ΝΤΙΜΠΕΪΤ : ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΙΑ

Πολύς λόγος γίνεται γύρω από το περίφημο ντιμπέιτ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου.

Αφού όμως οι επικοινωνιακές ανάγκες το απαιτούν σύμφωνα με την άποψη των επιτελείων τότε θα πρέπει να σημαίνει πως η σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από την τηλεοπτική αυτή τηλεμαχία.

Και προφανώς έτσι είναι. Όμως, πώς τα κατάφεραν τα κόμματα να αυτοεξευτελιστούν ακόμα και μέσα από μια διαδικασία που υποτίθεται υπάρχει για να τους αναβαθμίσει στα μάτια της κοινής γνώμης;

Είναι ξεκάθαρο πως η αρχή της πολυφωνίας καθιστά τον τηλεοπτικό διάλογο αδύνατο όταν τα κόμματα ξεπερνούν σε αριθμό τα τρία. Ας φανταστούμε μια Βουλή οκτακομματική με δικαίωμα συμμετοχής επί ίσοις όροις στο ντιμπέιτ και για τους οχτώ! και φανταστείτε και άλλους οχτώ δημοσιογράφους. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό είναι πια φανερό σε όλους τους συμμετέχοντες. Όμως τα συμφέροντα όλων δεν ταυτίζονται και γι' αυτό παρουσιάζεται αυτή η θλιβερή εικόνα δήθεν δημοκρατικού διαλόγου με ισοτιμία, ισηγορία κλπ.

Μοιάζει ένα τέτοιο σύνολο με χορωδία που ετοιμάζεται για συναυλία όπου όμως ο καθένας θα άδει ως ολιγόλεπτος σολίστας και που όλοι μαζί στην πραγματικότητα θα συμ-φωνούν σ' ένα διάλογο κωφών.

Οι τηλεμαχίες με όρους επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας παρόλη την ξύλινη γλώσσα των επαγγελματιών της πολιτικής έχουν αποτέλεσμα διότι προκαλούν τον θεατή-ακροατή να συγκρίνει τους αντιπάλους ταυτόχρονα για την πολιτική τους στα ίδια προβλήματα της χώρας(άρα οι ερωτήσεις κι αν ακόμα δεν τίθενται με την ίδια σειρά στοχεύουν τα ίδια προβλήματα αφού προφανώς μιλάμε για την ίδια χώρα) και να ενημερωθεί συνοπτικά και σε αντιπαραβολή για το πρόγραμμα, τις λύσεις και την βαρύτητά τους.

Κι επιπλέον το κοινό μπορεί να εκτιμήσει και την ηγετική φυσιογνωμία του μελλοντικού Αρχηγού της χώρας, την ευστροφία του, την ειλικρίνειά του, την διπλωματικότητά του, την ευγένειά του, την ψυχραιμία του και εν γένη την επικοινωνιακή του ικανότητα να εμπνέει κύρος κι εμπιστοσύνη και έτσι να πεισθεί ότι είναι άξιος να αναλάβει την κορυφαία κυβερνητική θέση.

Έχουμε τέτοια ευκαιρία μέσα από τους παράλληλους μονολόγους; Όχι, διότι προκαλείται σύγχυση και κόπωση. Όχι, διότι σπάει ο απαραίτητος ειρμός.

Εξάλλου, οι σκληρές ερωτήσεις δεν είναι παρά στα όρια της προσβολής των ερωτηθέντων και δυστυχώς αντιπολιτευτικές σε επίπεδο προσώπων κι όχι στο επίπεδο της προγραμματικής τους ανακολουθίας ή αντίφασης.

Η τηλεμαχία είναι χρήσιμη για τους παραπάνω λόγους και κυρίως όταν αυτή είναι εφικτή με όρους καθαρά τεχνικούς. Η δυνατότητα αυτή των τηλεμαχιών που πραγματοποιείται από τη στιγμή που όλα τα νοικοκυριά κυριαρχούνται από την τηλοψία καθιερώθηκε προ πολλών ετών σε χώρες με προεδρικό σύστημα ή χώρες με συνασπισμό κομμάτων πράγμα που διευκολύνει την ''μονομαχία''.(Ας θυμηθούμε τι έγινε στον συνασπισμό του Συνασπισμού με τις συνιστώσες του και την δικέφαλη αντιπροσώπευσή του).

Επειδή η εικόνα που δίνει κάθε μέρα το πολιτικό σύστημα μοιάζει με αλαλούμ και με συνωστισμό ατομικών συμφερόντων ο τηλεθεατής ας απαξιώσει την καρικατούρα αυτή για να στείλει ένα μήνυμα και προς αυτή την κατεύθυνση. Κλείστε την t.v.

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα σημαίνει στην ελληνική ερμηνεία της ρήσης αυτής ότι η προσφυγή στις κάλπες θα άρει το αδιέξοδο.

Ποιο είναι όμως το αδιέξοδο που μόνο η εντολή του λαού μπορεί να άρει; Είναι το διαρκές πρόβλημα της μεταπολιτεύσεως: Η αύξηση του ατομικού εισοδήματος.

Δυστυχώς το πρόβλημα της ανάπτυξης δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί τη χώρα ακόμα και μετά την είσοδό της στην τότε Ε.Ο.Κ. και την ενίσχυση των πόρων της με ευρωπαϊκά κεφάλαια. Το μοντέλο ανάπτυξης που σταδιακά θα μείωνε την αγροτική παραγωγή της χώρας για να την αντικαταστήσει με την αύξηση του τομέα των υπηρεσιών κατέληξε στην απελπιστική διόγκωση των δημοσίων υπηρεσιών.

Το μοντέλο του αντιπαραγωγικού κράτους με τους υπεράριθμους υπαλλήλους χαμηλής απόδοσης εξυπηρέτησε τον κομματισμό που αποδείχθηκε συνεχιστής του παραδοσιακού πελατειακού και παρασιτικού οικονομικού μοντέλου της χώρας και απέφυγε την προσαρμογή στο ευρωπαϊκό μοντέλο κρατικής λειτουργίας με εξορθολογισμένο Δημόσιο και ελεγχόμενες δαπάνες.

Όμως η μεγαλύτερη αστοχία των πολιτικών επιλογών των κυβερνήσεων της μεταπολιτεύσεως υπήρξε στον ψυχολογικό τομέα των πολιτών στους οποίους καλλιέργησε μια νοοτροπία ακραίου και φανατικού κρατισμού. Η νοοτροπία αυτή εμπεδώθηκε από την σύμφωνη προπαγάνδα και των δυο μεγάλων παρατάξεων και ρίζωσε σε τέτοιο βαθμό που οι πολίτες να ταυτίζουν το κράτος με ένα μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα!

Εκατομμύρια πολιτών διεκδικούν μια θέση στο Δημόσιο χωρίς δευτερόλεπτο προβληματισμού περί των πόρων του κράτους.

Σήμερα πια είμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που πιστοποιεί την αρχή του τέλους ενός μοντέλου που είχε βέβαια ημερομηνία λήξεως αλλά που ουδείς ήθελε να το δει και να το αντιμετωπίσει.

Ζούμε την αρχή του τέλους της μεταπολιτεύσεως η οποία έχει σαπίσει αλλά όχι εντελώς.

Η ελληνική οικογένεια σχημάτισε ένα όνειρο επιτυχημένης ζωής που συνοψίζεται σχηματικά σε α) διορισμό στο Δημόσιο, β) όχημα μεγάλου κυβισμού-τζιπ κλπ, γ) μεζονέτα, δ) εισαγωγή στο πανεπιστήμιο των παιδιών και ε) μεγάλο εφάπαξ.

Αυτό το όνειρο είναι αρραγές σαν γρανίτης και αδιαπραγμάτευτο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων αυτό έχει στο μυαλό της όταν προσέρχεται στην κάλπη. Δεν υπάρχει διαφωνία στο λαό και αυτό το γνωρίζουν οι κομματικές ηγεσίες. Κανείς δεν τόλμησε να θέσει υπό αμφισβήτηση με άμεσο και συστηματικό τρόπο αυτό το κοινωνικό δόγμα.

Ποιος ευθύνεται για τούτο τον δογματισμό; Ο ένοχος δεν είναι ένας. Ευθύνες φέρουν οι κομματικές ηγεσίες και ο λαϊκισμός τους που χάιδεψε τα όνειρα του λαού για κρατικοδίαιτη ευμάρεια αλλά και ο ίδιος ο λαός που παραιτήθηκε από την αναζήτηση κάθε άλλου μοντέλου ανάπτυξης έστω και μεικτού και προτίμησε την σιγουριά της χαλαρής εργασίας στο Δημόσιο.

Ποτέ δεν λειτούργησε η σοσιαλδημοκρατία όπως σε άλλες χώρες αλλά ο φιλανθρωπικός σοσιαλισμός που βασιζόταν στον δανεισμό.

Η σημερινή κατάσταση των δημοσίων οικονομικών με το υπέρογκο και διαρκώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, η κραυγαλέα ανισορροπία στο εμπορικό ισοζύγιο και τα άλλα μεγέθη της οικονομίας πιστοποιούν το μαθηματικό τέλος της μεταπολίτευσης.

Ένα Δημόσιο που είναι αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό αφού για να μπορέσει να αποδώσει θα χρειάζονταν μάνατζερ με υψηλό κίνητρο-μπόνους και υπαλλήλους με υψηλό βαθμό υπευθυνότητας-κίνδυνο απολύσεως.

Η κατάσταση αυτή εξηγεί και την κατάσταση στον άλλο τομέα της διακυβέρνησης. Την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Αφιονισμένοι ψηφοφόροι από την προοπτική ευόδωσης του ''ελληνικού ονείρου'' με το οποίο και γαλουχούνται κατ' οίκον αλλά και δημοσίως, δεν υπολογίζουν κανένα εθνικό κόστος σε κανένα μέτωπο. Ούτε το Κυπριακό ούτε το Αιγαιακό ούτε το Σκοπιανό είναι ικανά να αναχαιτίσουν την επιθυμία τους να ολοκληρώσουν το στόχο τους. Όταν το εθνικό συμφέρον συγκρούεται με το οικονομικό ατομικό συμφέρον του ελληνικού ονείρου τότε κρίμα για το εθνικό ζήτημα!

Πώς μπορεί κάποιος να τους αποδείξει πως το εθνικό συμφέρον προέχει και προϋποτίθεται του ατομικού συμφέροντος; αφού η απόδειξη είναι αποστεριόρι και κατόπιν εορτής τότε δηλαδή που είναι αργά για κάθε επανόρθωση.

Είναι επιτακτικότατο να αναθεωρήσουμε το οικονομικό μας μοντέλο και την εθνική μας νοοτροπία. Η πρόβλεψή μας είναι πως δεν θα αναθεωρήσουμε την στρατηγική μας κι αυτό για λόγους πραγματιστικούς. Για όσο διάστημα θα μπορούμε να δανειζόμαστε δεν αλλάζουμε .

Και οι δανειστές δανείζουν όταν έχουν εγγυήσεις και υψηλά επιτόκια. Κι αυτό συμβαίνει ακόμα ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που το μοντέλο της μεταπολίτευσης τρίζει. Ο αναπόφευκτος περιορισμός των προσλήψεων και των δημοσίων δαπανών είναι όρος ''εκ των ων ουκ άνευ'' για την συνέχιση των εγγυήσεων.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ

Η πολιτική σκέψη είναι ο αναστοχασμός του συλλογικώς αποφασίζειν και τα κριτήριά του .
Αναστοχασμός που γίνεται κατά μόνας ως φιλοσοφικός στοχασμός αλλά που αναζητά την συ-ζήτηση και την κριτική αντανάκλαση για να πιστοποιήσει και να λειτουργήσει οδηγητικά στην Πράξη το εκλεγμένο Κριτήριο που την νομιμοποιεί .
Αυτή η συζήτηση είναι η προϋπόθεση της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που καλούμε Δημοκρατία . Από την κορυφή της σκέψης ή τα βάθη του στοχασμού εμπνεόμενοι συμμετέχουμε στην πολιτική κονίστρα ως πολίτες-πολιτικοί . Η καθημερινότητα των αποφάσεων δεν απαιτεί τους φιλοσόφους βασιλείς αλλά απ' αυτούς κρατάμε την διαδικασία του στοχασμού τού προς απόφασιν τιθέμενου ζητήματος και της δημόσιας κριτικής του .
Έτσι προέκυψε η Δημοκρατία . Η πρώτη η λεγόμενη και άμεση . Έκτοτε με ένα τρόπο αυτοστοχαστικό και αυτοαναφερόμενο τέθηκε και η ίδια σε διερώτηση για να προκύψουν θεωρητικώς αλλά και ιστορικώς μια σειρά από προσδιορισμένες Δημοκρατίες .
Η Δημοκρατία ως διαδικασία έχει ένα στόχο και γι' αυτό είναι και μια μέθοδος .
Πώς είναι όμως δυνατόν η ίδια μέθοδος να οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα ; Έτσι εξηγούνται και οι πολλές μορφές της Δημοκρατίας .
Ο εικοστός αιώνας τέλειωσε με τις ισχυρές χώρες να αναγνωρίζουν την ορθότητα του δημοκρατικού πολιτικού παραδείγματος . Αυτή η διαπίστωση όμως καθόλου δεν έκλεισε και τη συζήτηση για την Δημοκρατία .
Τι είναι αυτό που ενώνει και τι είναι αυτό που χωρίζει τους πολιτικούς στοχαστές στο ζήτημα της Δημοκρατίας ; Είναι δυστυχώς μια εσκεμμένη παρερμηνεία της ως μεθόδου . Η ''πολιτική μεθοδολογία'' (ας την ονομάσουμε έτσι) που μας καλεί στην συνδιαμόρφωση των κριτηρίων που καθοδηγούν τις επιλογές των πράξεών μας είναι η ίδια αθεμελίωτη δηλαδή δεν είναι αντικειμενικά λογική αλλά υποκειμενική και άρα αξιακή
Καταλήγει να παραμένει μια χρήσιμη διαδικασία που ξεδιαλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις αλλά που μόνο η ποσοτικοποίηση είναι ο τελικός κριτής. Είναι η αρχή της πλειοψηφίας .
Είναι η αχίλλειος πτέρνα της .
Ένας άλλος κίνδυνος ο οποίος ελλοχεύει είναι η ευπείθεια αυτής της πλειοψηφίας . Πεδίον δόξης λαμπρό για τους δημαγωγούς .
Είναι ξεκάθαρο σε κάθε καλόπιστο στοχαστή ότι γύρω από την έννοια της Δημοκρατίας γίνεται ένας αγώνας για να συνταυτιστεί το ουσιαστικό με τον επιθετικό του προσδιορισμό . Η ειδοποιός διαφορά είναι το είναι της και η αλήθεια της . Είναι οι Ιδεολογικοί στρατοί που ακολουθούν και που συνωθούνται για να προωθήσουν την δική τους ερμηνεία της Δημοκρατίας . Όμως Δημοκρατία και Ιδεολογία είναι συμβατές ;Η πρώτη μπορεί να ανεχθεί πολλές ενώ η δεύτερη μόνο τον εαυτό της .
Η Δημοκρατία είναι καταδικασμένη να μιλάει και να σκέφτεται ελεύθερα . Αυτή είναι η Δημοκρατία .Δεν είναι όμως η Πολιτική .
Η πολιτική είναι ένας αγώνας για την εξουσία .

Η μικρή μας χώρα γέννησε αυτή την ωραία διαδικασία που οι αιώνες ανέδειξαν σε κορυφαία πολιτική αξία . Στην οποία δεν ευτύχησε να εγκατασταθεί για πολύ αλλά μετανάστευσε για να επαναπατρισθεί υποτίθεται προσφάτως .
Σε ένα τέτοιο δημοκρατικό πλαίσιο θέλουμε να συνεισφέρουμε στοχαζόμενοι τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα που η πολιτική /ο αγώνας για την εξουσία μάς παρουσιάζει και μας αναγκάζει να ελέγξουμε .
Ήδη ένα μεγάλο θέμα που τίθεται στη χώρα μας ονομάζεται ''κρίση του πολιτικού συστήματος'' . Ένα δεύτερο που είναι διαχρονικό είναι η σχέση της πραγματικής δημοκρατίας με την στρεβλωτική κατά ορισμένους έννοια του έθνους αλλά και της πατρίδας
Η Δημοκρατία ως μέθοδος -διαδικασία δεν έχει όρια αλλά ούτε πατρίδα .Μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός εθνικοπατριωτισμός ; Το έθνος είναι πολιτισμική έννοια ή πολιτική -εξουσιαστική ; Αν σκοπός τελικός της πολιτικής είναι η εξουσία αυτή είναι εξουσία η οποία αποφασίζει και επιλέγει πράξεις οι οποίες είναι εθνοταυτοτικές παραδοσιακές επαναλαμβανόμενες ή και ανοιχτές ; και δεκτικές ; και δημιουργικές ;

Θα προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε θέσεις και να διακρίνουμε προθέσεις αλλά ποτέ να επιβάλλουμε κάτι ακόμα κι αν θα μπορούσαμε . Και θα απαιτήσουμε τον διάλογο με όσους θέλουν να συ-ζητήσουν κι όχι να εκτονωθούν .

ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ (η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος στη μεταπολίτευση)

1. Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ελλάδα όπως και κάθε άλλη χώρα καθορίζει την εξωτερική της πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντά της (τα οποία καθορίζονται από τις εκάστοτε ιδεολογικές κατευθύνσεις του Κράτους). Αυτή η αρχή συμπληρώνεται και από μια δεύτερη εξ ίσου πανταχού παρούσα , εκείνη της γεωγραφικής θέσης της χώρας αλλά και των ορίων της επικράτειας (κράτη με μακρινές κτήσεις).

Η Ελλάδα μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου ήταν σχεδόν απομονωμένη ή σωστότερα, ξεκομμένη από τις χώρες των βορείων συνόρων της ενώ με τη φιλική Ιταλία χωριζόταν δια της παρεμβολής της θάλασσας . Μόνη άμεση ''φιλική'' γειτνίαση απέμενε η Τουρκία .

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος ως προς το βορά ήταν ξεκάθαρη καθότι συντάσσονταν με τους διεθνείς οργανισμούς και συνδέσμους στους οποίους η Ελλάς ανήκε ως μέλος ενός συνασπισμού κρατών που ιδεολογικά προάσπιζαν τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ιδέες .

Η σχέση όμως προς τον ανατολικό γείτονα ήταν σχιζοφρενική. Η Τουρκία ανήκει στον ίδιο συνασπισμό και στην ίδια στρατιωτική συμμαχία. Είναι όμως ταυτόχρονα και το κράτος με το οποίο συνεχώς διαπληκτίζεται και οι σχέσεις διέπονται από καχυποψία, απειλές, ανασφάλεια και συχνά υψηλό βαθμό κινδύνου για πολεμική σύρραξη για λόγους ιστορικούς και πολιτισμικούς. Το τελευταίο τραγικό πολεμικό γεγονός είναι αυτό της Κύπρου που όσες ευθύνες και αν φέρει και η ελληνική πλευρά δεν δικαιολογούν την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.

Οι συσχετισμοί των στρατιωτικών δυνάμεων των δύο χωρών, το διεθνές περιβάλλον, η οικονομική κατάστασή τους απαγορεύουν μια άμεση προσχεδιασμένη σύγκρουση που θα εκφράζει τη βούληση της μιας ή της άλλης πλευράς για πόλεμο ως τρόπο επίλυσης των μεταξύ τους διαφορών .

Έτσι αυτό που μένει για να συντηρεί την αντιπαλότητα είναι οι κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα και οι ασκήσεις ψυχολογικού πολέμου.

Συνειδητοποιώντας αυτό το πλαίσιο η ελληνική εξωτερική πολιτική αποφάσισε να θωρακίσει θεσμικά τη νομική υπόσταση της χώρας μέσα από μια επιπλέον συμφωνία εισόδου της σε ένα συνασπισμό οικονομικό πρωτίστως αλλά σταδιακά και σταθερά πολιτικής φύσεως : την τότε Ε.Ο.Κ. και νυν Ε.Ε.

Και από τότε η ελληνική πλευρά τηρεί μια στάση ψύχραιμης αντίδρασης σε κάθε είδους πολιτικοστρατιωτικές προκλήσεις της Τουρκίας .

Η μεγαλύτερη έκπληξη στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ήρθε με την απόφαση των ελληνικών κυβερνήσεων να υποστηρίξουν ως τον καλύτερο τρόπο συμφιλιώσεως των δύο χωρών την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. όπου οι κοινές αξίες της Ένωσης θα ''ενώσουν'' τις δύο χώρες και θα ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους . Το φάσμα του πολέμου θα είναι τώρα πια ένα κακό όνειρο .

2. Ένας καλός γάμος!

Το ειδύλλιον αυτό το οποίο επλέχθη κατόπιν συνοικεσίου(mariage de raison) έχει σαφώς πλεονεκτήματα. Το κυριότερο, για να περιοριστούμε σε ένα, είναι η απαλλαγή της Ελλάδος από το βραχνά του ''κακού παιδιού'', του σοβινιστικού κατεστημένου των τουρκοφάγων .

Όμως ενέχει εμφανώς ένα κίνδυνο που δεν καλύπτει την στρατηγική της Αθήνας : την άρνηση και το βέτο κάποιων από τους εταίρους οπότε η επιθετικότητα και η παρενοχλητική συμπεριφορά της Τουρκίας δεν εκμηδενίζονται .

Σίγουρα η Αθήνα δεν είναι τόσο αφελής. Δέχτηκε αυτήν την πολιτική γιατί γνωρίζει ότι η Τουρκία στην παρούσα ιστορική στιγμή δεν πληροί τους όρους για πλήρη ένταξη.

Εδώ όμως ερχόμαστε στο κρισιμότερο σημείο της ανάλυσής μας. Αν η Τουρκία καταφέρει να βελτιωθεί σε κάποια από τα κεφάλαια των προς ένταξη διαπραγματεύσεων; τότε η Αθήνα θα πανηγυρίζει πραγματικά ; Θα πρόκειται περί νίκης των ειρηνόφιλων σε βάρος των πολεμοκάπηλων ; Η ελληνική πλευρά παραμένει διχασμένη επ’ αυτού ή τουλάχιστον αυτή την εικόνα αφήνει να φαίνεται. Και έχουμε βάσιμους λόγους για να πιστεύουμε όπως θα δείξουμε, πως η φιλοτουρκική μερίδα είναι αληθώς πεπεισμένη πως αυτή η στρατηγική θα τελεσφορήσει αρκεί να παρεμποδιστούν οι ''τουρκοφάγοι'' και τα γεράκια της συντηρητικής και χωρίς αυτοπεποίθησης μερίδας της ελληνικής κοινής γνώμης.

3. Ελληνική στρατηγική.

Τα σημεία τριβής με την Τουρκία είναι συνοπτικά δύο(τα κορυφαία): Το Κυπριακό και το Αιγαιακό . Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος συνέβαλε όλα αυτά τα χρόνια στην άμβλυνση των θέσεων της χώρας και σε συνδυασμό με απαράδεκτα ανίκανους χειρισμούς ενδυνάμωσε την γείτονα χώρα.

α) Με δική της ευθύνη έκλεισε η ''πληγή'' του Κουρδικού .(Τώρα η Τ. δεν μπορεί να κατηγορηθεί για καταπίεση). β) Με δική της επιμονή ήθελε να κλείσει το Κυπριακό -σχέδιο Ανάν (άρση του βασικού κωλύματος για την ένταξη της Τ. στην Ε.Ε.) γ) Αναγνώριση γκρίζων ζωνών στη Μαδρίτη. δ) Υπαγωγή στη Χάγη με ορατό τον κίνδυνο ενός συνολικού πακέτου. Τα δύο τελευταία σημεία εφόσον η Τ. ενταχθεί θα παύσουν να υφίστανται με τον τρόπο που τα θέτουμε .

Είναι η όλη στρατηγική της Ελλάδος πρόδηλα υπέρ του Ευρωπαϊκού Σωτήρα . Η Ε.Ε. είναι πανάκεια για την Ελλάδα .

4. Συμπέρασμα.

Η γνώμη μας είναι πως η Τουρκία ανέγνωσε σωστά την στρατηγική της Αθήνας και μαζί με άλλους ενδιαφερόμενους εκβιάζει καταστάσεις προσπαθώντας να καταφέρει την Ελλάδα να παρασυρθεί σε σφάλματα που θα επιφέρουν διεθνείς μεσολαβητές .

Η Αθήνα κατά την λαϊκή έκφραση ''τα φόρτωσε στον κόκορα'' ή τα περιμένει όλα από την Ε.Ε.(ο κόκορας). Αγοράζει χρόνο ελπίζοντας ότι το πολυπόθητο ευρωσύνταγμα θα ψηφισθεί κάποτε και τότε τα προβλήματα της Ελλάδος θα είναι προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θα προλάβει όμως ; Ας το ελπίσουμε παρόλο που πιστεύουμε πως καλύτερα να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη δική μας αποφασιστικότητα χωρίς εντούτοις να είμαστε πολεμοχαρείς .

ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το πολιτικό σύστημα της Ελληνικής Δημοκρατίας όπως αυτό διαμορφώθηκε από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα δέχεται τα πυρά σχεδόν όλων των πολιτικών παρατηρητών αλλά και πολλών από αυτούς οι οποίοι συνέβαλαν στην διαμόρφωσή του .
Η βασικότερη κατηγορία που του προσάπτουν είναι η ''αντιδημοκρατικότητά'' του .
Το σύστημα που ήρθε να αντικαταστήσει την Δικτατορία κατέληξε να είναι όχι μια στυγνή και απροκάλυπτη τυραννία στρατιωτικού τύπου με όλες τις θηριωδίες που συνεπάγεται αλλά μια συγκαλυμμένη δικτατορία όπου κάποιοι αφανείς αφέντες ''αποφασίζουν και διατάσσουν '' ερήμην της λαϊκής βούλησης .
Η επονομαζόμενη Διαπλοκή ήτοι ένας μικρός κύκλος ισχυρότατων οικονομικών παραγόντων της χώρας μια ομάδα Ολιγαρχών (έτσι ονόμαζε κι ο Καποδίστριας τους κοτζαμπάσηδες) επιβάλλει την οικονομική της κι ενίοτε την πολιτιστική της πολιτική στους δημοκρατικά εκλεγμένους αλλά εξαρτημένους κυβερνήτες .
Το σύστημα συγκλονίζεται από σκάνδαλα κάθε είδους , από συμπεριφορές που μαρτυρούν αχαλίνωτο αμοραλισμό και το Κράτος πνιγμένο στην διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα επισωρεύει τα προβλήματα αντί να τα επιλύει. Είναι ένα σύστημα που χρεοκόπησε και που όμως συνεχίζει να λειτουργεί από κεκτημένη ταχύτητα και για όσο διάστημα θα υπάρχει ''καύσιμη ύλη'' δηλαδή δανεικά χρήματα και ένα ελάχιστο ηθικής ή φόβου στους πολίτες .
Πώς όμως έφθασε ως εδώ ; Γιατί δεν αντιστάθηκε στον ύπουλο τύραννο ; Είναι ερωτήματα που κάθε πολιτικός στοχαστής δεν μπορεί παρά να θέσει στον εαυτό του . Διότι η διάγνωση χωρίς την αιτιολογία δεν μπορεί να συνεισφέρει σε μια προσπάθεια θεραπείας .
Για τους περισσότερους ο αίτιος είναι γνωστός και κυκλοφορεί ελεύθερος. Είναι ο Κομματισμός. Η οργάνωση των κομματικών μηχανισμών με φανατικό σκοπό την κατάκτηση της Εξουσίας . Διότι η εξουσία δεν έχει την ίδια έννοια για όλους . Δεν είναι εξουσία εφαρμογής νομοθεσιών κοινοβουλευτικά νομιμοποιημένων υπέρ του Δημοσίου Συμφέροντος δηλαδή όλων Αλλά ούτε και μερίδας του πληθυσμού το οποίο υπερψήφισε το πρόγραμμα αυτού του κόμματος Σημαίνει αρπαγή του κρατικού πλούτου με νομιμοποιημένες μεθοδεύσεις υπέρ των προνομιούχων της κομματικής οργάνωσης . Αλλά και πάλι δεν αρκεί για να δεχθούμε αυτή την διολίσθηση σε ένα τόσο κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα λατινοαμερικανικής εμπνεύσεως και πρακτικής .Πώς δέχθηκαν οι αγωνιστές δημοκράτες μια τόσο αισχρή κλοπή κρατικών πόρων και μια τέτοια άνιση κατανομή του πλούτου ;
Εδώ δυστυχώς πρέπει να καταδειχθεί μια μεγάλη αλήθεια όσο κι αν την αρνούνται οι διαμορφωτές της περίφημης κοινής γνώμης .
Το πολιτικό σύστημα της περιόδου της μεταπολιτεύσεως δημιουργήθηκε από τους εκπροσώπους του δημοκρατικού λαού υπέρ του λαού και κατά της αποτελεσματικότητας της ίδιας της δημοκρατίας δηλαδή μακροπρόθεσμα εναντίον του λαού δια της ανοχής και σήμερα της συνενοχής του λαού .
Ο ελληνικός λαός παραπλανήθηκε από τους δημαγωγούς οι οποίοι ταύτισαν την δημοκρατική αποκατάσταση με την λαϊκή εξουσία ή όπως το έλεγαν πιο γλαφυρά '' λαϊκή κυριαρχία ο λαός στην εξουσία''!
Πώς όμως θα ήταν αυτό δυνατόν εφόσον κανένα σύγχρονο δυστυχώς πολίτευμα δεν έχει πραγματοποιήσει ποτέ την ιδανική δημοκρατία ή τουλάχιστον αυτή που για περίπου διακόσια χρόνια υπήρξε ένα κατόρθωμα μοναδικό της αρχαίας Αθήνας ; Μεγάλη πλάνη .
Όμως δεν αρκούσε το θεσμικό περιεχόμενο της δημοκρατικής διακυβέρνησης για να πειστεί ο λαός . Λαϊκή κυριαρχία σήμαινε στο θολωμένο μυαλό της μάζας κρατική κυριαρχία στο κρατικό ταμείο . Και ο μόνος τρόπος για μερίδιο από το κρατικό χρήμα ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο και η ισόβια μισθοδοσία . Και για τους Ολιγάρχες η κατ' αποκλειστικότητα μονιμότητα ανάληψης εκτέλεσης των Δημοσίων Έργων . Όπως τον καιρό των βασιλιάδων και των ''αποκλειστικών προμηθευτών του Βασιλικού Οίκου" .
Αυτή η προπαγάνδα υπέρ του κρατισμού και της αγιότητας του λαού ονομάζεται λαϊκισμός και αποτελεί το ιδεολογικό λογισμικό του προγράμματος της μεταπολιτεύσεως .

Ο ελληνικός λαός μεθυσμένος για ελευθερία και δικαιοσύνη αλλά περισσότερο απ' όλα για αγοραστική δύναμη και δυνατότητα υπερκατανάλωσης οικονομικών αγαθών δέχθηκε να χάσει αυτό που ήθελε να κερδίσει : την δημοκρατία ήτοι την συμμετοχή του στις πολιτικές αποφάσεις που προδιαγράφουν το παρόν και το μέλλον του . Αναρωτιέται κανείς εάν ο ελληνικός λαός προτιμά την Δημοκρατία ή την λεγόμενη Φωτισμένη Δεσποτεία . Το τέλμα μέσα στο οποίο βρίσκεται η χώρα είναι ψυχολογική επιλογή των ψηφοφόρων . Δεν εναντιωνόμαστε από ελιτισμό στον λαό αλλά ο λαός απαρνιέται την Δημοκρατία για πολλά (όντως έτσι φαντάζεται) αργύρια . Λατρεύει την πελατειακή σχέση και ονειρεύεται ένα πατερναλιστικό σύστημα με εγγυημένη ασφάλεια , παιχνίδι και ανεμελιά . Ποιος θα το χρηματοδοτήσει όμως ;

Το πολιτικό σύστημα έχει κακοφορμίσει και οι πολίτες το διαπιστώνουν και δυσφορούν .Οι ένοχοι αναζητούνται και είναι οι πολιτικοί . Διότι είναι απατεώνες και κλέφτες κλπ. Η ευθύνη του λαού δεν υπάρχει ;
Είναι ευθύνη των πολιτών να στοχαστούν το επόμενο πολιτικό σύστημα εφόσον αυτό καταρρέει . Ποια θα είναι η θέση των πολιτών σε αυτό ; ποιος ο ιδεολογικός προσανατολισμός ; θα κυριαρχεί το πανηγύρι του καταναλωτισμού με δανεικά ; ποιος είναι ο αξιοπρεπής τρόπος ζωής εν κοινωνία ;
Αλλά τα ερωτήματα αυτά αποτελούν ατομικό προβληματισμό κατ' αρχάς και στη συνέχεια πρόταση για διάλογο στην αγορά της Δημοκρατίας .

'' Είμαστε για πάντα φοβισμένα ζώα''

''Είναι βαριά η καλογερική'' λένε με την αντίστοιχη σοβαρότητα όσοι πιθανόν ατύχησαν στο άθλημα της ασκητείας και εξ ιδίας πείρας πιστοποιούν .

Και όντως έτσι πρέπει να είναι χωρίς να απαιτούνται ιδιαιτέρως περίτεχνοι συλλογισμοί για να πεισθεί κάποιος .

Κάθε άθλημα που στοχεύει σε υψηλότερη απόδοση από την καθημερινή συνήθεια απαιτεί ενέργεια ψυχοπνευματική πρωτοφανή για τον αθλούμενο δηλαδή τον κάθε αγωνιστή της ζωής . Διότι τέτοιους άθλους καλείται να κατορθώσει ο Πολίτης που επιδιώκει μιαν αντάξια της ευγένειάς του κατάσταση . Και η ευγένεια αναφέρεται στην καταγωγή αλλά και στην κοινωνική συνείδηση .

Συμπύκνωμα της προσπάθειας του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι η ευθύνη του απέναντι στην Πατρίδα η οποία συνοψίζει ευγένεια και πολιτισμό κι ευθύνη . Έτσι ο κάθε πολίτης είναι πατριώτης δηλαδή υπεύθυνος για τον τόπο του .Όμως είναι βαριά η ευθύνη του και θα μπορούσε να αναφωνήσει παραφράζοντας είναι βαρύ πράμα ο πατριωτισμός πατριώτη !

Όλες οι αρετές συνενώνονται σε μια θέληση για να αρθεί κάποιος στον πατριωτισμό : θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία .

Πολλές φωνές και πολλές γραφίδες με όλες τις διακυμάνσεις της ευαισθησίας τους προσπαθούν να ενσταλάξουν , να εμφυσήξουν και ν’ αυξήσουν το αίσθημα του πατριωτισμού στους αδιάφορους και κυνικούς συμπολίτες τους .

Ο πιο επίμονος των επιφυλλιδογράφων στηλιτευτής του μικρού πατριωτισμού των συγχρόνων Ελλήνων είναι ο Χ.Γιανναράς .

Είναι πραγματικά άξιον απορίας πως ένας άνθρωπος με υψηλή νοημοσύνη δεν μπορεί να αντιληφθεί την αδυναμία του νεοελληνικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος -εργαστηρίου να παραγάγει ένα πολιτιστικό τύπο ανθρώπου με υψηλό πατριωτισμό !

Αφήνουμε να του απαντήσει ο Γ.Τσαρούχης : '' Είμαστε για πάντα φοβισμένα ζώα''. Ιδού μια σύντομη περιεκτική εξήγηση . Αλλά ποιοι είμαστε ; εμείς όλοι οι πολίτες ή οι πολίτες τους οποίους τρομοκράτησε το Σύστημα ;

Οι Έλληνες είμαστε κυνηγοί της ευμάρειας και της ευημερίας ασυνείδητοι στο κυνήγι της ατομοκεντρικής ηδονής .Ποιος μπορεί να διαφωνήσει χωρίς να επιδείξει πνεύμα αντιλογίας ;

Το ζητούμενο είναι η απαλλαγή από την καταστροφική τοξικομανία του ηδονισμού και όχι η ατέρμονη διάγνωσή της .

Δυστυχώς οι επαγγελματίες αντιπατριώτες στο όνομα μιας απατηλής μεθόδου ευτυχίας παραπλανούν τους πατριωτικά φυγόπονους και τους παρέχουν υψηλής ''ηθικής'' επιχειρήματα .

Λένε πως ο πατριωτισμός οδηγεί σε πόλεμο . Λάθος , η έλλειψη πατριωτισμού τον κάνει αναπόφευκτο .Η ασφαλέστερη μέθοδος ευτυχίας είναι η Ειρήνη αλλά με ποιους συνάπτεται και με ποιους όρους . Το να έχει κάποιος μια ταυτότητα πολιτιστική δεν τον ορίζει αυτόματα ως πολεμοχαρή αλλά απλώς του δημιουργεί την απόλαυση και ασφάλεια κάποιων θεσμών και συνηθειών που βεβαίως επιδέχονται αλλαγών και τροποποιήσεων μέσα από ένα σύστημα κριτικής και διαβούλευσης .

Είναι οι ανάγκες της παγκόσμιας καταναλωτικής κοινωνίας που υπαγορεύουν τον διεθνισμό των παγκοσμίων συμπεριφορών αλλά δεν είναι αυτές που υποχρεώνουν στην άρνηση της ευγένειας του πατριωτισμού δηλαδή της αξιοπρέπειας του πολίτη. Και είναι αξιοπρέπεια να μπορείς να επιλέγεις κάποιες συμπεριφορές τις οποίες και στηρίζεις λογικά αλλά και τις προτείνεις ως παγκόσμιες αρχές .

Το δικό μας πρόβλημα ανάγεται στην έλλειψη χαρακτήρα ο οποίος μας οδήγησε στο να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για συμμετοχή στην διαμόρφωση των θεσμών και συμπεριφορών της παγκόσμιας κοινότητας . Και με το πρόσχημα της παγκόσμιας διαρκούς ειρήνης στο πλαίσιο ενός ευρύτερου παγκόσμια κοινού συνασπισμού αποδεχτήκαμε ότι δεν χρειάζεται να ''ξύνουμε πληγές'' και να κοιτάμε το παρελθόν καθότι ''περασμένα μεγαλεία....κλπ'' .

Εάν πιστεύουμε πως η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι αν όχι επιζήμια τουλάχιστον αδιάφορη στον παγκόσμιο διάλογο των πολιτισμών τότε πρέπει να το διαλαλήσουμε και να αγωνιστούμε να το διαδώσουμε λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους για να δρέψουμε πλήρως και αδιαμφισβήτητα τα εύσημα αυτής της αλήθειας κι όχι να παραπλανούμε τους πολλούς τυλίγοντας την πεποίθησή μας αυτή μέσα στα προστατευτικά ενδύματα του χυδαίου ωφελιμισμού .

Ας ομολογήσουμε πως είμαστε ανάξιοι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς κι όχι πως η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι κατώτερη του καταναλωτικού μηδενισμού .

Η απελπισία του Γιανναρά εξαιτίας της ανίατης παρακμής της νεοελληνικής κοινωνίας είναι κατανοητή . Η εικόνα του μέχρι προσφάτως ακόμα οικουμενικού Έλληνα είναι στα μάτια του ο τύπος του Έλληνα που θα έπρεπε και θα άρμοζε να επιδιώκουμε να είμαστε . Του Άρχοντα !

Είναι αυτή η εικόνα ουτοπία ή απολυταρχία ; Ούτε το ένα ούτε το άλλο . Είναι αδυναμία . Εκφράζει το άπιαστο και τον ανίσχυρο ευσεβή πόθο .

Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να είμαστε άρχοντες ;

Εδώ και 35 χρόνια το πολιτικό σύστημα που διευθύνει την κοινωνία κυριαρχείται από μια μονόπλευρη ρεβανσιστική νέα άρχουσα τάξη η οποία βασίζει την ισχύ της ακριβώς στην άρνηση της αρχοντιάς του οικουμενικού (πολιτιστικά και εμπορικά) Έλληνα .

Το παλαιό καθεστώς ανετράπη (στην ουσία κατέρρευσε ) και τα συνθήματά του χλευάστηκαν και δαιμονοποιήθηκαν . Ο Στρατός και η Εκκλησία , οι δύο θεσμοί που εκπροσωπούσαν το Παλαιό Καθεστώς και εξέφραζαν την ιδεολογία του τέθηκαν συστηματικά στο περιθώριο κι απαξιώθηκαν χωρίς όμως να χάσουν την σημασία τους .

Οι αντίστοιχοι νέοι φορείς ιδεολογίας και εξουσίας που τους αντικατέστησαν ήταν η διανόηση του Πολυτεχνείου και γενικότερα του Πανεπιστημίου και οι Εργολάβοι .Με τα χρόνια και με το πελατειακό παιχνίδι των εκλογών το Νέο Καθεστώς ρίζωσε και κατάφερε να αποκτήσει την δική του αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία .Ο δικομματισμός σταδιακά έγινε μονοκομματισμός αφού υπάρχει μόνο μία ιδεολογία αυτή που παρουσιάζεται είτε ως αριστερός μαχητικός και φιλάνθρωπος διεθνισμός είτε ως σαχλός δυτικός κοσμοπολιτισμός του λάιφ στάιλ .

Ανάμεσα σ’ αυτές τις εκδοχές δεν υπάρχει χώρος για αυτοδυναμία και προσπάθεια πρωτότυπης δημιουργίας .

Και ο λαός ; Πώς αντιδρά σε μια τέτοιας έκτασης , έντασης και συστηματικότητας απονεύρωση ; Δυστυχώς με άσχημο τρόπο . Υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν μέσα από τις παλιές ρητορικές κατασκευές της προπολεμικής εθνικοφροσύνης να ανακτήσουν τον χαμένο χώρο και αυτοί που παραδόθηκαν μπροστά στην πανίσχυρη διεθνιστική πολιτιστική πίεση .

Είχε πει κάποτε ένας Ολλανδός αξιωματούχος μιλώντας για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα έθνη που θα την αποτελέσουν πως ορισμένα θα χάσουν την ταυτότητά τους και εννοούσε πως αυτό ήταν αναπόφευκτο . Είναι άλλο πράγμα όμως να χάνεις την ταυτότητά σου συμμετέχοντας στην δημιουργία μιας ευρύτερης στην οποία θα συνεισφέρεις ό,τι καλύτερο έχεις κι άλλο να την εξευτελίζεις εξαιτίας μιας κλίκας ανήθικων μηδενιστών .

Ο Χ.Γιανναράς είναι ο Τελευταίος ελληνοχριστιανός θεωρητικός που ικετεύει απελπισμένα μέχρι και τους σκληρούς ρεαλιστές εμπόρους να κατασκευάσουν μια σανίδα σωτηρίας . Εις μάτην όμως .Η αναστηλωτική πορεία ξεκινά από την φετιχοποίηση εννοιών που ξεπερνούν τις εμπορικές συναλλαγές κι αυτές φυτρώνουν και καλλιεργούνται σε καθαρούς τόπους .