Η τελευταία τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος ενός αστυνομικού αλλά με σκοπό την φυσική φθορά του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη θέτει γι'ακόμα μια φορά το ζήτημα των μέσων πολιτικής δράσης.
Το Δημοκρατικό πολίτευμα όσο νοθευμένο κι αν είναι στην εφαρμογή του, στην θεωρία του όμως δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Η βία δεν είναι στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό κανείς δημοκράτης δεν το αμφισβητεί και κατά συνέπεια δεν την ασπάζεται ως πολιτική μέθοδο. Πως γίνεται όμως να υπάρχουν ομάδες που να ευελπιστούν σε πολιτικά οφέλη με την χρήση βίας; Αυτό το ερώτημα πρέπει ν'απαντηθεί απλά και με σαφήνεια. Υπάρχει ηθική παρεξήγηση μέσων και σκοπού.
Η τρομοκρατία στηρίζεται σ'έναν απλούστατο συλλογισμό μανιχαϊστικού τύπου. Το καλό από την μια πλευρά αντιτίθεται στο κακό από την άλλη. Χτυπάμε το κακό με τα ίδια του τα όπλα. Βία στη βία. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού κλπ." είναι η αρχή της τρομοκρατικής νομιμοποίησης. Οι τρομοκράτες αυτοδιορίζονται πρωταθλητές της πολιτικής ηθικής και αυτοεκλέγονται υπερασπιστές του καλού κι αδικημένου λαού. Ο πόλεμος είναι πάντοτε μια ακραία πράξη η οποία πρέπει να αποφεύγεται μας διδάσκει η Ιστορία. Οι φιλοπόλεμοι θα βρίσκουν πάντοτε αφορμές για να κηρύξουν ιερούς πολέμους.
Η ηθικολογία που βρίσκεται στη βάση κάθε τρομοκρατικής νομιμοποίησης (οι κλέφτες, οι εκμεταλλευτές, οι τύραννοι κλπ.) δεν δικαιολογεί την πάγια πρακτική των πολεμικών συγκρούσεων του παρελθόντος. Πρώτα υπάρχει ένα πολιτικό υποκείμενο συνειδητοποιημένο ως τέτοιο και στη συνέχεια ακολουθούν οι πολιτικές διεκδικήσεις οι οποίες φτάνουν σε πόλεμο π.χ. απελευθερωτικό. Η τακτική που ακολουθείται από τους αυτόκλητους υπερασπιστές είναι a posteriori δικαιολόγηση. Το φαινόμενο της χιονοστιβάδας λειτουργεί ελιτίστικα και αυταρχικά.
Αυτοί που επιλέγουν αυτού του είδους πολιτική δράση όταν είναι γνήσιοι ηθικολόγοι τότε πράγματι ανταποκρίνονται στο ιστορικό τους όνομα. Είναι γνήσιοι μηδενιστές.
Υποστηρίζοντας τυφλά και με πάθος που οδηγεί στο έγκλημα τα δίκια του λαού αποκλείει κάθε διάλογο και απολυτοποιεί την δική του πίστη.
Ο ακραίος λαϊκισμός(ο λαός έχει μόνο δικαιώματα) οδηγεί στον μηδενισμό της πολιτικής αφού ο λαός έχει πρωτίστως ένα Μέγα Δικαίωμα: τον Διάλογο και την συναπόφαση. Αυτά τα προσφέρει μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα.
Έτσι, όποιος εν ονόματι του λαού αποφασίζει ερήμην του λαού δεν είναι φίλος του λαού αλλά δημαγωγός του και δήμιός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου