Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ ΜΕΡΚΕΛ

Η καγκελάριος της Γερμανίας  Άγγελα Μέρκελ επισκέπτεται την Αθήνα για λόγους πολιτικής 

στήριξης στο Μνημόνιο που καλείται να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση.

Η ολιγόωρη παραμονή της δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο στην διαπραγμάτευση

του πακέτου λιτότητας. Όμως η σημασία που έχει για την ευρωζώνη είναι μεγάλη. Η Γερμανία

θέλει το ευρώ και μαζί μ'αυτό την δημοσιονομική και τραπεζική ένωση. Θέλει την Ε.Ε. να γίνει μια

"Γερμανία" στην δημοσιονομική της πειθαρχία. Όσοι προσπαθούν να αναφερθούν σε άλλου είδους

στοχεύσεις χάνουν την πραγματικότητα. "Γερμανική Ευρώπη" δεν σημαίνει κατοχή και εκμετάλλευση

αποικιοκρατικού τύπου. 

Η "γερμανική Ευρώπη" είναι ο μηχανισμός προστασίας και εξασφάλισης της γερμανικής ευημερίας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. 

Αυτή η στόχευση ενέχει δύο κινδύνους: α) να παγιωθεί η ύφεση σε πολλές χώρες της Ε.Ε. χωρίς 

ελπίδα ανάκαμψης και β) η παραπάνω οικονομική ύφεση αυτών των χωρών να οδηγήσει σε ακύρωση

της Δημοκρατικής Ευρώπης στο πολιτικό επίπεδο.

Είναι αυτός ο στόχος όπως διατείνονται οι πλέον καχύποπτοι ρεαλιστές; Θα φανεί στο μέλλον.

Είναι όμως αυτός λόγος να μην εξυγιανθούν οι προβληματικές οικονομίες; Ο κίνδυνος της διάλυσης όχι μόνο της ευρωζώνης αλλά της Ε.Ε. είναι πραγματικός αν και δεν συμφέρει να συμβεί κυρίως την Γερμανία. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους η Ευρώπη θα πρέπει να είναι ενωμένη.

Στην ερώτηση αν κάποιοι Γερμανοί και κατ'επέκταση η πολιτική εξουσία θέλουν να αποβάλουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη η απάντησή μας είναι "όχι". Δεν θα κάνουν όμως τα πάντα για να παραμείνουμε. Δηλαδή δεν θα πάρουν πίσω το Μνημόνιο. 

Η επίσκεψη αυτή έχει στόχο να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ μέχρι το Μάρτιο και αυτό θα συμβεί αν ψηφισθούν τα μέτρα λιτότητας. Την ερχόμενη άνοιξη η Ε.Ε. θα έχει τους απαραίτητους θεσμούς και την νομική κατοχύρωση για να λειτουργεί ως ένα κράτος. Η Ευρώπη θα είναι γερμανική. Αν αυτό αποτελεί όπως δείχνουν τα πράγματα (δηλ. τα υπόλοιπα μέλη της Ένωσης) απαραίτητο στάδιο για την ολοκλήρωση της Ευρώπης των λαών το κακό θα είναι περαστικό.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΟΪΚΑ “ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ” ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Άλλο λαϊκισμός και άλλο αλήθεια.

Το Μνημόνιο των τροϊκανών όπως όλοι γνωρίζουν αποτελεί τον όρο “εκ των ων ουκ άνευ” της χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους: Μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων, στρατιωτικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αποτελούν υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης.

Εδώ και λίγες όμως ημέρες παίζεται ένα παιχνίδι διαπραγμάτευσης μεταξύ της Τρόικας και της ελληνικής κυβερνητικής Τρόικας σε βάρος των φτωχών ανθρώπων της Ελλάδας και με αισχρό κομματικό και ταξικό διαχωρισμό και όφελος.

Η ελληνική Τρόικα παλεύει με νύχια και με δόντια να προστατεύσει τους έχοντες και κατέχοντες ρίχνοντας όλο το βάρος του λογαριασμού στους απλούς πολίτες. Οι πλούσιοι έχοντας φοροδιαφύγει  συστηματικά, έβγαλαν τα κλεμμένα στους φορολογικούς παραδείσους και εκ του ασφαλούς παρατηρούν τα τεκταινόμενα. Αλλά υπάρχουν ακόμα πλούσιοι οι οποίοι παλεύουν για τα κεκτημένα τους: Τα κλειστά επαγγέλματα και οι ΔΕΚΟ των συνδικαλιστών αποτελούν το πιο συντηρητικό και αντιδραστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εμποδίζουν τον ανταγωνισμό, διατηρούν την ανεργία και τον τιμάριθμο στα ύψη και φοροδιαφεύγουν καταθέτοντας φορολογική δήλωση στα όρια της φτώχειας.

Η ελληνική Τρόικα αναζητά φόρμουλα να πείσει, αν όχι να διαφθείρει, την διεθνή Τρόικα για να διασωθεί το σάπιο κομματικό κράτος.

Οι πολιτικές κόντρες στο εσωτερικό της κυβέρνησης έχουν αιτία και σκοπό την προστασία των πλουσίων και την ασυλία τους. Τα μέτρα που θα παρθούν θα τα πληρώσουν τα φτωχότερα στρώματα και γι'αυτό απαιτείται επιμήκυνση. Αυτή χρειάζεται για να καλυφθούν τα ελλείμματα (αφού οι πλούσιοι της Ελλάδας “δεν πληρώνουν, δεν πληρώνουν”) κι επειδή είναι ρεαλιστικά αδύνατον να πληρώσουν κολοσσιαία ποσά στο προβλεπόμενο διάστημα οι φτωχοί Έλληνες πολίτες.

Εδώ πρόκειται για ανθελληνική και αντιλαϊκή συνεργασία της διπλής Τρόικας. Νέα διαπλοκή σε βάρος των άπορων. Και το πολιτικό σύστημα ΟΛΟΚΛΗΡΟ συμφωνεί με την απάτη. Όλα τα κόμματα πιέζουν την αλλαγή ή την κατάργηση του Μνημονίου μειώνοντας την θέληση της κυβέρνησης για δίκαια μέτρα και “δικαιώνοντας” την επιμήκυνση στη συνείδηση του αγχωμένου πολίτη.

Η επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής στους όρους του Μνημονίου υπέρ της πλουτοκρατίας και σε βάρος του λαού αποτελεί την μεγαλύτερη ατιμία στις δύσκολες αυτές στιγμές της χώρας.

Δημοψήφισμα τώρα με ζήτημα: Ποιος θα πληρώσει το χρέος; κι όχι πότε θα ξεπληρώσουν οι φτωχοί.  

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έστειλαν ένα μήνυμα αλλά δεν έδωσαν κανένα τέλος στο θεμελιώδες

δίλημμα οικονομικού και πολιτικού προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Ευρωπαϊκός προσανατολισμός με νομιμοποίηση σε ποσοστό λιγότερο του 50% δεν μπορεί να στηριχθεί, και η εφαρμογή της σκληρής λιτότητας και της συνακόλουθης φτωχοποίησης του ελληνικού λαού θα κινητοποιεί χιλιάδες αντιμνημονιακών στους δρόμους με αποτέλεσμα την πολιτική αστάθεια, την διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και τελικά την επιστροφή στο προεκλογικό αδιέξοδο!

Η μόνη λύση είναι η προετοιμασία για ένα Δημοψήφισμα με ξεκάθαρο ερώτημα: “ Υπέρ ή κατά των όρων της Δανειακής Σύμβασης;”

Μόνο όταν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δώσει ξεκάθαρα την συγκατάθεσή του στις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται από το Μνημόνιο η Ελλάδα θα έχει δείξει σε όλους πως έχει επιλέξει τον δρόμο της πλήρους ευρωπαϊκής ενοποίησης: πολιτικής και οικονομικής.

Η νέα Κυβέρνηση χωρίς πραγματική νομιμοποίηση της πολιτικής υπέρ του Μνημονίου δεν θα αντέξει περισσότερο από έξι μήνες. Βεβαίως οι εταίροι μας θεωρούν πως τα βάσανά τους έχουν τελειώσει και πως έχουν πια ξεμπερδέψει με τους Έλληνες. Αυτό είναι λάθος. Και αυτοί χρόνο κερδίζουν. Βεβαίως όταν εξασφαλιστούν πλήρως πως τα υπόλοιπα βαγόνια της ευρωπαϊκής

αμαξοστοιχίας θα έχουν θωρακιστεί σε περίπτωση ελληνικής “έκρηξης” κι ότι δεν κινδυνεύουν να εκτροχιαστούν τότε ίσως θ'αφήσουν την Ελλάδα να τραβήξει τον δρόμο της.

Η νέα Κυβέρνηση με τα παλιά υλικά και τις συνηθισμένες μεθόδους (αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, αλαζονεία και ανεξάντλητο λαϊκισμό) δεν θα γίνει ποτέ αρεστή στον λαό.

Χωρίς δημοψήφισμα το μέλλον της Ελλάδας θα είναι σίγουρα στα άκρα και άκρο σημαίνει και τέλος.    

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ ΠΟΥΤΙΝ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΣΣΑΝΤ

Η πεισματική ρωσική άρνηση στην καταδίκη του καθεστώτος Άσσαντ στην Συρία εντάσσεται στη γνωστή τακτική της μετασοβιετικής Ρωσίας που εκμεταλλεύεται οιαδήποτε διεθνή κρίση για να αυξήσει την δική της ισχύ.

Αυτό γίνεται μέσα από ανταλλάγματα για να συναινέσει στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας όπως εκφράζονται από το Ο.Η.Ε

Έγινε το ίδιο σε πολλές περιπτώσεις και τελευταία στην Λιβύη.

Η Συρία όμως, ως προετοιμασία για την τελική επιχείρηση κατάρρευσης του φανατικού ιρανικού καθεστώτος, παρείχε εκτός των άλλων και την ευκαιρία στο σύστημα Πούτιν να πάρει μια μορφή “εκδίκησης” για την υποστήριξη της Δύσης στην ρωσική αντιπολίτευση (με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου στη Μόσχα).

Η Δύση προετοιμάζοντας από τώρα το μέλλον μιας φιλοδυτικής φιλελεύθερης και άνευρης Ρωσίας (με κατάλληλες ελεγχόμενες πολιτικές δυνάμεις) οργανώνει τις κατάλληλες ψυχολογικές επιχειρήσεις με σκοπό να αποδομήσει το προφίλ της Ρωσίας- των- πρακτόρων, της πάλαι ποτέ, KGB.

H θριαμβευτική εκλογή του Πούτιν (και της κλίκας του από την Κρατική Ασφάλεια) σε βάρος των εκσυγχρονιστών του Σόρος, θα επαναφέρει την σιγουριά στο σύστημα Πούτιν και θα μετριάσει τα αποτελέσματα του προεκλογικού εκβιασμού ένθεν κακείθεν.

Ο Άσσαντ της Συρίας θα πρέπει να το λάβει αυτό στα σοβαρά. Η Ρωσία στο τέλος εγκαταλείπει τους προστατευόμενους της διότι δεν εγκαταλείπει τα συμφέροντά της: Και είναι συμφέρον της μια ειρηνική Ευρασία.

ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ;

Αυτή θα ήταν η ερώτηση προς ψήφιση στο δημοψήφισμα που είχε προτείνει ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός.

Και παρόλο που το δημοψήφισμα ματαιώθηκε εν τη γενέσει του, οι δύο πλευρές δεν έπαψαν να επιχειρηματολογούν στα διάφορα μέσα ενημέρωσης και fora για την καλύτερη επιλογή.

Χωρίς φλυαρία και με λακωνικό τρόπο απαντάμε στο ερώτημα και το δίλημμα που τίθεται με τόσο δραματικό τόνο εστιάζοντας στο συμφέρον της κοινωνίας για το προσεχές και μακροπρόθεσμο μέλλον διατυπώνοντας εκ νέου το ερώτημα για να απαντηθεί στη σωστή του βάση.

Υπάρχουν Έλληνες πολίτες οι οποίοι παραμένοντας στο ευρώ κερδίζουν και Έλληνες πολίτες που χάνουν, η επιλογή και για τους μεν και για τους δε είναι μονόδρομος. Ποιοι κερδίζουν; Όσοι έχουν πρόσβαση στις εισαγωγές και πρακτορεύουν διεθνή εμπορικά συμφέροντα! Αυτοί που αντιθέτως χάνουν, είναι όσοι δεν ελέγχουν τη ροή του χρήματος, είτε ως δάνεια είτε ως διανομή πλούτου!
Τι θα συμβεί αν επανέλθει η Δραχμή; Σχετική μεταβίβαση εξουσίας από τους ευρωπαϊστές στους εθνικιστές-νεοεθνικόφρονες.
Το ζητούμενο για τον απλό πολίτη (που δεν έχει κεφάλαια ούτε μπορεί να ελέγξει την διανομή του πλούτου αλλά υπάρχει ως πολιτικός πελάτης) είναι α') θα έχει ένα αξιοπρεπές εισόδημα; και β')θα γίνει η Ελλάδα καλύτερη απ'ότι ήταν ποιοτικά;(δηλαδή ηθικά, μορφωτικά κλπ).

Η Ελλάδα παραμένοντας στο Ευρώ με τη σκληρή λιτότητα δεν θα βελτιωθεί σημαντικά. Θ' αναπτυχθεί ενδεχομένως ένας προβληματισμός αλλά δεν θα εξελιχθεί σε ηθική επανάσταση. Ίσως όμως η νεολαία σε βάθος χρόνου να προσαρμοστεί στην δυτική πειθαρχία.
Αντιθέτως, επιστρέφοντας στην Δραχμή, θα μειώσει την ανεργία και θα επιστρέψει στην εσωτερική έριδα και αντιπαλότητα, θ'αυξηθεί κι άλλο ο ατομικισμός και η ανηθικότητα χωρίς να τονωθεί η εθνική παράδοση.

Απάντηση στο υποθετικό ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν μπορεί να δοθεί γιατί το νόμισμα είναι το μέσον κι όχι ο σκοπός. Αν σκοπός είναι μια καλύτερη Ελλάδα τότε πρέπει να ορίσουμε το “καλύτερο”. Αν σκοπός είναι μια πλούσια Ελλάδα με “χλιδάτους” υπηκόους τότε πρέπει να επιλέξουμε σύστημα παραγωγής και διανομής πλούτου και άρα κανόνες (με οποιοδήποτε νόμισμα). Το ερώτημα λοιπόν είναι: “ποιους κανόνες μπορούμε και ποιους θέλουμε να εφαρμόσουμε”; Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο καταλήγουμε στο ζήτημα της πειθαρχίας! Το αιώνιο πρόβλημά μας.

Ο ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΣ κος Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Φαίνεται πως η εξουσία είναι τόσο γλυκιά που μόνο όσοι την βίωσαν μπορούν να αισθανθούν τη διανοητική και ψυχική διαταραχή που προκαλεί στον άνθρωπο. Είναι υπερβατικοί οι λόγοι που εξηγούν την αυτοκαταστροφή.

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, της χώρας που στήριξε τον πολιτισμό στον ορθολογισμό, τη Δημοκρατία και τη φιλοσοφία, αποδεικνύεται ένας μεγάλος μικρός. Δεν αναγνωρίζει την κρισιμότητα της στιγμής και επενδύει σε σοφιστείες για να εκβιάσει την παραμονή του στην εξουσία.

Επιλέγοντας το στρατόπεδο των εκβιαστών, με φτηνό πρόσχημα τη βούληση του Λαού την οποία λαμβάνει υπόψη του κατά το δοκούν, απέδειξε και κάτι περισσότερο και σε προσωπικό επίπεδο φρικτότερο: την εκδικητικότητά του. Είναι εκδίκηση η παγίδευση των αντιπάλων του και η ομηρεία των πολιτών πίσω από το εκβιαστικού χαρακτήρα δημοψήφισμα.

Ποιους όμως εκδικείται; όλους όσοι τον επέκριναν για τους χειρισμούς του ή την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία όμως έχει δημιουργήσει τις εντυπώσεις της στην κοινή γνώμη και θα κριθεί αναλόγως; Εμείς πιστεύουμε πως αποφάσισε μαζί με την κλίκα του να πέσει στο γκρεμό παίρνοντας μαζί του όσους περισσότερους μπορεί. Μικροπρεπής κακία. Είναι κρίμα γι'αυτόν αλλά και πολιτικό μάθημα για το ελληνικό έθνος, ένα ακόμα, που όμως δεν το χρειαζόταν.

Τώρα πια όλοι ξέρουν το βασικό ελάττωμα του ελληνικού λαού: έλλειψη πολιτικής συνεννόησης.

Ποτέ δεν είναι αργά όμως όταν υπάρχει ψυχραιμία και ένα ελάχιστο ίχνος κοινωνικής ευθύνης.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ

Ο στόχος της επίτευξης τελικής λύσης στο ζήτημα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας που είναι υπό διαμόρφωση στην Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι για τους φύσει ηγέτες της πασίδηλος : Η αυτοπροστασία των ισχυρών οικονομιών του Βορρά με την αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Οι δυσκολίες της εξεύρεσης οριστικής (δηλαδή μακροχρόνιας) λύσης συνίστανται στο περιτύλιγμα του πακέτου μέτρων. Δεν πρέπει να επαναληφθεί το λάθος της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου.

Άρα, η οριστική λύση θα εμφανιστεί ως περιορισμένη χρεοκοπία η οποία δεν συνιστά πιστωτικό γεγονός. Όμως στην ουσία η Ελλάδα θα έχει πτωχεύσει στο εσωτερικό: Οι συνέπειες μιας πτώχευσης θα είναι αισθητές μόνο για του Έλληνες (οι ομολογιούχοι γι'αυτό αγωνίζονται).

Η εσωτερική πτώχευση θα βιώνεται ως πλήρης πτώχευση στο εσωτερικό και ως Ύφεση στο εξωτερικό. Και κατ'αυτόν τον τρόπο έχουμε και την “πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο”.

Η πολυπόθητη απελευθέρωση ήτοι αποσύνδεση του παγιδευμένου με εκρηκτικά βαγονιού με το όνομα “Ελλάς” από την αμαξοστοιχία με το όνομα “Ευρωπαϊκή Ένωση”, θα έχει επιτευχθεί. Η Ε.Ε. αποκτά την απόσταση ασφαλείας που της χρειάζεται και ελπίζει να κερδίσει χρόνο μέχρι να πραγματοποιηθεί η επόμενη φάση ενοποίησης : η Δημοσιονομική Ενοποίηση.

Η διαχείριση της εσωτερικής πτώχευσης αποτελεί το νέο μεγάλο στοίχημα για την ελληνική κοινωνία.

Η μετριότητα είναι η αδιόρθωτη πραγματικότητα.

Τάδε έφη Primo Nebiolo (Πρίμο Νεμπιόλο) κορυφαίος παράγοντας του κλασικού αθλητισμού (πρόεδρος της IAAF) γεννηθείς στο Τουρίνο 14/7/1923 και τελευτήσας τον βίον στη Ρώμη 7/11/1999.

Και η αιτία αυτής της δήλωσης ήταν η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου στην Αθήνα το 1997.

Ο σημαντικός αυτός άνθρωπος του παγκόσμιου αθλητισμού αντιμετωπίζοντας την ελληνική κρατική μηχανή και την κομματική λογική που την χαρακτήριζε συγκρούστηκε μαζί της με αποτέλεσμα να υποστεί ομοβροντία χτυπημάτων από τον Τύπο και τα ΜΜΕ και τελικώς να αποδοκιμάζεται από τους φιλάθλους. Πρωτοφανές για κάποιον ο οποίος ανησυχούσε για την επιτυχία της εκδήλωσης και αγχωνόταν από την ασυνέπεια και την αναξιοπιστία των αρμοδίων.

Η σημασία των λόγων του Πρίμο Νεμπιόλο όμως παραμένει επίκαιρη και δυστυχώς τώρα πια ισχύει για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχουν ηγέτες όπως γράφουν απογοητευμένες “Le Mond” και “Financial Times ”.

Η εύστοχη όμως διατύπωση του Primo Nebiolo έγκειται στην ψύχραιμη διαπίστωση για τις ικανότητες των επαϊόντων : δεν είπε είναι άχρηστοι, κακοί, ανίκανοι, διεφθαρμένοι, αλλά “είναι μέτριοι”.

Είναι προφανές πως όταν κάποιος σφάζει με το βαμβάκι τότε ίσως να πονάει περισσότερο.

Η μετριότητα είναι η αδιόρθωτη πραγματικότητα. Και επιπλέον, ο μέτριος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο αλλά και αδικημένο. Διπλά αδιόρθωτος.

Τα μεγάλα γεγονότα αναδεικνύουν τους μεγάλους ηγέτες και οι μετριότητες δεν μπορούν να κρυφτούν. Η σημερινή ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή κατάσταση είναι αποτέλεσμα πολιτικής μέτριων ηγετών και καταδεικνύει για άλλη μια φορά το μεγάλο πρόβλημα της Δημοκρατίας: την επιλογή των ικανοτέρων.

Ας το συνειδητοποιήσουμε κι ας φροντίσουμε να επιλέγουμε τους ικανότερους κι όχι τους “επιτηδειότερους”.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Οι δύο μεγάλες αντίπαλες παρατάξεις γύρω από το κορυφαίο εθνικό ζήτημα της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας έχουν αποκρυσταλλωθεί και τα επιχειρήματά τους ευρέως διαδοθεί.

Οι “μνημονιακοί” και οι “αντιμνημονιακοί” συγκρούονται πια με όρους εξωοικονομικούς και καθαρά πολιτικούς. Με την έννοια “ποιος αποφασίζει για την οικονομική πολιτική της χώρας”.

Το σχήμα αυτό όμως δεν είναι πρωτοφανές στην ελληνική ιστορία και χωρίς να χρειάζεται αναδρομή θα περιοριστούμε στην πιο πρόσφατη εμφάνισή του την περίοδο της χουντικής επταετίας.

Ένας γνωστός στη δεκαετία του '70 στην Γαλλία πολιτικός διανοούμενος της αριστεράς ο Έλληνας Ν. Πουλαντζάς εξηγώντας την στάση της ελληνικής οικονομικής ελίτ απέναντι στην δικτατορία, υποστήριξε στην ανάλυσή του πως υπήρξαν δύο “ομάδες” επιχειρηματικών συμφερόντων αντίθετες μεταξύ τους. Η πρώτη είχε διεθνιστικό και εξωστρεφή χαρακτήρα και υπάγονταν στην με τους όρους της εποχής στρατηγική του διεθνοποιημένου (στα πλαίσια του “ελεύθερου” κόσμου/αντισοβιετικού) κεφαλαίου η οποία κωδικοποιούνταν με την ορολογία πολυεθνικές εταιρείες. Η δεύτερη όμως ομάδα επιχειρηματιών ήταν περιορισμένης ακτινοβολίας, τοπική και δύσπιστη στον διεθνισμό του κεφαλαίου, που βέβαια δεν ήταν ακόμα στο επίπεδο της μετασοβιετικής παγκοσμιοποίησης.

Οι δύο αυτές ομάδες λόγω συμφερόντων αντιτάχθηκαν η μία στην άλλη μέσα από τη στάση τους απέναντι στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Χωρίς καμιά τους να είναι υπέρ της δικτατορίας, η μικρότερη οικονομικά ομάδα συνασπίστηκε σε ένα μικρό εθνικό-τοπικό μπλοκ φιλοδικτατορικό για λόγους οικονομικούς εφόσον η ρητορική του καθεστώτος ήταν εθνικιστική. Δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε περεταίρω το θέμα αλλά να μεταφέρουμε το σχήμα στην σημερινή πραγματικότητα.

Το αντιμνημονιακό μπλοκ εκφράζει θέσεις εθνικιστικές διότι εκφράζει την Β' κατηγορία οικονομικών συμφερόντων του οικονομικοπολιτικού καθεστώτος της Μεταπολιτεύσεως.

Όσοι προπαγανδίζουν την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου κατ' αντιστοιχία με το ιστορικό προηγούμενο ανήκουν στο διεθνιστικό μπλοκ.

Η προοπτική στάσης πληρωμών και επιστροφής στη δραχμή εξυπηρετεί τα συμφέροντα του τοπικού εθνικισμού ο οποίος αρνείται να πληρώσει το κόστος του υπερδανεισμού διότι αρνείται την υπαιτιότητα αυτού του δανεισμού την οποία επιρρίπτει βεβαίως στο διεθνιστικό μπλοκ της περίφημης εκσυγχρονιστικής Διαπλοκής.

Αυτή είναι η εξήγηση του δράματος το οποίο παίζεται σήμερα. Ο ψύχραιμος αναγνώστης μπορεί να βγάλει συμπεράσματα από μόνος του, εμείς όμως θεωρούμε πως πρέπει να ληφθούν υπόψη τα στοιχεία της πολύχρονης ένταξης της Ελλάδας σε μια διεθνή κοινότητα που μετεξελίσσεται σε Ένωση (με όλα τα προβλήματα ταξικής διάρθρωσης) και το κυριότερο πως η επιστροφή στην δραχμή για να πετύχει στον εθνικό της στόχο-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ- πρέπει να καθοδηγείται από γνήσιους φιλολαϊκούς ηγέτες κι όχι από πανικόβλητους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές με καιροσκοπικό εθνικισμό.

Πού θα βρεθούν όμως οι αφιλόκερδοι πατριώτες; Και μέχρι τότε η Ελλάδα του ευρώ ή της δραχμής ποιον θα χρηματοδοτεί; Τελικά το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Ποιος θα ελέγχει το ευρώ και ποιος τη δραχμή;

Η Τουριστική Περίοδος αναβάλλει την Αναδιάρθρωση

Τα ελληνικά και εγχώρια μίντια έχουν επιδοθεί σε προβλέψεις πολύ απαισιόδοξες σχετικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Οι δηλώσεις ειδικών και αξιωματούχων κυβερνήσεων βρίσκονται στη βάση αυτών των προβλέψεων.

Πράγματι, οι αριθμοί αυτό δείχνουν. Όμως η κυβέρνηση το αρνείται όσο πιο έντονα μπορεί κι αυτό πέραν του προφανούς και για ένα επιπλέον λόγο καθαρά οικονομικό. Δεν σκοπεύει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρέους παραμονές της τουριστικής περιόδου. Αυτό θα σήμαινε μεγιστοποίηση της καταστροφής. Οι κρατήσεις είναι ικανοποιητικές και οι ελπίδες για βελτίωση των εσόδων μεγάλες. Άρα όλες οι προσπάθειες της κυβέρνησης τείνουν στην αποφυγή μιας επίσημης κήρυξης χρεοκοπίας.

Η αντιπολίτευση πιέζει για εκλογές ευελπιστώντας να κερδίσει χρόνο και να εμποδίσει την επιτάχυνση της πλήρους εφαρμογής των όρων του Μνημονίου. Η δημαγωγία είναι η αντιπρόταση στο οικονομικό αδιέξοδο.

Η τουριστική σαιζόν όμως απλώς απομακρύνει τον κίνδυνο, δεν τον εξαφανίζει.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΗΣ

Η Ιστορία είναι λογο-τεχνική κατασκευή πραγματικών γεγονότων που ανήκουν στο παρελθόν και ανακαλούνται στο παρόν ως Λόγος (με την πολυσημία του όρου) επί τη βάση σημείων (μαρτυριών και τεκμηρίων) που τροφοδοτούν την λογική τους επεξεργασία. Άρα Ιστορία είναι η δοκιμή (ιστορικό δοκίμιο) καταγραφής και πιστοποίησης πραγματικών γεγονότων και η ερμηνεία τους.

Η σημαντική λέξη εδώ είναι η λέξη "ερμηνεία". Τι και ποιος ερμηνεύει αποτελούν την αξιοπιστία και το κύρος της αφήγησης.

Δύο μεθοδολογικά προαπαιτούμενα συνιστούν την ιστορική αφήγηση.

α) Η αλήθεια των γεγονότων, αυθεντικότητα (ερευνητικό μέρος) και

β) η ερμηνεία τους ως προς τα αίτια/αίτιους,υπαίτιους κλπ., και ως προς τις συνέπειές τους.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο στόχων καθορίζει ευθύνες και χαρίζει δάφνες. Και το κυριότερο απ'όλα, δημιουργεί κάποια εμπειρική "γνώση" περί των παρόμοιων γεγονότων και άρα γίνεται μελλοντικά μέσο προειδοποίησης και ένα είδος σοφίας.

Τα γεγονότα που συναποτελούν το γενικώς ονομαζόμενο γεγονός "Επανάσταση του 1821" είναι πολλά και η επιμέρους αμφισβήτησή τους επηρεάζει την τελική ερμηνεία τους.

Αμφισβητούνται σε μια ήπια εκδοχή αναθεωρητικής ανάγνωσης του '21 από το "κρυφό σχολειό", την ημερομηνία της έναρξής της, την εθνοτική της σύνθεση, τον πατριωτικό χαρακτήρα των μαχών των αγωνιστών, τον εθνικό της στόχο έως την θρησκευτική συνείδηση του εξεγερμένου λαού. Και που οδηγούμαστε; Ότι οι εξεγερμένοι δεν είχαν εθνική συνείδηση αλλά προσχηματική και καιροσκοπική, ότι η εκκλησία δεν συμμετείχε για λόγους ιδιοτελείς αλλά απλώς εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα όταν δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ότι υπήρχε μεσαιωνική κοινωνική οργάνωση αντίθετη στο κράτος δυτικού τύπου και άρα η επανάσταση ήταν μια εξέγερση καταπιεσμένων ραγιάδων κοινωνική την οποία οι δυτικοαναθρεμμένοι κατάφεραν να μετατρέψουν σε εθνικοπολιτιστική (αρχαιοελληνικό ιδεώδες).

Το ζωτικό σημείο όλης αυτής της προσπάθειας και ουσιαστικό επιχείρημα βρίσκεται στην έννοια της συνείδησης. Άρα οι ερμηνείες των γεγονότων δεν βασίζονται στα αντικειμενικά γεγονότα (π.χ. το πόσα κρυφά σχολειά υπήρχαν, αναλόγως των ιδεοληψιών αυξομειώνονται. Οι μεν τα ανεβάζουν σε εκατοντάδες οι δε τα μειώνουν σε δυο το πολύ τρία!). Τα γεγονότα οδηγούν σε φτηνό ορθολογισμό. Αν κάποιος μιλούσε αρβανίτικα δεν ήταν Έλληνας και δεν είχε ελληνική συνείδηση! Αν κάποιος είχε σπουδάσει στην Εσπερία και μιλούσε για Πλάτων και Αριστοτέλη ήταν "παπαγαλάκι" των δυτικών πανεπιστημιακών δασκάλων! και άλλα τέτοια.

Όμως είναι εξ υπαρχής δεδομένο πως οι εξεγέρσεις αυτού του τύπου αποτελούν διεργασία ψυχολογική και όχι αντικειμενική όπως στη φυσική. Ο προηγούμενος αιώνας είδε τον κοινωνιολογισμό και τον ψυχολογισμό να κυριαρχούν στις ερμηνείες όλων των γεγονότων. Εδώ είναι η κατεξοχήν θέση του. Ναι η Επανάσταση του 1821 είναι συνειδησιακή προεργασία και ωρίμαση μιας πολύχρονης προσπάθειας. Πώς μπορούμε να αποδείξουμε τι είχαν στο μυαλό τους όλοι οι αγωνιστές; Μόνο από τις εξωτερικές εκδηλώσεις των λόγων και των έργων τους. Με τρόπο μπιχαβιοριστικό (behaviorism) λοιπόν καλείται ο ερμηνευτής/εμπειρογνώμων της ιστορίας να συμπεράνει με ακρίβεια ποια ήταν η ιδεολογική πεποίθηση των εξεγερμένων. Λες και οι εσωτερικές αντιθέσεις σε μια τέτοια προσπάθεια απαγορεύονται βιολογικά.

Το νόημα μιας τέτοιας αντιπαράθεσης μεταξύ αναθεωρητικών και επίσημων απολογητών του '21 θα ήταν ένας ωφέλιμος στόχος αν δεν υποκρύπτονταν ιδεολογικές σκοπιμότητες. Η κοσμοπολίτικη εκδοχή των καπιταλιστών και η ταξική των αριστερών διεθνιστών ταυτίζονται στην αποδόμηση (αναθεώρηση) της νεότερης ελληνικής ιστορίας για λόγους επικράτησης μιας δικής τους φιλοσοφίας της παιδείας αγαθών προθέσεων (γιατί όχι) αλλά όμως δυστυχώς δογματίζοντας.

Η άλλη ερμηνεία η μετριοπαθής τόσα χρόνια μετά, αυτή που υποστηρίζουμε είναι ξεκάθαρα εθνικοαπελευθερωτική. Ναι το ελληνικό έθνος συνειδητά μέσω των ηγετών του εξεγέρθηκε για την εθνική του αυτονομία και για να ευτυχήσει στο μέλλον με τις δικές του δυνάμεις υλικές και πνευματικές. Το έθνος αυτό προϋπήρχε και είχε ακμάσει τόσο πολύ που οι σημερινοί του απόγονοι δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Αυτή η σύγκριση και η ταπείνωση που προκαλεί δεν πρέπει να οδηγεί σε σύγχυση και αίσθημα ντροπής ήτοι σε εθνική αυτοκτονία.

Η αλήθεια είναι πως αποτύχαμε έως σήμερα να γίνουμε το παράδειγμα προς μίμηση της ανθρωπότητας, αυτό είναι ζήτημα παιδείας, ήθους όπως υποστηρίζουμε εμείς ή ζήτημα βιολογίας όπως υποστηρίζουν οι δυτικοί;

Οι σημερινές δυσκολίες και ταπεινώσεις δεν εξαφανίζουν την υπερηφάνεια για την παράτολμη εξέγερση των Ελλήνων του 1821. Την εμπνέουν.

Υ.Γ. Το ποιος μας απελευθέρωσε τελικά (οι Δυτικοί) σημαίνει πως (δεν;) έγινε Επανάσταση και πως ήμασταν ανάξιοι (πάλι βιολογικά κατώτεροι των αρχαίων); Από την πρώτη στιγμή που οι ταπεινοί (υποτιμητικός χαρακτηρισμός του Σ.Τρικούπη) της Φιλικής Εταιρείας συνέλαβαν την Ιδέα είχαν υπόψη τους μια ξένη δύναμη. Έκαναν λάθος στην κατεύθυνση του ορίζοντα, κοίταζαν την Ανατολή και ήρθε η Δύση. Γιατί άραγε; για ταξικούς λόγους; για χριστιανικούς; (οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι όλοι τους Τέκτονες αντικληρικαλιστές;)

Το ελληνικό πρόβλημα είναι ζήτημα ηθικής κατεύθυνσης, τα μεγάλα επιτεύγματα θ'ακολουθήσουν και δεν χρειάζεται ν'αλλάξουμε υπηκοότητα για να μας δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο.

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του πια, ο Μίκης Θεοδωράκης συνεχίζει να παρεμβαίνει στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς! Ένας άνθρωπος κατεξοχήν πολιτικό ον, ακολουθώντας την αρχαιοελληνική αθηναϊκή προσταγή ελευθερίας μέσα από την συμμετοχή στα κοινά δεν μπορεί όσο το επιτρέπει ο νους του να μην έχει πολιτικό λόγο.

Περιέργως αυτό ενοχλεί και εμμέσως αμφισβητείται η διανοητική του ισορροπία.

Αφού όπως δείξαμε η συμμετοχή στα κοινά είναι σημάδι πολιτικής υγείας, θα προσθέσουμε πως ο πολιτικός λόγος ενός ανθρώπου με την ιστορία του Μίκη σίγουρα έχει άλλο βάρος στην επιρροή της κοινής γνώμης. Αυτά είναι αυτονόητα και η ανάγκη υπενθύμισής τους μαρτυρά μιαν αγορά των ιδεών χαμηλής προσδοκίας.

Σημασία στην πολιτική επιχειρηματολογία δεν έχει "ποιος το λέει", αλλά το "τι λέει". Βεβαίως τα πρόσωπα έχουν την σημασία τους αλλά όχι όταν πρόκειται για ζητήματα ιδεολογικής φύσεως. Τότε όλοι μπορούν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να συνεισφέρουν στην πολιτική ρύθμιση της κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πρωτίστως προσωπική ιστορία πολιτικών αγώνων αλλά και μια ιδεολογική πυξίδα. Αυτή η πλευρά του είναι άνισα γνωστή στο ευρύ κοινό. Οι αγώνες του μέσα από τις τάξεις του κομμουνιστικού κόμματος επισκίασαν την προσωπική του ιδεολογία που δεν είναι ο ορθόδοξος μαρξισμός και που ποτέ δεν ήταν. Έτσι καθίσταται δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αλλά και να παραδεχτεί πως ο Μίκης Θεοδωράκης ακολουθούσε πάντοτε ένα δικό του δρόμο που συνέπιπτε αλλά δεν ταυτιζόταν απόλυτα με τις διάφορες επίσημες γραμμές και ντιρεκτίβες των αριστερών οργανώσεων.

Ο Μίκης Θεοδωράκης όσο κι αν κατηγορήθηκε για τις τοποθετήσεις του αλλά και για τις "συμμαχίες" του ήταν πάντοτε πιστός στον δικό του αγωνιστικό προσανατολισμό. Και το ζήτημα που επανέρχεται όταν πρόκειται να κρίνει κάποιος την ιδεολογική ταυτότητα του Μίκης Θεοδωράκης είναι αν η δράση του ταιριάζει με το πορτραίτο που ο καθένας έχει στο μυαλό του για τον Μίκη.

Αυτή η πλάνη ακολουθεί τον Μίκη και κυρίως επειδή ποτέ δεν φρόντισε να την ξεδιαλύνει ο ίδιος όσο έπρεπε.

Σχηματικά λοιπόν θα προσδιορίσουμε την ιδεολογική ταυτότητα του Μίκη έτσι όπως αυτή αφήνεται να πλανάται μέσα από τις πράξεις του και τα λόγια του(γραπτά και προφορικά, στο πλαίσιο εξομολογήσεων ή καταθέσεων κλπ.).

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι υπέρ του ελληνικού λαού. Λαός είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο υφίσταται την εξουσία. Όλες οι προσπάθειες των κοινωνιστών πρέπει να έχουν ως στόχο την απαλλαγή του λαού από την τυραννία των εξουσιαστών. Η ελευθερία και η δικαιοσύνη είναι τα αιτούμενα των αγώνων της γνήσιας Αριστεράς. Η ιστορία των λαών είναι συντελεστικό στοιχείο αυτοσυνειδητοποίησης και σύλληψης της έννοιας της ελευθερίας και της δικαιοσύνης από τον λαό αυτό. Άρα ο λαϊκός αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία (ταξική και εθνική) δεν μπορεί να μην εμπεριέχει πολιτισμικά γνωρίσματα της παράδοσης του λαού αυτού. Ελληνικός λαός σημαίνει ελληνικός τρόπος ελεύθερης (ακηδεμόνευτης, αχειραγώγητης, αυτόνομης) και δίκαιης συνύπαρξης των πολιτών μιας κοινωνίας. Η ελευθερία στην πολυσημία της παραπλανά τους καλοθελητές οι οποίοι τη συστέλλουν και διαστέλλουν κατά το δοκούν.

Αυτή είναι η αρχή της πολιτικής πράξης του Μίκης Θεοδωράκης. Ο λαός είναι πάντοτε πολιτισμικά προσδιορισμένος και η θραύση αυτού του πολιτισμικού δεσμού προδίδει τον λαϊκό αγώνα και δεν τον επαυξάνει όπως διατείνονται οι κοσμοπολίτες της παγκοσμιοποίησης. Βεβαίως όλοι οι λαοί είναι αδέλφια. Αλλά η αδελφοσύνη και η ενότητα της ανθρωπότητας δεν μπορεί να επιτυγχάνονται σε βάρος της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας η οποία όπως προαναφέραμε είναι διάσταση της αυτοσυνειδησίας του κάθε λαού εν τη ελευθερία.

Η σημερινή αγωνιστική παρουσία του Μίκη και ο λόγος του ο τόσο έντονα "αντιστασιακός" δεν πρέπει να εξηγείται ως παραλήρημα ή φάρσα. Πιστεύει ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος πως η κρίση είναι καθαρά ταξικής εμπνεύσεως στρατήγημα για να εξοντωθεί ο λαός/Λαός. Χτυπώντας τον ελληνικό λαό η Εξουσία χτυπά τους λαούς εν γένει κι έτσι κατορθώνει την παγκόσμια επικράτησή της.

Δεν θα κρίνουμε το ορθόν της θέσεώς του εδώ αλλά τονίζουμε πως με αυτή του την αγωνιστική θέση ούτε την αριστερά εγκαταλείπει αλλά ούτε το λαό του.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δυστυχώς επτωχεύσαμε. Και τα λόγια ετούτα δεν είναι μια γραφική αναπαραγωγή για να ευθυμήσουμε. Είναι η αλήθεια που ζούμε. Το σύνολο των δημοσιολογούντων, όσων δηλαδή εκφράζουν την άποψή τους δημόσια και έχουν θεσμικό ρόλο ή εντάσσονται σε δομές που αναγνωρίζονται ως φορείς ιδεών και απόψεων, έχει θέμα ενασχολήσεως ιστορικά σημαντικό.

Χιλιάδες φωνές και γραφίδες κάθε μορφής, καταγγέλλουν, κατηγορούν, δικάζουν και καταδικάζουν αίτιους και δευτεραίτιους και καταμερίζουν ευθύνες. Είναι σημαντική η πράξη τους διότι η διερεύνηση ενός εγκλήματος γίνεται με σκοπό την τιμωρία των ενόχων.

Βεβαίως το οικονομικό έγκλημα είναι κακούργημα και υπό ορισμένες συνθήκες είναι και έσχατη προδοσία. Τα ερωτήματα που ορθώνονται σχετικά με τους "εισαγγελείς" και τους "δικαστές" των ενόχων έχουν απάντηση. Ο Λαός. Όμως ποιος θα αναλάβει την "ανάκριση"; Η δυσκολία βρίσκεται στην σύνθεση του ερευνητικού σώματος διότι εδώ πρόκειται για νόμιμη σπατάλη χρήματος. Τα μυθικά ποσά που σπαταλήθηκαν και ήταν απόρροια υπερδανεισμού δεν κατάληξαν όλα σε μίζες. Έτσι οι καταχραστές του Δημοσίου δεν ευθύνονται για ολόκληρο το ποσό του Δημοσίου Χρέους της Ελλάδος.

Η αναζήτηση ευθυνών σε δημοσιογραφικό και δημοσιολογικό επίπεδο είναι ενδιαφέρουσα θεωρητικά αλλά δεν επαρκεί για να διωχθούν οι επικίνδυνοι, οι ανίκανοι, επίορκοι και οι απατεώνες. Όμως, η έρευνα και ο καταλογισμός ευθυνών αποφέρει ένα άλλο όφελος. Καταγγέλλεται και καταδεικνύεται η κατηγορία εκείνη των ανθρώπων της εξουσίας και του συστήματος η οποία πράγματι ενήργησε αντικοινωνικά και εντελώς ανήθικα.

Η ηθική επιτίμηση των ατόμων αυτών αποτελεί τη βάση για την κάθαρση και την ανανέωση της κρατικής οργάνωσης της κοινωνίας. Στις πολιτικές κοινωνίες ο λαός, που αποτελεί το απροσδιόριστο σύνολό της, καλείται να αναλάβει δράση και να δώσει λύση. Το πρόβλημα σε τέτοιες περιόδους αδιεξόδων, δεν βρίσκεται μόνο σε τεχνοκρατικό επίπεδο αλλά πρωτίστως σε πολιτικό. Ποιο κομμάτι του ελληνικού λαού και με ποια οργάνωση θα μπορέσει να αναδιατάξει την οικονομία και να επιφέρει μια σταθερότητα κατακτώντας την νομιμοποίηση της πλειονοψηφίας;

Εδώ βρίσκεται κατά τη γνώμη μας το σημείο αφετηρίας του επικοινωνιακού πολέμου των δημοσιολογούντων. Μέσα από τις αλλεπάλληλες κατηγορίες σχηματίζονται μέτωπα και παρατάξεις. Αυτές οι ζυμώσεις θα καταλήξουν σε πολιτικές αλλαγές. Το κομμάτι της πολιτικής κρίσης εφόσον λυθεί τότε θ' ακολουθήσει και η μείωση των επιπτώσεων από την κρίση.

Όμως η κοινωνία δεν βγαίνει από την κρίση εάν οι αιτίες που την οδήγησαν σε αυτήν δεν ξεριζωθούν. Η δυσκολία αυτή αποτελεί το κριτήριο αξίας της οποιασδήποτε νέας αρχής.

Συνοψίζοντας την κρίση από άποψης λογικής τυπολογίας αυτή έχει δύο μέρη. Ένα πολιτικό κι ένα τεχνικό. Οι βαθύτερες αιτίες της κρίσης με όχημα τις πολιτικές αρχές έφεραν την Ελλάδα κατ'ουσίαν σε χρεοστάσιο.

Η χρεοκοπία της Ελλάδος για μια ακόμα φορά στην τρισχιλιόχρονη ιστορία της δεν οφείλεται στους ξένους όσο κι αν μια μερίδα του κατεστημένου με διεστραμμένο τρόπο κι από ψεύτικο πατριωτισμό αγωνίζεται να εμπεδώσει στον αφελή και απελπισμένο πολίτη. Ποιος τα έφαγε και πόσα έφαγε είναι υπό διερεύνηση αλλά όχι με την έννοια της εθνικότητας.

Οι φερέλπιδες σωτήρες της πατρίδος για ακόμη μια φορά είναι έτοιμοι να την σώσουν! Ένα χρόνο σχεδόν από την στιγμή της παγκόσμιας εκδήλωσης του ελληνικού προβλήματος αδυναμίας εξυπηρέτησης των δόσεων των δανείων, τα μορφώματα σωτηριολογικών πολιτικών σχημάτων άρχισαν να σταθεροποιούν την επιχειρηματολογία τους και να διαρθρώνουν την σωτηριολογική τους ρητορεία.

Τα δύο μεγαλύτερα μπλοκ ή παρατάξεις έχουν σημείο διαφοράς τους το "Μνημόνιο". Η μια παράταξη είναι υπέρ της αναγκαιότητας ενός αυστηρού πλαισίου δημοσιονομικής πειθαρχίας και κινήτρων ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας ενώ η άλλη ακριβώς το αντίθετο.

Και οι δύο παρατάξεις έχουν επίκεντρο το συμφέρον του λαού. Δυστυχώς όμως το αληθινό συμφέρον βρίσκεται όπως και πάντοτε στην αρετή και την ομόνοια του έθνους, στην προνοητικότητα και την εργατικότητα του λαού. Οι δύο αυτές παρατάξεις δεν έχουν την ίδια υπευθυνότητα ενώ κυρίως έχουν την ίδια ευθύνη για την νομοτελειακή πορεία του δημοσίου χρέους.

Χωρίς περιστροφές ο δρόμος για τη σωτηρία της πατρίδος απαιτεί θυσίες. Δεν υπάρχει λύση εκτός της λογικής. Οι θαυματοποιοί και οι μαθητευόμενοι μάγοι μόνον καταστροφές επιφέρουν. Δεν υπάρχει πετρέλαιο αρκετό για να σωθεί η Ελλάδα. Δεν είναι λύση η επιστροφή στη δραχμή χωρίς παραγωγικές δομές στην ελληνική οικονομία. Δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα από μιας παλαιοκομματικής αντίληψης κάστα κερδοσκόπων με υποτιμήσεις και συναλλαγματικά παιχνίδια. Δεν δυναμώνει η Ελλάδα με πολεμοχαρείς εκδηλώσεις.

Τα μέτρα του μνημονίου ικανοποιούν δειλά τις τράπεζες που μας δάνεισαν (σαν χώρα και όχι σαν άτομα βέβαια αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει του χρέους). Δεν έχουν στόχο την σωτηρία της Ελλάδος αλλά την σωτηρία του τραπεζικού τους συστήματος και την αποφυγή μιας εσωτερικής κρίσης τύπου credit crunch.

Πώς μπορεί να σωθεί η Ελλάδα;

Η ερώτηση υπονοεί πως δεν αρκεί να επαναληφθούν οι πληρωμές μέσα από ένα τακτικό προϋπολογισμό χωρίς να διακινδυνεύει η χώρα με κατάρρευση, αλλά πώς μπορεί η Ελλάδα ν' αποφύγει ανάλογους κινδύνους στο μέλλον. Δηλαδή ποιο μοντέλο ανάπτυξης πρέπει ν' ακολουθηθεί για να γίνει η Ελλάδα χώρα ανεπτυγμένη με ευρωπαίους πολίτες;

Οι ερωτήσεις είναι παραπειστικές διότι όταν ζητάς να γίνεις ευρωπαίος (ανεπτυγμένος) και δεν το καταφέρνεις σημαίνει είτε πως είτε δεν μπορείς, είτε δεν κάνεις αυτό που πρέπει. Δεν ακολουθείς την ευρωπαϊκή νοοτροπία.

Μοιάζει η Ελλάδα να βρίσκεται εκ νέου μπροστά στο δίλημμα της προενταξιακής της περιόδου. Η αριστερά το θυμίζει και το τονίζει. Η άκρα δεξιά, τείχους πίπτοντας, προπαγανδίζει την εσωστρέφεια και την παράλογη πεποίθηση στην ελληνική αυτάρκεια. (Σε αλαζονεία και μωρολογίες ίσως).

Σωτηρία για την Ελλάδα είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Αυτό δεν ισοδυναμεί με εθνική αλλοτρίωση. Ιδού ένα ψευτοεθνικό ταμπού το οποίο δηλητηριάζει τον δημόσιο λόγο και εξυπηρετεί ανθελληνικές δυνάμεις. Γιατί στο ζητούμενο που μας ενδιαφέρει κυκλοφορούν πολλά ψεύδη και αναλήθειες. Ποια Ελλάδα θα σώσουν οι μεν και ποια οι δε;

Η Ελλάδα όπως και όλα τα έθνη-κράτη αποτελούνται από κοινωνίες που έχουν συγκροτηθεί και οργανωθεί μέσα από αντιθέσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Όλα τα κράτη προσπαθούν να λειτουργήσουν εξομαλύνοντας αντιθέσεις. Δεν πρέπει λοιπόν να προσθέτουμε ακόμα μία στις τόσες που αποτελούν ανοιχτές πληγές; Η κρίση έχει τονισθεί και υπερτονισθεί πως μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία. Είναι αλήθεια. Αλλά ευκαιρία για ποιο πράγμα; Για πλουτισμό μέσω νέου κύκλου δανεισμού και διασπάθισης; ή για ενδοσκόπηση και καταπολέμηση των μόνιμων αιτιών κακοδαιμονίας μας;

Αλλαγή νοοτροπίας σημαίνει αλλαγή προτεραιοτήτων και συμπεριφορών. Αυτό ξαναείπαμε είναι το δύσκολο κομμάτι το οποίο απαιτεί μεγάλη θέληση και ανθρώπους αγωνιστές κι αυτό μοιάζει εκτός εποχής. Όσον αφορά στα σχέδια εξόδου και διεξόδου με άμεσα και απτά αποτελέσματα το μόνο συγκροτημένο είναι το Μνημόνιο. Δυστυχώς. Μπορούμε όμως και θα έπρεπε να κάνουμε σκέψεις για μια ντόπια πρόταση που θα λογαριάζει αλλιώς τα πράγματα. Η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία δεν μπορούν να ενταχθούν ούτε στο ευρωπαϊκό αλλά ούτε στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ως σοβαροί παίχτες. Η δομή της ελληνικής οικονομίας είναι απλώς καταναλωτική. Όσοι έχουν στρατηγική σκέψη και πρακτική φαντασία θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να βρουν μια μορφή οικονομικής ανάπτυξης η οποία θα έβαζε την Ελλάδα σε μια θέση λιγότερο επισφαλή. Για παράδειγμα οι παραγωγικοί τομείς της Ελλάδος με τους περιορισμούς της ευρωπαϊκή ένωσης καθίστανται ανενεργοί. Η αθηνοκεντρική ανάπτυξη τόσων δεκαετιών κατέστρεψε την Ελλάδα και την περιόρισε στο ανάλογο μιας πόλης του νότου στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας ισχυρών οικονομικών κρατών.

Η αγροτική παραγωγή, η μικρή βιομηχανία, οι βιοτεχνίες και ο τουρισμός καθώς και ο τομέας της ψυχαγωγίας σε συνάρτηση με την οικοδόμηση πρέπει να επανεξετασθούν και να γίνουν οι κατάλληλες μετρήσεις για να δειχθούν τα πραγματικά τους όρια στην ελληνική οικονομία. Το Α.Ε.Π. που προέρχεται από αυτές τις δραστηριότητες έπρεπε να είχε αυξηθεί από τον εκσυγχρονισμό τους κι όχι από την κατάργησή τους. Αναρωτιέται κανείς ποιο ήταν το σχέδιο της Ε.Ε. (άλλοτε Ε.ΟΚ.) για την ανάπτυξη της Ελλάδος ή την οικονομική σύγκλιση. Και μετά; Τι πρόβλεπαν για την Ελλάδα σχετικά με το Α.Ε.Π. της και τα έσοδα του κράτους; Η ανταγωνιστικότητά της σε τι θα στηρίζονταν;

Μοιάζει αναγκαίο να γυρίσουμε πίσω στο ξεκίνημα. Είναι αρκετά σοβαρός ο κίνδυνος οι μεγάλες οικονομίες της Ε.Ε. μα μην ενδιαφέρονται παρά μόνο για το δικό τους Α.Ε.Π. και να "ανέχονται"(;) τον προβληματικό νότο και το πρώην ανατολικό μπλοκ για λόγους μακροπρόθεσμης γεωπολιτικής στόχευσης. Η Ελλάδα πρέπει να βρει το δικό της στόχο στο πλαίσιο αυτού του πολυεθνικού μορφώματος.

Το προτεινόμενο Ρυθμιστικό Σχέδιο του Ο.Ρ.Σ.Α. της προηγούμενης κυβέρνησης είχε σαν στόχο και όραμα να "γίνει η Ελλαδα πύλη εισόδου της νοτιοανατολικής Ευρώπης". Φαινόταν πως η Ελλάδα είχε ενταχθεί σ'ένα ευρύτερο-πολύ ευρύτερο χωροταξικό σχέδιο ανάπτυξης της Ε.Ε. Και θύμιζε την οικονομία του Βυζαντίου και την έννοια του κέντρου διαμετακομιστικού εμπορίου. Όμως τώρα δεν υπάρχει όραμα παρά ένας εφιάλτης και πρέπει να ξυπνήσουμε.

Η ανάπτυξη ως έννοια είναι κι αυτή ποσοτική και εκφράζει υλικές αξίες. Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει παρά φύσιν. Είναι χώρα όπου η ποιότητα ζωής εκφράστηκε από την Τέχνη και τις Υψηλές πολιτιστικές αξίες. Τα πολιτιστικά θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Όμως η προσπάθεια είναι καθημερινή. Εάν δεν διαλογιστούμε την διαλεκτική σχέση Ελλάδα-Κόσμος για να ανακαλύψουμε την θέση μας τότε θα μείνουμε στο περιθώριο. Ο ανασχεδιασμός της ζωής μας είναι απαραίτητος. Απαντώντας στα ερωτήματα για παράδειγμα πόσο εισόδημα θέλουμε, πόση αγοραστική δύναμη, τι είδους ανθρώπινες σχέσεις, τι είδους πόλεις θέλουμε και κυρίως τι είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε και να παραχωρήσουμε για να το επιτύχουμε τότε δεν θα ανακαλύψουμε καμιά λύση.

Διέξοδος υπάρχει όταν υπάρχει διάλογος με καλή θέληση.

ΚΑΛΠΙΚΟΣ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ

Το πολιτικό σύστημα που ονομάστηκε "μεταπολίτευση" έφτασε στο τέλος του. Αυτό είναι και ουσιαστικά πια αποδεδειγμένο με την τριπλή επιτήρηση της "τρόικας". Γιατί όμως φθάσαμε στο σημείο αυτό, όχι από ηθικής απόψεως αλλά από θεσμικής πρέπει να προβληματίσει τους ενδιαφερόμενους έστω και τώρα.

Η πρόταση ερμηνείας που θα στηρίξουμε εδώ εστιάζει στην αποτυχία του λεγόμενου "εκσυγχρονιστικού μοντέλου" που εφαρμόστηκε με την κυβέρνηση Κ.Σημίτη.

Η ένταξη στην Ε.Ο.Κ. συνεπάγονταν την προσαρμογή της Ελλάδας στις δυτικοευρωπαϊκές συνθήκες και συνήθειες πολιτικής και οικονομικής πρακτικής. Η Δύση αποτελούσε το πρότυπο στο οποίο έπρεπε να μοιάσει η χώρα μας.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της δυτικής πρακτικής ήταν η διαφάνεια. Ένα άλλο ήταν το κοινωνικό κράτος. Αυτές οι αρχές ανάχθηκαν αυτόματα (δηλαδή έπρεπε να είχαν αναχθεί) σε στόχους-σκοπούς από μέρους της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η πρώτη περίοδος της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα περιορίστηκε σε κάποιες εντυπωσιακές νομικές προσαρμογές όπως η αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, αποποινικοποίηση της μοιχείας κλπ. και στην απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων.

Η αναδιανομή του εισοδήματος και η ταξική ανασυγκρότηση ανέδειξαν συμπεριφορές που έρχονταν σε αντίθεση με τις δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις της χρηστής διοίκησης που προαναφέραμε. Το κοινωνικό κράτος χτίστηκε πάνω στην παράδοση του πελατειακού κράτους και του ρουσφετιού. Οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι έγιναν καθεστώς και το καθεστώς αυτό οργανώθηκε ως "Διαπλοκή".

Η αποτυχία του συστήματος ήταν εμφανής και γι' αυτό αναζητήθηκε και συγκροτήθηκε ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα ad hoc για να επαναφέρει την Ελλάδα στις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής συνοχής. Έτσι γεννήθηκε το εκσυγχρονιστικό ρεύμα εντός του σοσιαλιστικού κόμματος. Ήταν όμως ήδη πολύ αργά για να μπορέσει να αναστρέψει τα πράγματα. Υπήρχε ήδη μια ελίτ η οποία κυριαρχούσε οικονομικά και μέσω ενός πανίσχυρου συστήματος προπαγάνδας εμπόδιζε κάθε προσπάθεια διαφάνειας, λογικής και δίκαιης κατανομής των πόρων του ελληνικού κράτους. Το σύστημα αυτό όχι μόνο δεν λειτουργούσε και δεν ενεργούσε ευρωπαϊκά αλλά ανέδιδε την οσμή του πιο σάπιου ελληνικού παρελθόντος. Στο πυραμιδικό σχήμα της ελληνικής εξουσίας η ελίτ στοχεύει μόνο στην αύξηση του πλούτου της.

Και μπροστά σ'αυτή την κατάσταση το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού ξεπέφτει σε απάτη και παγίδα. Ενώ η ουσία του εκσυγχρονισμού ήταν η έξοδος της χώρας από την νοοτροπία και τους θεσμούς καθυστερημένης υπανάπτυκτης χώρας κυρίως στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης (προϋπολογισμός, φορολογία, πρόληψη της διαφθοράς, αξιοκρατία κ.α.) αυτή συγκαλύφτηκε και αλλοιώθηκε σ'έναν αγώνα εναντίον "μεταφυσικών" αιτιών υπανάπτυξης και καθυστέρησης. Αντί να χτυπηθούν πραγματικές αιτίες αντικειμενικά πιστοποιήσιμες, αναζητήθηκαν οι φαντασιακές, υποκειμενικές όπως η ελληνικότητα, η θρησκευτική δεισιδαιμονία, ακόμα και η ελληνική γλώσσα.

Ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη απέτυχε να εκσυγχρονίσει το κράτος και πάνω σ'αυτή του την αποτυχία στηρίχθηκε η ρητορική των αντιπάλων του (Καραμανλής) για να κερδίσει με το σύνθημα "επανίδρυση του κράτους". Οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν ακόμα και σήμερα, είναι η πρώτη αιτία της οικονομικής χρεοκοπίας καθώς και η μετατόπιση του προβλήματος από τη σφαίρα της πραγματικότητας- για να μη θιχτεί η ολιγαρχία- στη σφαίρα της πολιτισμικής πολεμικής (ένα είδος αποδοχής του ψευδοσχήματος-ας θυμηθούμε τον Π.Κονδύλη- της σύγκρουσης των πολιτισμών από τους ιδεολογικούς καθοδηγητές του καθεστώτος).

Η ολιγαρχία σήμερα εξακολουθεί να μην αποδέχεται τις μεταρρυθμίσεις αλλά δεν μπορεί και ν'αντιδράσει με ζήλο καθότι δεν υπάρχει μια άλλη πρόταση καλύτερη. Τελεί κι αυτή εν αναμονή των εξελίξεων.

Συμπερασματικά είναι εμφανές πως τα συμφέροντα της νέας ολιγαρχικής τάξης η οποία διαμορφώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν της ένταξης της Ελλάδας στην Κοινότητα δεν είχαν ιδεολογική ταυτότητα κι αν πρέπει να τους δοθεί μία, αυτή είναι ο συνήθης εγωισμός της πλουτοκρατίας.

Ο εκσυγχρονισμός κι ο εγωισμός της ολιγαρχίας συνυπάρχουν αλλά όσον αφορά στην ολιγαρχία δεν της είναι απαραίτητος όσο είναι η ολιγαρχία στον εκσυγχρονισμό. Η εγκατάλειψη των εκσυγχρονιστών από την ολιγαρχία επισείει το φάσμα της οπισθοδρόμησης στα μάτια τους αν όχι και του ρεβανσισμού. Το παιχνίδι δεν είναι ακόμα τελειωμένο αλλά είναι αγχωτικά στάσιμο. Οι διεργασίες δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι θα συμβεί στο προσεχές μέλλον αλλά αυτό που έχει ξεκαθαρίσει πια είναι πως η κατάρρευση της μεταπολίτευσης δεν οφείλεται πρωτίστως στην ελληνική παράδοση (όπως κι αν την εννοούν) αλλά στην άρνηση της νέας τάξης πραγμάτων(μεταπολίτευση) ν'αλλάξει την "αλλαγή" που δεν ήταν αλλαγή. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί και μπορούσαν να εφαρμόσουν πρακτικές διαφάνειας αλλά δεν το έκαναν. Διότι ήθελαν να έχουν την λαϊκή νομιμοποίηση αλλά και την εξουσία. Εάν εφάρμοζαν σύγχρονα δυτικά διοικητικά ήθη τότε ίσως θα έπρεπε να αυτοκαταργηθούν.

Ο πραγματικός εκσυγχρονισμός είναι απλούστατη εφαρμογή κανόνων από ένα σύνολο τεχνοκρατών. Δεν είναι συζήτηση για το φύλλο των αγγέλων.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Όταν η ζωή μας δυσκολεύει τότε η αντίδρασή μας είναι ανάλογη της δυσφορίας μας. Κάθε άνθρωπος γενικά και κάθε πολίτης ειδικότερα έχει καθημερινώς ενδεχομένως πολυάριθμους λόγους να δυσφορεί. Είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης ή μάλλον μέρος του ορισμού του ανθρώπου. Όταν όμως η δυσφορία προκαλείται από κοινή αιτία σε πολλούς ανθρώπους την ίδια στιγμή τότε έχουμε μια κοινωνική ομάδα που αντιδρά στιγμιαία με μορφή ψευτοενότητας. Το είδος και η σοβαρότητα της συλλογικής δυσφορίας καθορίζουν και την μορφή της αλλά κυρίως εγείρουν ένα κοινωνικό αίτημα.

Οι συλλογικές διαμαρτυρίες, αντιδράσεις και διεκδικήσεις στην κοινωνία αποτελούν την πολιτική καθημερινότητα. Οι πολίτες έχουν δικαιώματα, παλεύουν για δικαιώματα και αναγνωρίζουν μέσω του Κοινωνικού Συμβολαίου πως έχουν και υποχρεώσεις. Αυτός είναι ο πολιτικός διάλογος.

Η φιλοσοφία της ιστορίας των κοινωνιών δείχνει πως οι αντιθέσεις που γίνονται αντιπαραθέσεις και συχνά συγκρούσεις αιματηρές των πολιτών, έχουν ως γενεσιουργό τους αιτία το δυσεπίλυτο πρόβλημα της ατομικής ευτυχίας μέσα στην κοινωνία.

Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό - ζει σε κοινωνία - η μοίρα του είναι η συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Και η μέθοδος που καθιστά δυνατή την συνύπαρξη αυτή λέγεται Πολιτική.

Δυστυχώς στην χώρα μας σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται να δεχθούν αυτή την θεμελιώδη αλήθεια πως η πολιτική είναι μια τέχνη στην οποία συμμετέχουν τα μέλη μιας κοινωνίας και η οποία δεν αποτελεί μια βιολογική νομοτέλεια ρυθμιστική του κοινωνικώς ζην.

Η πολιτική την οποία περιορίζουν ορισμένοι μόνο στην Εξουσία είναι κάτι παραπάνω. Είναι η στοχοθεσία του κοινωνικού ευ ζην. Ο προβληματισμός για τους σκεπτόμενους πολιτικά οδηγεί στην διαπίστωση πως το πρόβλημα της πολιτικής είναι η ατομική ευτυχία. Είναι όμως η εμπειρική, η δημοσιογραφική ερμηνεία του προβλήματος. Η πολιτική είναι μέθοδος λήψεως αποφάσεων που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο και προϋποθέτει ως αρχή της -άρα και τέλος της- την Ελευθερία. Ελευθερία απόφασης. Η αρχή αυτή είναι που επιτρέπει την συνδιαμόρφωση των γενικών όρων της ατομικής ευτυχίας.

Αν λοιπόν δει κάποιος την ελληνική πολιτική πραγματικότητα μέσα απ'αυτό το πρίσμα, η πολιτική ταυτίζεται με την εξουσία που αποφασίζει τις υλικές προϋποθέσεις της ατομικής ευτυχίας. Ο οικονομισμός γίνεται η βάση του κοινωνικού ευ ζην. Και ο αγώνας περιστρέφεται γύρω από τα οικονομικά συστήματα τα οποία αντικαθιστούν την πολιτική ως αναζήτηση ελευθερίας του ατόμου, του ατόμου στο σύνολο.

Η σύγκρουση ατομικών συμφερόντων γίνεται μέσα από συλλογικές συγκρούσεις και συμμαχίες οι οποίες βρίσκουν δικαίωση στην ιδεολογία.

Η έννοια της Πολιτικής Οικονομίας συμπίπτει με τον πολιτικό διάλογο για το κοινό ευ ζην της κοινωνίας. Όπως είναι ευνόητο ο συμβιβασμός είναι προσωρινός. Η έννοια επίσης του συμβιβασμού από προσωρινού σε μόνιμου τρόπου συμβίωσης αποτελεί την τελευταία πολιτισμένη πρόταση των πολιτικών θεωριών.

Αν δούμε σύντομα την ουσία των δύο βασικών σύγχρονων οικονομικών συστημάτων παραγωγής και διανομής του πλούτου που ικανοποιεί τις ατομικές ανάγκες και αν τα συγκρίνουμε, ενώ διαφέρουν σημαντικά, υπάρχει ένα σημείο που πλησιάζουν το ένα με το άλλο.

Ο Καπιταλισμός που ονομάζεται και φιλελευθερισμός προτάσσει την ατομική οικονομική ελευθερία των συναλλαγών με τα άλλα μέλη της κοινωνίας αλλά και την ελευθερία να αποφασίζει κάποιος για το άτομό του.

Ο Μαρξισμός ή ο σοσιαλισμός που λίγο έως πολύ έχει εφαρμοστεί στην ιστορία, δηλώνει πως η ευτυχία που είναι σκοπός του ατόμου (αριστοτελική) πραγματοποιείται όταν οι συναλλαγές γίνονται υπό τον σχεδιασμό, τον έλεγχο και την εποπτεία της συλλογικότητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της ατομικής οικονομικής ελευθερίας και την ίδρυση επιτροπών και επιτρόπων γι'αυτό το σκοπό.

Όμως εκεί που συμφωνούν τα δύο συστήματα είναι στην έλλειψη της πολιτικής. Η πολιτική λάμπει δια της απουσίας της διότι περιορίζεται στην απόφαση που αφορά στην υλική ευημερία. Αλλά και η οικονομική ελευθερία περιορίζεται. Στους μεν μαρξιστές εμφανώς στους δε φιλελεύθερους εμμέσως διότι η ελευθερία των συναλλαγών επιτρέπεται και μάλιστα προάγεται, με σκοπό να οδηγήσει στον περιορισμό τους. Αυτό γίνεται διότι οι συναλλαγές ενέχουν την ανισότητα μέσω της υπεραξίας της εργασίας και την σταδιακή συσσώρευση ατομικού πλούτου. Ο οικονομικά ισχυρός είναι περισσότερο οικονομικά ελεύθερος.

Αυτά είναι γνωστά σε όλους τους πολιτικά ψύχραιμους παρατηρητές. Αυτό που πρέπει να τονιστεί όμως είναι η αδυναμία της πολιτικής κοινωνίας να επικοινωνήσει με ειλικρίνεια. Αφού ο κοινός στόχος όλων των εμπλεκομένων κομμάτων στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι να ικανοποιήσουν την απαίτηση για ατομική ευτυχία των πολιτών και αφού η ελληνική κοινωνία αυτό θέλει γιατί δεν ανοίγουν ένα δημόσιο διάλογο γύρω από θέματα τεχνοκρατικής φύσεως περί πλουτισμού και των δυνατοτήτων καθολικής ευτυχίας;

Το καταραμένο ή σωτήριο μνημόνιο είναι ένα τέτοιο ζήτημα. Είναι η πρόταση μιας ομάδας τεχνοκρατών που προσπαθεί να συμβιβάσει δύο πλευρές, τους πιστωτές και τους οφειλέτες. Το πρόβλημα είναι η ανυπαρξία ενός διαλόγου χωρίς υποκρισία αλλά δυστυχώς όπως όλα τα πράγματα έτσι κι αυτό πιάνει την ελληνική κοινωνία απροετοίμαστη. Κι αντί για διάλογο προτάσεων εντοπισμένων στην ελληνική ιδιαιτερότητα έχουμε μια επανάληψη των επιχειρημάτων του περασμένου αλλά και του προπερασμένου αιώνα. Δείγμα κι αυτό μιας γενικότερης παρακμής ή στασιμότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη.

Τώρα πρέπει οι νεότεροι οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι και πολιτικοί να στοχαστούν την κοινωνία ως θεσμό και ως ύπαρξη πέρα από τα πεπαλαιωμένα κλισέ. Αν δεν υπάρχει δυνατότητα καινοτομίας θα υπάρξει ξεκαθάρισμα των εμποδίων και της πλάνης μας.

ΑΚΡΑΙΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

Η τελευταία τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος ενός αστυνομικού αλλά με σκοπό την φυσική φθορά του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη θέτει γι'ακόμα μια φορά το ζήτημα των μέσων πολιτικής δράσης.

Το Δημοκρατικό πολίτευμα όσο νοθευμένο κι αν είναι στην εφαρμογή του, στην θεωρία του όμως δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Η βία δεν είναι στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό κανείς δημοκράτης δεν το αμφισβητεί και κατά συνέπεια δεν την ασπάζεται ως πολιτική μέθοδο. Πως γίνεται όμως να υπάρχουν ομάδες που να ευελπιστούν σε πολιτικά οφέλη με την χρήση βίας; Αυτό το ερώτημα πρέπει ν'απαντηθεί απλά και με σαφήνεια. Υπάρχει ηθική παρεξήγηση μέσων και σκοπού.

Η τρομοκρατία στηρίζεται σ'έναν απλούστατο συλλογισμό μανιχαϊστικού τύπου. Το καλό από την μια πλευρά αντιτίθεται στο κακό από την άλλη. Χτυπάμε το κακό με τα ίδια του τα όπλα. Βία στη βία. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού κλπ." είναι η αρχή της τρομοκρατικής νομιμοποίησης. Οι τρομοκράτες αυτοδιορίζονται πρωταθλητές της πολιτικής ηθικής και αυτοεκλέγονται υπερασπιστές του καλού κι αδικημένου λαού. Ο πόλεμος είναι πάντοτε μια ακραία πράξη η οποία πρέπει να αποφεύγεται μας διδάσκει η Ιστορία. Οι φιλοπόλεμοι θα βρίσκουν πάντοτε αφορμές για να κηρύξουν ιερούς πολέμους.

Η ηθικολογία που βρίσκεται στη βάση κάθε τρομοκρατικής νομιμοποίησης (οι κλέφτες, οι εκμεταλλευτές, οι τύραννοι κλπ.) δεν δικαιολογεί την πάγια πρακτική των πολεμικών συγκρούσεων του παρελθόντος. Πρώτα υπάρχει ένα πολιτικό υποκείμενο συνειδητοποιημένο ως τέτοιο και στη συνέχεια ακολουθούν οι πολιτικές διεκδικήσεις οι οποίες φτάνουν σε πόλεμο π.χ. απελευθερωτικό. Η τακτική που ακολουθείται από τους αυτόκλητους υπερασπιστές είναι a posteriori δικαιολόγηση. Το φαινόμενο της χιονοστιβάδας λειτουργεί ελιτίστικα και αυταρχικά.

Αυτοί που επιλέγουν αυτού του είδους πολιτική δράση όταν είναι γνήσιοι ηθικολόγοι τότε πράγματι ανταποκρίνονται στο ιστορικό τους όνομα. Είναι γνήσιοι μηδενιστές.

Υποστηρίζοντας τυφλά και με πάθος που οδηγεί στο έγκλημα τα δίκια του λαού αποκλείει κάθε διάλογο και απολυτοποιεί την δική του πίστη.

Ο ακραίος λαϊκισμός(ο λαός έχει μόνο δικαιώματα) οδηγεί στον μηδενισμό της πολιτικής αφού ο λαός έχει πρωτίστως ένα Μέγα Δικαίωμα: τον Διάλογο και την συναπόφαση. Αυτά τα προσφέρει μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα.

Έτσι, όποιος εν ονόματι του λαού αποφασίζει ερήμην του λαού δεν είναι φίλος του λαού αλλά δημαγωγός του και δήμιός του.

ΑΠΟ ΤΟ ''ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ'' ΣΤΟ ''Η ΔΥΣΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ''.

Το οικονομικό σύστημα της Ελλάδος(ο τρόπος παραγωγής πλούτου) είναι ο παρασιτισμός και η ιδεολογική του νομιμοποίηση ο λαϊκισμός.

Παρασιτισμός είναι η αλόγιστη και ανυπολόγιστη ουσιαστικά ποσότητα δανείων δια της οποίας δημιουργείται το ΑΕΠ(ο ετήσιος τζίρος της χώρας). Αυτό είναι ξεκάθαρο και δεν χρειάζεται επεξήγηση. Ο ελληνικός λαός επιτρέπει στην άρχουσα τάξη να δανείζεται απεριόριστα(όσο οι αγορές της το επέτρεπαν και χρεώνοντας τις μελλοντικές γενιές, τα παιδιά του λαού) με την προσδοκία να συμμετέχει μέσω του Δημοσίου στην διανομή των δανεικών!

Τα δάνεια αυτά όμως ο ελληνικός λαός δεν πίστεψε ποτέ πως θα τα επέστρεφε κάποτε, συνηθισμένος στην ευρωπαϊκή ενίσχυση άμα τη είσοδό της στην Ε.Ο.Κ. Και εδώ ο λαϊκισμός έπαιξε το ρόλο του. Η νομιμοποίησή του δηλαδή η ψυχολογική του δικαιολόγηση εδράζεται σε πρωτόγονη συλλογιστική, αν ο όρος δεν είναι οξύμωρο σχήμα. Οι Έλληνες δεν χρωστάνε στους ευρωπαίους αλλά οι ευρωπαίοι χρωστάνε στους Έλληνες. Χρωστάνε τον πολιτισμό τους, τον εξανθρωπισμό τους! Είναι λοιπόν η Ευρώπη η οποία οφείλει στην Ελλάδα. Τα χρήματα που εισπράττει δεν τα δανείζεται αλλά της τα χρωστάνε! Και επειδή μια τέτοια επιχειρηματολογία συνδυάζει το τερπνόν και το ωφέλιμο ο λαός το ενστερνίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η πραγματικότητα όμως είναι προφανώς άλλη και το αδιέξοδο αρχίζει να σκιάζει τον ανέφελο ουρανό της ελληνικής καλοπέρασης. Ο λαϊκισμός είναι ο ψυχολογικός μηχανισμός νομιμοποίησης μιας αδίστακτης Εξουσίας που έδωσε γη και ύδωρ στον λαό με αντάλλαγμα το δικαίωμα στην διανομή του κρατικού χρήματος. Διαμόρφωσε ένα πλήθος λαϊκιστών δύο επιπέδων έντασης, τους φονταμενταλιστές λαϊκιστές οι οποίοι ως προσωπικότητες είναι ακραίοι εγωπαθείς φασιστικού τύπου οι οποίοι πιστεύουν πως οι άλλοι είναι κατώτεροί τους και που προσπαθούν να τους αδικήσουν και να τους στερήσουν νόμιμα δικαιώματα και πλούτη. Η Εξουσία τους χαϊδεύει και τους ''δίνει δίκιο'' αφήνοντάς τους ατιμώρητους κι αυτοί εκτονώνονται με βία και καταστροφικότητα. Και η άλλη κατηγορία λαϊκιστών πιο ήπιοι καταφεύγει στην χυδαιότητα και την σαχλαμάρα ως εκτόνωση.

Αυτό το μείγμα αποτελεί τη βάση του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης το οποίο χρεοκόπησε.

Η ανατροπή του μοντέλου αυτού θα γίνει μόνο όταν ένα μεγάλο τμήμα του λαού ανασυγκροτηθεί και αποτοξινωθεί από τον δηλητηριώδη λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός οργανώνει χαλαρές συνειδήσεις σε όχλο με τυραννικές απαιτήσεις. Ο λαϊκισμός στην εξουσία ισούται με οχλοκρατία.

Στη θέση του λαϊκισμού θα έπρεπε να επανέλθει η έννοια του τίμιου εργαζόμενου ο οποίος νομιμοποιείται να διεκδικεί την αμοιβή της εργασίας του κι όχι οι ψηφοφόροι πελάτες της κρατικής κλεπτοκρατίας.

ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Τουρκία με την θεωρία του Νταβούτογλου απεκάλυψε τους γεωπολιτικούς της στόχους. Την επαναφορά της προστατευτικής οθωμανικής ομπρέλας για όλα τα κράτη και τους λαούς που την περιτριγυρίζουν. Πως θα γίνει αυτό;
Η γνωστή μέθοδος της στρατιωτικής απειλής θ' αναγκάσει τα όμορα κράτη να συνάψουν συμφωνίες εμπορικές , οικονομικές και πολιτιστικές μαζί της. Αυτή η φιλική σχέση του Ενός με όλους ή του Κράτους Κέντρου (Τουρκία) με τα περιφερειακά γειτονικά θα συσσωρεύσει οικονομική και πολιτική ισχύ σ'αυτό το Κέντρο αναφοράς που θα λειτουργεί ως πολιτική πρωτεύουσα δηλαδή ως διοικητική μονάδα. Ένα είδος Ευρωπαϊκής Ένωσης της μικράς Ασίας και μέρους της Ευρώπης.
Θεωρητικά το όραμα είναι ρεαλιστικό και εύκολα εφαρμόσιμο. Τα προσωρινά εμπόδια είναι η Ελλάδα (μέρος μιας ευρύτερης οικονομικοπολιτικής ένωσης) και η υπερήφανη Περσία (ή Ιράν που σημαίνει Αρείων χώρα).
Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας διευκολύνει τον σχεδιασμό αλλά όποιος βασίζεται σε αυτήν την παράμετρο σφάλλει διότι η Ελλάδα δεν αποφασίζει μόνη της για την σφαίρα επιρροής στην οποία θα είναι ενταγμένη.
Είναι ξεκάθαρο πως μια νεο-οθωμανική Δύναμη περιορίζει την επιρροή της Ε.Ε. ως μελλοντική πολιτική μονάδα που θα ελέγχει μαζί με τη Ρωσία όλη την Ευρασία. Αυτό ικανοποιεί τις Η.Π.Α. αλλά δεν τις εξασφαλίζει διότι η ενδυνάμωση της Τουρκίας αυξάνει και την αλαζονεία της και τον αντιαμερικανισμό της.
Η Ελλάδα γνωρίζει πως βρίσκεται ιππαστί σε δύο χώρους, Ευρώπη και Ασία. Η ανικανότητα της πολιτικής και οικονομικής της ελίτ να στεριώσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση δια της ευρωζώνης την θέτει πολιτικά στο περιθώρειο αλλά δεν την απορρίπτει. Η Ελλάδα εισήλθε στην τότε Ε.Ο.Κ. για λόγους καθαρά πολιτικούς και γι' αυτούς τους λόγους θα παραμείνει και σήμερα.
Η στάση της ελληνικής ελίτ σ'αυτό το ζήτημα μέρος του οποίου είναι και η κρίση δανεισμού που αφρόνως(;) προκαλέσαμε θα προσδιορίσει και τα πολιτικά πράγματα στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας. Το κυπριακό, το σκοπιανό και το Αιγαιακό πρόβλημα εξαρτώνται από την ευρύτερη γεωπολιτική κατάσταση και τον προ αρκετού καιρού προκληθέντος οικονομικού και νομισματικού πολέμου ανάμεσα στις παλαιές δυνάμεις και στην νέα πολιτική δύναμη που φαίνεται να σχηματίζεται(;) με την πλήρη εφαρμογή της συνθήκης της Λισσαβόνας από την αρχή του 2014.

ΝΤΙΜΠΕΪΤ : ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΙΑ

Πολύς λόγος γίνεται γύρω από το περίφημο ντιμπέιτ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου.

Αφού όμως οι επικοινωνιακές ανάγκες το απαιτούν σύμφωνα με την άποψη των επιτελείων τότε θα πρέπει να σημαίνει πως η σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από την τηλεοπτική αυτή τηλεμαχία.

Και προφανώς έτσι είναι. Όμως, πώς τα κατάφεραν τα κόμματα να αυτοεξευτελιστούν ακόμα και μέσα από μια διαδικασία που υποτίθεται υπάρχει για να τους αναβαθμίσει στα μάτια της κοινής γνώμης;

Είναι ξεκάθαρο πως η αρχή της πολυφωνίας καθιστά τον τηλεοπτικό διάλογο αδύνατο όταν τα κόμματα ξεπερνούν σε αριθμό τα τρία. Ας φανταστούμε μια Βουλή οκτακομματική με δικαίωμα συμμετοχής επί ίσοις όροις στο ντιμπέιτ και για τους οχτώ! και φανταστείτε και άλλους οχτώ δημοσιογράφους. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό είναι πια φανερό σε όλους τους συμμετέχοντες. Όμως τα συμφέροντα όλων δεν ταυτίζονται και γι' αυτό παρουσιάζεται αυτή η θλιβερή εικόνα δήθεν δημοκρατικού διαλόγου με ισοτιμία, ισηγορία κλπ.

Μοιάζει ένα τέτοιο σύνολο με χορωδία που ετοιμάζεται για συναυλία όπου όμως ο καθένας θα άδει ως ολιγόλεπτος σολίστας και που όλοι μαζί στην πραγματικότητα θα συμ-φωνούν σ' ένα διάλογο κωφών.

Οι τηλεμαχίες με όρους επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας παρόλη την ξύλινη γλώσσα των επαγγελματιών της πολιτικής έχουν αποτέλεσμα διότι προκαλούν τον θεατή-ακροατή να συγκρίνει τους αντιπάλους ταυτόχρονα για την πολιτική τους στα ίδια προβλήματα της χώρας(άρα οι ερωτήσεις κι αν ακόμα δεν τίθενται με την ίδια σειρά στοχεύουν τα ίδια προβλήματα αφού προφανώς μιλάμε για την ίδια χώρα) και να ενημερωθεί συνοπτικά και σε αντιπαραβολή για το πρόγραμμα, τις λύσεις και την βαρύτητά τους.

Κι επιπλέον το κοινό μπορεί να εκτιμήσει και την ηγετική φυσιογνωμία του μελλοντικού Αρχηγού της χώρας, την ευστροφία του, την ειλικρίνειά του, την διπλωματικότητά του, την ευγένειά του, την ψυχραιμία του και εν γένη την επικοινωνιακή του ικανότητα να εμπνέει κύρος κι εμπιστοσύνη και έτσι να πεισθεί ότι είναι άξιος να αναλάβει την κορυφαία κυβερνητική θέση.

Έχουμε τέτοια ευκαιρία μέσα από τους παράλληλους μονολόγους; Όχι, διότι προκαλείται σύγχυση και κόπωση. Όχι, διότι σπάει ο απαραίτητος ειρμός.

Εξάλλου, οι σκληρές ερωτήσεις δεν είναι παρά στα όρια της προσβολής των ερωτηθέντων και δυστυχώς αντιπολιτευτικές σε επίπεδο προσώπων κι όχι στο επίπεδο της προγραμματικής τους ανακολουθίας ή αντίφασης.

Η τηλεμαχία είναι χρήσιμη για τους παραπάνω λόγους και κυρίως όταν αυτή είναι εφικτή με όρους καθαρά τεχνικούς. Η δυνατότητα αυτή των τηλεμαχιών που πραγματοποιείται από τη στιγμή που όλα τα νοικοκυριά κυριαρχούνται από την τηλοψία καθιερώθηκε προ πολλών ετών σε χώρες με προεδρικό σύστημα ή χώρες με συνασπισμό κομμάτων πράγμα που διευκολύνει την ''μονομαχία''.(Ας θυμηθούμε τι έγινε στον συνασπισμό του Συνασπισμού με τις συνιστώσες του και την δικέφαλη αντιπροσώπευσή του).

Επειδή η εικόνα που δίνει κάθε μέρα το πολιτικό σύστημα μοιάζει με αλαλούμ και με συνωστισμό ατομικών συμφερόντων ο τηλεθεατής ας απαξιώσει την καρικατούρα αυτή για να στείλει ένα μήνυμα και προς αυτή την κατεύθυνση. Κλείστε την t.v.