ΝΤΙΜΠΕΪΤ : ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΙΑ

Πολύς λόγος γίνεται γύρω από το περίφημο ντιμπέιτ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου.

Αφού όμως οι επικοινωνιακές ανάγκες το απαιτούν σύμφωνα με την άποψη των επιτελείων τότε θα πρέπει να σημαίνει πως η σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από την τηλεοπτική αυτή τηλεμαχία.

Και προφανώς έτσι είναι. Όμως, πώς τα κατάφεραν τα κόμματα να αυτοεξευτελιστούν ακόμα και μέσα από μια διαδικασία που υποτίθεται υπάρχει για να τους αναβαθμίσει στα μάτια της κοινής γνώμης;

Είναι ξεκάθαρο πως η αρχή της πολυφωνίας καθιστά τον τηλεοπτικό διάλογο αδύνατο όταν τα κόμματα ξεπερνούν σε αριθμό τα τρία. Ας φανταστούμε μια Βουλή οκτακομματική με δικαίωμα συμμετοχής επί ίσοις όροις στο ντιμπέιτ και για τους οχτώ! και φανταστείτε και άλλους οχτώ δημοσιογράφους. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό είναι πια φανερό σε όλους τους συμμετέχοντες. Όμως τα συμφέροντα όλων δεν ταυτίζονται και γι' αυτό παρουσιάζεται αυτή η θλιβερή εικόνα δήθεν δημοκρατικού διαλόγου με ισοτιμία, ισηγορία κλπ.

Μοιάζει ένα τέτοιο σύνολο με χορωδία που ετοιμάζεται για συναυλία όπου όμως ο καθένας θα άδει ως ολιγόλεπτος σολίστας και που όλοι μαζί στην πραγματικότητα θα συμ-φωνούν σ' ένα διάλογο κωφών.

Οι τηλεμαχίες με όρους επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας παρόλη την ξύλινη γλώσσα των επαγγελματιών της πολιτικής έχουν αποτέλεσμα διότι προκαλούν τον θεατή-ακροατή να συγκρίνει τους αντιπάλους ταυτόχρονα για την πολιτική τους στα ίδια προβλήματα της χώρας(άρα οι ερωτήσεις κι αν ακόμα δεν τίθενται με την ίδια σειρά στοχεύουν τα ίδια προβλήματα αφού προφανώς μιλάμε για την ίδια χώρα) και να ενημερωθεί συνοπτικά και σε αντιπαραβολή για το πρόγραμμα, τις λύσεις και την βαρύτητά τους.

Κι επιπλέον το κοινό μπορεί να εκτιμήσει και την ηγετική φυσιογνωμία του μελλοντικού Αρχηγού της χώρας, την ευστροφία του, την ειλικρίνειά του, την διπλωματικότητά του, την ευγένειά του, την ψυχραιμία του και εν γένη την επικοινωνιακή του ικανότητα να εμπνέει κύρος κι εμπιστοσύνη και έτσι να πεισθεί ότι είναι άξιος να αναλάβει την κορυφαία κυβερνητική θέση.

Έχουμε τέτοια ευκαιρία μέσα από τους παράλληλους μονολόγους; Όχι, διότι προκαλείται σύγχυση και κόπωση. Όχι, διότι σπάει ο απαραίτητος ειρμός.

Εξάλλου, οι σκληρές ερωτήσεις δεν είναι παρά στα όρια της προσβολής των ερωτηθέντων και δυστυχώς αντιπολιτευτικές σε επίπεδο προσώπων κι όχι στο επίπεδο της προγραμματικής τους ανακολουθίας ή αντίφασης.

Η τηλεμαχία είναι χρήσιμη για τους παραπάνω λόγους και κυρίως όταν αυτή είναι εφικτή με όρους καθαρά τεχνικούς. Η δυνατότητα αυτή των τηλεμαχιών που πραγματοποιείται από τη στιγμή που όλα τα νοικοκυριά κυριαρχούνται από την τηλοψία καθιερώθηκε προ πολλών ετών σε χώρες με προεδρικό σύστημα ή χώρες με συνασπισμό κομμάτων πράγμα που διευκολύνει την ''μονομαχία''.(Ας θυμηθούμε τι έγινε στον συνασπισμό του Συνασπισμού με τις συνιστώσες του και την δικέφαλη αντιπροσώπευσή του).

Επειδή η εικόνα που δίνει κάθε μέρα το πολιτικό σύστημα μοιάζει με αλαλούμ και με συνωστισμό ατομικών συμφερόντων ο τηλεθεατής ας απαξιώσει την καρικατούρα αυτή για να στείλει ένα μήνυμα και προς αυτή την κατεύθυνση. Κλείστε την t.v.