''Είναι βαριά η καλογερική'' λένε με την αντίστοιχη σοβαρότητα όσοι πιθανόν ατύχησαν στο άθλημα της ασκητείας και εξ ιδίας πείρας πιστοποιούν .
Και όντως έτσι πρέπει να είναι χωρίς να απαιτούνται ιδιαιτέρως περίτεχνοι συλλογισμοί για να πεισθεί κάποιος .
Κάθε άθλημα που στοχεύει σε υψηλότερη απόδοση από την καθημερινή συνήθεια απαιτεί ενέργεια ψυχοπνευματική πρωτοφανή για τον αθλούμενο δηλαδή τον κάθε αγωνιστή της ζωής . Διότι τέτοιους άθλους καλείται να κατορθώσει ο Πολίτης που επιδιώκει μιαν αντάξια της ευγένειάς του κατάσταση . Και η ευγένεια αναφέρεται στην καταγωγή αλλά και στην κοινωνική συνείδηση .
Συμπύκνωμα της προσπάθειας του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι η ευθύνη του απέναντι στην Πατρίδα η οποία συνοψίζει ευγένεια και πολιτισμό κι ευθύνη . Έτσι ο κάθε πολίτης είναι πατριώτης δηλαδή υπεύθυνος για τον τόπο του .Όμως είναι βαριά η ευθύνη του και θα μπορούσε να αναφωνήσει παραφράζοντας είναι βαρύ πράμα ο πατριωτισμός πατριώτη !
Όλες οι αρετές συνενώνονται σε μια θέληση για να αρθεί κάποιος στον πατριωτισμό : θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία .
Πολλές φωνές και πολλές γραφίδες με όλες τις διακυμάνσεις της ευαισθησίας τους προσπαθούν να ενσταλάξουν , να εμφυσήξουν και ν’ αυξήσουν το αίσθημα του πατριωτισμού στους αδιάφορους και κυνικούς συμπολίτες τους .
Ο πιο επίμονος των επιφυλλιδογράφων στηλιτευτής του μικρού πατριωτισμού των συγχρόνων Ελλήνων είναι ο Χ.Γιανναράς .
Είναι πραγματικά άξιον απορίας πως ένας άνθρωπος με υψηλή νοημοσύνη δεν μπορεί να αντιληφθεί την αδυναμία του νεοελληνικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος -εργαστηρίου να παραγάγει ένα πολιτιστικό τύπο ανθρώπου με υψηλό πατριωτισμό !
Αφήνουμε να του απαντήσει ο Γ.Τσαρούχης : '' Είμαστε για πάντα φοβισμένα ζώα''. Ιδού μια σύντομη περιεκτική εξήγηση . Αλλά ποιοι είμαστε ; εμείς όλοι οι πολίτες ή οι πολίτες τους οποίους τρομοκράτησε το Σύστημα ;
Οι Έλληνες είμαστε κυνηγοί της ευμάρειας και της ευημερίας ασυνείδητοι στο κυνήγι της ατομοκεντρικής ηδονής .Ποιος μπορεί να διαφωνήσει χωρίς να επιδείξει πνεύμα αντιλογίας ;
Το ζητούμενο είναι η απαλλαγή από την καταστροφική τοξικομανία του ηδονισμού και όχι η ατέρμονη διάγνωσή της .
Δυστυχώς οι επαγγελματίες αντιπατριώτες στο όνομα μιας απατηλής μεθόδου ευτυχίας παραπλανούν τους πατριωτικά φυγόπονους και τους παρέχουν υψηλής ''ηθικής'' επιχειρήματα .
Λένε πως ο πατριωτισμός οδηγεί σε πόλεμο . Λάθος , η έλλειψη πατριωτισμού τον κάνει αναπόφευκτο .Η ασφαλέστερη μέθοδος ευτυχίας είναι η Ειρήνη αλλά με ποιους συνάπτεται και με ποιους όρους . Το να έχει κάποιος μια ταυτότητα πολιτιστική δεν τον ορίζει αυτόματα ως πολεμοχαρή αλλά απλώς του δημιουργεί την απόλαυση και ασφάλεια κάποιων θεσμών και συνηθειών που βεβαίως επιδέχονται αλλαγών και τροποποιήσεων μέσα από ένα σύστημα κριτικής και διαβούλευσης .
Είναι οι ανάγκες της παγκόσμιας καταναλωτικής κοινωνίας που υπαγορεύουν τον διεθνισμό των παγκοσμίων συμπεριφορών αλλά δεν είναι αυτές που υποχρεώνουν στην άρνηση της ευγένειας του πατριωτισμού δηλαδή της αξιοπρέπειας του πολίτη. Και είναι αξιοπρέπεια να μπορείς να επιλέγεις κάποιες συμπεριφορές τις οποίες και στηρίζεις λογικά αλλά και τις προτείνεις ως παγκόσμιες αρχές .
Το δικό μας πρόβλημα ανάγεται στην έλλειψη χαρακτήρα ο οποίος μας οδήγησε στο να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για συμμετοχή στην διαμόρφωση των θεσμών και συμπεριφορών της παγκόσμιας κοινότητας . Και με το πρόσχημα της παγκόσμιας διαρκούς ειρήνης στο πλαίσιο ενός ευρύτερου παγκόσμια κοινού συνασπισμού αποδεχτήκαμε ότι δεν χρειάζεται να ''ξύνουμε πληγές'' και να κοιτάμε το παρελθόν καθότι ''περασμένα μεγαλεία....κλπ'' .
Εάν πιστεύουμε πως η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι αν όχι επιζήμια τουλάχιστον αδιάφορη στον παγκόσμιο διάλογο των πολιτισμών τότε πρέπει να το διαλαλήσουμε και να αγωνιστούμε να το διαδώσουμε λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους για να δρέψουμε πλήρως και αδιαμφισβήτητα τα εύσημα αυτής της αλήθειας κι όχι να παραπλανούμε τους πολλούς τυλίγοντας την πεποίθησή μας αυτή μέσα στα προστατευτικά ενδύματα του χυδαίου ωφελιμισμού .
Ας ομολογήσουμε πως είμαστε ανάξιοι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς κι όχι πως η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι κατώτερη του καταναλωτικού μηδενισμού .
Η απελπισία του Γιανναρά εξαιτίας της ανίατης παρακμής της νεοελληνικής κοινωνίας είναι κατανοητή . Η εικόνα του μέχρι προσφάτως ακόμα οικουμενικού Έλληνα είναι στα μάτια του ο τύπος του Έλληνα που θα έπρεπε και θα άρμοζε να επιδιώκουμε να είμαστε . Του Άρχοντα !
Είναι αυτή η εικόνα ουτοπία ή απολυταρχία ; Ούτε το ένα ούτε το άλλο . Είναι αδυναμία . Εκφράζει το άπιαστο και τον ανίσχυρο ευσεβή πόθο .
Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να είμαστε άρχοντες ;
Εδώ και 35 χρόνια το πολιτικό σύστημα που διευθύνει την κοινωνία κυριαρχείται από μια μονόπλευρη ρεβανσιστική νέα άρχουσα τάξη η οποία βασίζει την ισχύ της ακριβώς στην άρνηση της αρχοντιάς του οικουμενικού (πολιτιστικά και εμπορικά) Έλληνα .
Το παλαιό καθεστώς ανετράπη (στην ουσία κατέρρευσε ) και τα συνθήματά του χλευάστηκαν και δαιμονοποιήθηκαν . Ο Στρατός και η Εκκλησία , οι δύο θεσμοί που εκπροσωπούσαν το Παλαιό Καθεστώς και εξέφραζαν την ιδεολογία του τέθηκαν συστηματικά στο περιθώριο κι απαξιώθηκαν χωρίς όμως να χάσουν την σημασία τους .
Οι αντίστοιχοι νέοι φορείς ιδεολογίας και εξουσίας που τους αντικατέστησαν ήταν η διανόηση του Πολυτεχνείου και γενικότερα του Πανεπιστημίου και οι Εργολάβοι .Με τα χρόνια και με το πελατειακό παιχνίδι των εκλογών το Νέο Καθεστώς ρίζωσε και κατάφερε να αποκτήσει την δική του αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία .Ο δικομματισμός σταδιακά έγινε μονοκομματισμός αφού υπάρχει μόνο μία ιδεολογία αυτή που παρουσιάζεται είτε ως αριστερός μαχητικός και φιλάνθρωπος διεθνισμός είτε ως σαχλός δυτικός κοσμοπολιτισμός του λάιφ στάιλ .
Ανάμεσα σ’ αυτές τις εκδοχές δεν υπάρχει χώρος για αυτοδυναμία και προσπάθεια πρωτότυπης δημιουργίας .
Και ο λαός ; Πώς αντιδρά σε μια τέτοιας έκτασης , έντασης και συστηματικότητας απονεύρωση ; Δυστυχώς με άσχημο τρόπο . Υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν μέσα από τις παλιές ρητορικές κατασκευές της προπολεμικής εθνικοφροσύνης να ανακτήσουν τον χαμένο χώρο και αυτοί που παραδόθηκαν μπροστά στην πανίσχυρη διεθνιστική πολιτιστική πίεση .
Είχε πει κάποτε ένας Ολλανδός αξιωματούχος μιλώντας για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα έθνη που θα την αποτελέσουν πως ορισμένα θα χάσουν την ταυτότητά τους και εννοούσε πως αυτό ήταν αναπόφευκτο . Είναι άλλο πράγμα όμως να χάνεις την ταυτότητά σου συμμετέχοντας στην δημιουργία μιας ευρύτερης στην οποία θα συνεισφέρεις ό,τι καλύτερο έχεις κι άλλο να την εξευτελίζεις εξαιτίας μιας κλίκας ανήθικων μηδενιστών .
Ο Χ.Γιανναράς είναι ο Τελευταίος ελληνοχριστιανός θεωρητικός που ικετεύει απελπισμένα μέχρι και τους σκληρούς ρεαλιστές εμπόρους να κατασκευάσουν μια σανίδα σωτηρίας . Εις μάτην όμως .Η αναστηλωτική πορεία ξεκινά από την φετιχοποίηση εννοιών που ξεπερνούν τις εμπορικές συναλλαγές κι αυτές φυτρώνουν και καλλιεργούνται σε καθαρούς τόπους .
