Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ ΜΕΡΚΕΛ

Η καγκελάριος της Γερμανίας  Άγγελα Μέρκελ επισκέπτεται την Αθήνα για λόγους πολιτικής 

στήριξης στο Μνημόνιο που καλείται να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση.

Η ολιγόωρη παραμονή της δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο στην διαπραγμάτευση

του πακέτου λιτότητας. Όμως η σημασία που έχει για την ευρωζώνη είναι μεγάλη. Η Γερμανία

θέλει το ευρώ και μαζί μ'αυτό την δημοσιονομική και τραπεζική ένωση. Θέλει την Ε.Ε. να γίνει μια

"Γερμανία" στην δημοσιονομική της πειθαρχία. Όσοι προσπαθούν να αναφερθούν σε άλλου είδους

στοχεύσεις χάνουν την πραγματικότητα. "Γερμανική Ευρώπη" δεν σημαίνει κατοχή και εκμετάλλευση

αποικιοκρατικού τύπου. 

Η "γερμανική Ευρώπη" είναι ο μηχανισμός προστασίας και εξασφάλισης της γερμανικής ευημερίας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. 

Αυτή η στόχευση ενέχει δύο κινδύνους: α) να παγιωθεί η ύφεση σε πολλές χώρες της Ε.Ε. χωρίς 

ελπίδα ανάκαμψης και β) η παραπάνω οικονομική ύφεση αυτών των χωρών να οδηγήσει σε ακύρωση

της Δημοκρατικής Ευρώπης στο πολιτικό επίπεδο.

Είναι αυτός ο στόχος όπως διατείνονται οι πλέον καχύποπτοι ρεαλιστές; Θα φανεί στο μέλλον.

Είναι όμως αυτός λόγος να μην εξυγιανθούν οι προβληματικές οικονομίες; Ο κίνδυνος της διάλυσης όχι μόνο της ευρωζώνης αλλά της Ε.Ε. είναι πραγματικός αν και δεν συμφέρει να συμβεί κυρίως την Γερμανία. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους η Ευρώπη θα πρέπει να είναι ενωμένη.

Στην ερώτηση αν κάποιοι Γερμανοί και κατ'επέκταση η πολιτική εξουσία θέλουν να αποβάλουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη η απάντησή μας είναι "όχι". Δεν θα κάνουν όμως τα πάντα για να παραμείνουμε. Δηλαδή δεν θα πάρουν πίσω το Μνημόνιο. 

Η επίσκεψη αυτή έχει στόχο να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ μέχρι το Μάρτιο και αυτό θα συμβεί αν ψηφισθούν τα μέτρα λιτότητας. Την ερχόμενη άνοιξη η Ε.Ε. θα έχει τους απαραίτητους θεσμούς και την νομική κατοχύρωση για να λειτουργεί ως ένα κράτος. Η Ευρώπη θα είναι γερμανική. Αν αυτό αποτελεί όπως δείχνουν τα πράγματα (δηλ. τα υπόλοιπα μέλη της Ένωσης) απαραίτητο στάδιο για την ολοκλήρωση της Ευρώπης των λαών το κακό θα είναι περαστικό.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΟΪΚΑ “ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ” ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Άλλο λαϊκισμός και άλλο αλήθεια.

Το Μνημόνιο των τροϊκανών όπως όλοι γνωρίζουν αποτελεί τον όρο “εκ των ων ουκ άνευ” της χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους: Μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων, στρατιωτικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αποτελούν υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης.

Εδώ και λίγες όμως ημέρες παίζεται ένα παιχνίδι διαπραγμάτευσης μεταξύ της Τρόικας και της ελληνικής κυβερνητικής Τρόικας σε βάρος των φτωχών ανθρώπων της Ελλάδας και με αισχρό κομματικό και ταξικό διαχωρισμό και όφελος.

Η ελληνική Τρόικα παλεύει με νύχια και με δόντια να προστατεύσει τους έχοντες και κατέχοντες ρίχνοντας όλο το βάρος του λογαριασμού στους απλούς πολίτες. Οι πλούσιοι έχοντας φοροδιαφύγει  συστηματικά, έβγαλαν τα κλεμμένα στους φορολογικούς παραδείσους και εκ του ασφαλούς παρατηρούν τα τεκταινόμενα. Αλλά υπάρχουν ακόμα πλούσιοι οι οποίοι παλεύουν για τα κεκτημένα τους: Τα κλειστά επαγγέλματα και οι ΔΕΚΟ των συνδικαλιστών αποτελούν το πιο συντηρητικό και αντιδραστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εμποδίζουν τον ανταγωνισμό, διατηρούν την ανεργία και τον τιμάριθμο στα ύψη και φοροδιαφεύγουν καταθέτοντας φορολογική δήλωση στα όρια της φτώχειας.

Η ελληνική Τρόικα αναζητά φόρμουλα να πείσει, αν όχι να διαφθείρει, την διεθνή Τρόικα για να διασωθεί το σάπιο κομματικό κράτος.

Οι πολιτικές κόντρες στο εσωτερικό της κυβέρνησης έχουν αιτία και σκοπό την προστασία των πλουσίων και την ασυλία τους. Τα μέτρα που θα παρθούν θα τα πληρώσουν τα φτωχότερα στρώματα και γι'αυτό απαιτείται επιμήκυνση. Αυτή χρειάζεται για να καλυφθούν τα ελλείμματα (αφού οι πλούσιοι της Ελλάδας “δεν πληρώνουν, δεν πληρώνουν”) κι επειδή είναι ρεαλιστικά αδύνατον να πληρώσουν κολοσσιαία ποσά στο προβλεπόμενο διάστημα οι φτωχοί Έλληνες πολίτες.

Εδώ πρόκειται για ανθελληνική και αντιλαϊκή συνεργασία της διπλής Τρόικας. Νέα διαπλοκή σε βάρος των άπορων. Και το πολιτικό σύστημα ΟΛΟΚΛΗΡΟ συμφωνεί με την απάτη. Όλα τα κόμματα πιέζουν την αλλαγή ή την κατάργηση του Μνημονίου μειώνοντας την θέληση της κυβέρνησης για δίκαια μέτρα και “δικαιώνοντας” την επιμήκυνση στη συνείδηση του αγχωμένου πολίτη.

Η επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής στους όρους του Μνημονίου υπέρ της πλουτοκρατίας και σε βάρος του λαού αποτελεί την μεγαλύτερη ατιμία στις δύσκολες αυτές στιγμές της χώρας.

Δημοψήφισμα τώρα με ζήτημα: Ποιος θα πληρώσει το χρέος; κι όχι πότε θα ξεπληρώσουν οι φτωχοί.  

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έστειλαν ένα μήνυμα αλλά δεν έδωσαν κανένα τέλος στο θεμελιώδες

δίλημμα οικονομικού και πολιτικού προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Ευρωπαϊκός προσανατολισμός με νομιμοποίηση σε ποσοστό λιγότερο του 50% δεν μπορεί να στηριχθεί, και η εφαρμογή της σκληρής λιτότητας και της συνακόλουθης φτωχοποίησης του ελληνικού λαού θα κινητοποιεί χιλιάδες αντιμνημονιακών στους δρόμους με αποτέλεσμα την πολιτική αστάθεια, την διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και τελικά την επιστροφή στο προεκλογικό αδιέξοδο!

Η μόνη λύση είναι η προετοιμασία για ένα Δημοψήφισμα με ξεκάθαρο ερώτημα: “ Υπέρ ή κατά των όρων της Δανειακής Σύμβασης;”

Μόνο όταν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δώσει ξεκάθαρα την συγκατάθεσή του στις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται από το Μνημόνιο η Ελλάδα θα έχει δείξει σε όλους πως έχει επιλέξει τον δρόμο της πλήρους ευρωπαϊκής ενοποίησης: πολιτικής και οικονομικής.

Η νέα Κυβέρνηση χωρίς πραγματική νομιμοποίηση της πολιτικής υπέρ του Μνημονίου δεν θα αντέξει περισσότερο από έξι μήνες. Βεβαίως οι εταίροι μας θεωρούν πως τα βάσανά τους έχουν τελειώσει και πως έχουν πια ξεμπερδέψει με τους Έλληνες. Αυτό είναι λάθος. Και αυτοί χρόνο κερδίζουν. Βεβαίως όταν εξασφαλιστούν πλήρως πως τα υπόλοιπα βαγόνια της ευρωπαϊκής

αμαξοστοιχίας θα έχουν θωρακιστεί σε περίπτωση ελληνικής “έκρηξης” κι ότι δεν κινδυνεύουν να εκτροχιαστούν τότε ίσως θ'αφήσουν την Ελλάδα να τραβήξει τον δρόμο της.

Η νέα Κυβέρνηση με τα παλιά υλικά και τις συνηθισμένες μεθόδους (αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, αλαζονεία και ανεξάντλητο λαϊκισμό) δεν θα γίνει ποτέ αρεστή στον λαό.

Χωρίς δημοψήφισμα το μέλλον της Ελλάδας θα είναι σίγουρα στα άκρα και άκρο σημαίνει και τέλος.    

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ ΠΟΥΤΙΝ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΣΣΑΝΤ

Η πεισματική ρωσική άρνηση στην καταδίκη του καθεστώτος Άσσαντ στην Συρία εντάσσεται στη γνωστή τακτική της μετασοβιετικής Ρωσίας που εκμεταλλεύεται οιαδήποτε διεθνή κρίση για να αυξήσει την δική της ισχύ.

Αυτό γίνεται μέσα από ανταλλάγματα για να συναινέσει στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας όπως εκφράζονται από το Ο.Η.Ε

Έγινε το ίδιο σε πολλές περιπτώσεις και τελευταία στην Λιβύη.

Η Συρία όμως, ως προετοιμασία για την τελική επιχείρηση κατάρρευσης του φανατικού ιρανικού καθεστώτος, παρείχε εκτός των άλλων και την ευκαιρία στο σύστημα Πούτιν να πάρει μια μορφή “εκδίκησης” για την υποστήριξη της Δύσης στην ρωσική αντιπολίτευση (με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου στη Μόσχα).

Η Δύση προετοιμάζοντας από τώρα το μέλλον μιας φιλοδυτικής φιλελεύθερης και άνευρης Ρωσίας (με κατάλληλες ελεγχόμενες πολιτικές δυνάμεις) οργανώνει τις κατάλληλες ψυχολογικές επιχειρήσεις με σκοπό να αποδομήσει το προφίλ της Ρωσίας- των- πρακτόρων, της πάλαι ποτέ, KGB.

H θριαμβευτική εκλογή του Πούτιν (και της κλίκας του από την Κρατική Ασφάλεια) σε βάρος των εκσυγχρονιστών του Σόρος, θα επαναφέρει την σιγουριά στο σύστημα Πούτιν και θα μετριάσει τα αποτελέσματα του προεκλογικού εκβιασμού ένθεν κακείθεν.

Ο Άσσαντ της Συρίας θα πρέπει να το λάβει αυτό στα σοβαρά. Η Ρωσία στο τέλος εγκαταλείπει τους προστατευόμενους της διότι δεν εγκαταλείπει τα συμφέροντά της: Και είναι συμφέρον της μια ειρηνική Ευρασία.