ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ;

Αυτή θα ήταν η ερώτηση προς ψήφιση στο δημοψήφισμα που είχε προτείνει ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός.

Και παρόλο που το δημοψήφισμα ματαιώθηκε εν τη γενέσει του, οι δύο πλευρές δεν έπαψαν να επιχειρηματολογούν στα διάφορα μέσα ενημέρωσης και fora για την καλύτερη επιλογή.

Χωρίς φλυαρία και με λακωνικό τρόπο απαντάμε στο ερώτημα και το δίλημμα που τίθεται με τόσο δραματικό τόνο εστιάζοντας στο συμφέρον της κοινωνίας για το προσεχές και μακροπρόθεσμο μέλλον διατυπώνοντας εκ νέου το ερώτημα για να απαντηθεί στη σωστή του βάση.

Υπάρχουν Έλληνες πολίτες οι οποίοι παραμένοντας στο ευρώ κερδίζουν και Έλληνες πολίτες που χάνουν, η επιλογή και για τους μεν και για τους δε είναι μονόδρομος. Ποιοι κερδίζουν; Όσοι έχουν πρόσβαση στις εισαγωγές και πρακτορεύουν διεθνή εμπορικά συμφέροντα! Αυτοί που αντιθέτως χάνουν, είναι όσοι δεν ελέγχουν τη ροή του χρήματος, είτε ως δάνεια είτε ως διανομή πλούτου!
Τι θα συμβεί αν επανέλθει η Δραχμή; Σχετική μεταβίβαση εξουσίας από τους ευρωπαϊστές στους εθνικιστές-νεοεθνικόφρονες.
Το ζητούμενο για τον απλό πολίτη (που δεν έχει κεφάλαια ούτε μπορεί να ελέγξει την διανομή του πλούτου αλλά υπάρχει ως πολιτικός πελάτης) είναι α') θα έχει ένα αξιοπρεπές εισόδημα; και β')θα γίνει η Ελλάδα καλύτερη απ'ότι ήταν ποιοτικά;(δηλαδή ηθικά, μορφωτικά κλπ).

Η Ελλάδα παραμένοντας στο Ευρώ με τη σκληρή λιτότητα δεν θα βελτιωθεί σημαντικά. Θ' αναπτυχθεί ενδεχομένως ένας προβληματισμός αλλά δεν θα εξελιχθεί σε ηθική επανάσταση. Ίσως όμως η νεολαία σε βάθος χρόνου να προσαρμοστεί στην δυτική πειθαρχία.
Αντιθέτως, επιστρέφοντας στην Δραχμή, θα μειώσει την ανεργία και θα επιστρέψει στην εσωτερική έριδα και αντιπαλότητα, θ'αυξηθεί κι άλλο ο ατομικισμός και η ανηθικότητα χωρίς να τονωθεί η εθνική παράδοση.

Απάντηση στο υποθετικό ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν μπορεί να δοθεί γιατί το νόμισμα είναι το μέσον κι όχι ο σκοπός. Αν σκοπός είναι μια καλύτερη Ελλάδα τότε πρέπει να ορίσουμε το “καλύτερο”. Αν σκοπός είναι μια πλούσια Ελλάδα με “χλιδάτους” υπηκόους τότε πρέπει να επιλέξουμε σύστημα παραγωγής και διανομής πλούτου και άρα κανόνες (με οποιοδήποτε νόμισμα). Το ερώτημα λοιπόν είναι: “ποιους κανόνες μπορούμε και ποιους θέλουμε να εφαρμόσουμε”; Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο καταλήγουμε στο ζήτημα της πειθαρχίας! Το αιώνιο πρόβλημά μας.

Ο ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΣ κος Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Φαίνεται πως η εξουσία είναι τόσο γλυκιά που μόνο όσοι την βίωσαν μπορούν να αισθανθούν τη διανοητική και ψυχική διαταραχή που προκαλεί στον άνθρωπο. Είναι υπερβατικοί οι λόγοι που εξηγούν την αυτοκαταστροφή.

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, της χώρας που στήριξε τον πολιτισμό στον ορθολογισμό, τη Δημοκρατία και τη φιλοσοφία, αποδεικνύεται ένας μεγάλος μικρός. Δεν αναγνωρίζει την κρισιμότητα της στιγμής και επενδύει σε σοφιστείες για να εκβιάσει την παραμονή του στην εξουσία.

Επιλέγοντας το στρατόπεδο των εκβιαστών, με φτηνό πρόσχημα τη βούληση του Λαού την οποία λαμβάνει υπόψη του κατά το δοκούν, απέδειξε και κάτι περισσότερο και σε προσωπικό επίπεδο φρικτότερο: την εκδικητικότητά του. Είναι εκδίκηση η παγίδευση των αντιπάλων του και η ομηρεία των πολιτών πίσω από το εκβιαστικού χαρακτήρα δημοψήφισμα.

Ποιους όμως εκδικείται; όλους όσοι τον επέκριναν για τους χειρισμούς του ή την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία όμως έχει δημιουργήσει τις εντυπώσεις της στην κοινή γνώμη και θα κριθεί αναλόγως; Εμείς πιστεύουμε πως αποφάσισε μαζί με την κλίκα του να πέσει στο γκρεμό παίρνοντας μαζί του όσους περισσότερους μπορεί. Μικροπρεπής κακία. Είναι κρίμα γι'αυτόν αλλά και πολιτικό μάθημα για το ελληνικό έθνος, ένα ακόμα, που όμως δεν το χρειαζόταν.

Τώρα πια όλοι ξέρουν το βασικό ελάττωμα του ελληνικού λαού: έλλειψη πολιτικής συνεννόησης.

Ποτέ δεν είναι αργά όμως όταν υπάρχει ψυχραιμία και ένα ελάχιστο ίχνος κοινωνικής ευθύνης.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ

Ο στόχος της επίτευξης τελικής λύσης στο ζήτημα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας που είναι υπό διαμόρφωση στην Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι για τους φύσει ηγέτες της πασίδηλος : Η αυτοπροστασία των ισχυρών οικονομιών του Βορρά με την αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Οι δυσκολίες της εξεύρεσης οριστικής (δηλαδή μακροχρόνιας) λύσης συνίστανται στο περιτύλιγμα του πακέτου μέτρων. Δεν πρέπει να επαναληφθεί το λάθος της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου.

Άρα, η οριστική λύση θα εμφανιστεί ως περιορισμένη χρεοκοπία η οποία δεν συνιστά πιστωτικό γεγονός. Όμως στην ουσία η Ελλάδα θα έχει πτωχεύσει στο εσωτερικό: Οι συνέπειες μιας πτώχευσης θα είναι αισθητές μόνο για του Έλληνες (οι ομολογιούχοι γι'αυτό αγωνίζονται).

Η εσωτερική πτώχευση θα βιώνεται ως πλήρης πτώχευση στο εσωτερικό και ως Ύφεση στο εξωτερικό. Και κατ'αυτόν τον τρόπο έχουμε και την “πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο”.

Η πολυπόθητη απελευθέρωση ήτοι αποσύνδεση του παγιδευμένου με εκρηκτικά βαγονιού με το όνομα “Ελλάς” από την αμαξοστοιχία με το όνομα “Ευρωπαϊκή Ένωση”, θα έχει επιτευχθεί. Η Ε.Ε. αποκτά την απόσταση ασφαλείας που της χρειάζεται και ελπίζει να κερδίσει χρόνο μέχρι να πραγματοποιηθεί η επόμενη φάση ενοποίησης : η Δημοσιονομική Ενοποίηση.

Η διαχείριση της εσωτερικής πτώχευσης αποτελεί το νέο μεγάλο στοίχημα για την ελληνική κοινωνία.

Η μετριότητα είναι η αδιόρθωτη πραγματικότητα.

Τάδε έφη Primo Nebiolo (Πρίμο Νεμπιόλο) κορυφαίος παράγοντας του κλασικού αθλητισμού (πρόεδρος της IAAF) γεννηθείς στο Τουρίνο 14/7/1923 και τελευτήσας τον βίον στη Ρώμη 7/11/1999.

Και η αιτία αυτής της δήλωσης ήταν η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου στην Αθήνα το 1997.

Ο σημαντικός αυτός άνθρωπος του παγκόσμιου αθλητισμού αντιμετωπίζοντας την ελληνική κρατική μηχανή και την κομματική λογική που την χαρακτήριζε συγκρούστηκε μαζί της με αποτέλεσμα να υποστεί ομοβροντία χτυπημάτων από τον Τύπο και τα ΜΜΕ και τελικώς να αποδοκιμάζεται από τους φιλάθλους. Πρωτοφανές για κάποιον ο οποίος ανησυχούσε για την επιτυχία της εκδήλωσης και αγχωνόταν από την ασυνέπεια και την αναξιοπιστία των αρμοδίων.

Η σημασία των λόγων του Πρίμο Νεμπιόλο όμως παραμένει επίκαιρη και δυστυχώς τώρα πια ισχύει για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχουν ηγέτες όπως γράφουν απογοητευμένες “Le Mond” και “Financial Times ”.

Η εύστοχη όμως διατύπωση του Primo Nebiolo έγκειται στην ψύχραιμη διαπίστωση για τις ικανότητες των επαϊόντων : δεν είπε είναι άχρηστοι, κακοί, ανίκανοι, διεφθαρμένοι, αλλά “είναι μέτριοι”.

Είναι προφανές πως όταν κάποιος σφάζει με το βαμβάκι τότε ίσως να πονάει περισσότερο.

Η μετριότητα είναι η αδιόρθωτη πραγματικότητα. Και επιπλέον, ο μέτριος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο αλλά και αδικημένο. Διπλά αδιόρθωτος.

Τα μεγάλα γεγονότα αναδεικνύουν τους μεγάλους ηγέτες και οι μετριότητες δεν μπορούν να κρυφτούν. Η σημερινή ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή κατάσταση είναι αποτέλεσμα πολιτικής μέτριων ηγετών και καταδεικνύει για άλλη μια φορά το μεγάλο πρόβλημα της Δημοκρατίας: την επιλογή των ικανοτέρων.

Ας το συνειδητοποιήσουμε κι ας φροντίσουμε να επιλέγουμε τους ικανότερους κι όχι τους “επιτηδειότερους”.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Οι δύο μεγάλες αντίπαλες παρατάξεις γύρω από το κορυφαίο εθνικό ζήτημα της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας έχουν αποκρυσταλλωθεί και τα επιχειρήματά τους ευρέως διαδοθεί.

Οι “μνημονιακοί” και οι “αντιμνημονιακοί” συγκρούονται πια με όρους εξωοικονομικούς και καθαρά πολιτικούς. Με την έννοια “ποιος αποφασίζει για την οικονομική πολιτική της χώρας”.

Το σχήμα αυτό όμως δεν είναι πρωτοφανές στην ελληνική ιστορία και χωρίς να χρειάζεται αναδρομή θα περιοριστούμε στην πιο πρόσφατη εμφάνισή του την περίοδο της χουντικής επταετίας.

Ένας γνωστός στη δεκαετία του '70 στην Γαλλία πολιτικός διανοούμενος της αριστεράς ο Έλληνας Ν. Πουλαντζάς εξηγώντας την στάση της ελληνικής οικονομικής ελίτ απέναντι στην δικτατορία, υποστήριξε στην ανάλυσή του πως υπήρξαν δύο “ομάδες” επιχειρηματικών συμφερόντων αντίθετες μεταξύ τους. Η πρώτη είχε διεθνιστικό και εξωστρεφή χαρακτήρα και υπάγονταν στην με τους όρους της εποχής στρατηγική του διεθνοποιημένου (στα πλαίσια του “ελεύθερου” κόσμου/αντισοβιετικού) κεφαλαίου η οποία κωδικοποιούνταν με την ορολογία πολυεθνικές εταιρείες. Η δεύτερη όμως ομάδα επιχειρηματιών ήταν περιορισμένης ακτινοβολίας, τοπική και δύσπιστη στον διεθνισμό του κεφαλαίου, που βέβαια δεν ήταν ακόμα στο επίπεδο της μετασοβιετικής παγκοσμιοποίησης.

Οι δύο αυτές ομάδες λόγω συμφερόντων αντιτάχθηκαν η μία στην άλλη μέσα από τη στάση τους απέναντι στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Χωρίς καμιά τους να είναι υπέρ της δικτατορίας, η μικρότερη οικονομικά ομάδα συνασπίστηκε σε ένα μικρό εθνικό-τοπικό μπλοκ φιλοδικτατορικό για λόγους οικονομικούς εφόσον η ρητορική του καθεστώτος ήταν εθνικιστική. Δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε περεταίρω το θέμα αλλά να μεταφέρουμε το σχήμα στην σημερινή πραγματικότητα.

Το αντιμνημονιακό μπλοκ εκφράζει θέσεις εθνικιστικές διότι εκφράζει την Β' κατηγορία οικονομικών συμφερόντων του οικονομικοπολιτικού καθεστώτος της Μεταπολιτεύσεως.

Όσοι προπαγανδίζουν την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου κατ' αντιστοιχία με το ιστορικό προηγούμενο ανήκουν στο διεθνιστικό μπλοκ.

Η προοπτική στάσης πληρωμών και επιστροφής στη δραχμή εξυπηρετεί τα συμφέροντα του τοπικού εθνικισμού ο οποίος αρνείται να πληρώσει το κόστος του υπερδανεισμού διότι αρνείται την υπαιτιότητα αυτού του δανεισμού την οποία επιρρίπτει βεβαίως στο διεθνιστικό μπλοκ της περίφημης εκσυγχρονιστικής Διαπλοκής.

Αυτή είναι η εξήγηση του δράματος το οποίο παίζεται σήμερα. Ο ψύχραιμος αναγνώστης μπορεί να βγάλει συμπεράσματα από μόνος του, εμείς όμως θεωρούμε πως πρέπει να ληφθούν υπόψη τα στοιχεία της πολύχρονης ένταξης της Ελλάδας σε μια διεθνή κοινότητα που μετεξελίσσεται σε Ένωση (με όλα τα προβλήματα ταξικής διάρθρωσης) και το κυριότερο πως η επιστροφή στην δραχμή για να πετύχει στον εθνικό της στόχο-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ- πρέπει να καθοδηγείται από γνήσιους φιλολαϊκούς ηγέτες κι όχι από πανικόβλητους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές με καιροσκοπικό εθνικισμό.

Πού θα βρεθούν όμως οι αφιλόκερδοι πατριώτες; Και μέχρι τότε η Ελλάδα του ευρώ ή της δραχμής ποιον θα χρηματοδοτεί; Τελικά το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Ποιος θα ελέγχει το ευρώ και ποιος τη δραχμή;

Η Τουριστική Περίοδος αναβάλλει την Αναδιάρθρωση

Τα ελληνικά και εγχώρια μίντια έχουν επιδοθεί σε προβλέψεις πολύ απαισιόδοξες σχετικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Οι δηλώσεις ειδικών και αξιωματούχων κυβερνήσεων βρίσκονται στη βάση αυτών των προβλέψεων.

Πράγματι, οι αριθμοί αυτό δείχνουν. Όμως η κυβέρνηση το αρνείται όσο πιο έντονα μπορεί κι αυτό πέραν του προφανούς και για ένα επιπλέον λόγο καθαρά οικονομικό. Δεν σκοπεύει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρέους παραμονές της τουριστικής περιόδου. Αυτό θα σήμαινε μεγιστοποίηση της καταστροφής. Οι κρατήσεις είναι ικανοποιητικές και οι ελπίδες για βελτίωση των εσόδων μεγάλες. Άρα όλες οι προσπάθειες της κυβέρνησης τείνουν στην αποφυγή μιας επίσημης κήρυξης χρεοκοπίας.

Η αντιπολίτευση πιέζει για εκλογές ευελπιστώντας να κερδίσει χρόνο και να εμποδίσει την επιτάχυνση της πλήρους εφαρμογής των όρων του Μνημονίου. Η δημαγωγία είναι η αντιπρόταση στο οικονομικό αδιέξοδο.

Η τουριστική σαιζόν όμως απλώς απομακρύνει τον κίνδυνο, δεν τον εξαφανίζει.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΗΣ

Η Ιστορία είναι λογο-τεχνική κατασκευή πραγματικών γεγονότων που ανήκουν στο παρελθόν και ανακαλούνται στο παρόν ως Λόγος (με την πολυσημία του όρου) επί τη βάση σημείων (μαρτυριών και τεκμηρίων) που τροφοδοτούν την λογική τους επεξεργασία. Άρα Ιστορία είναι η δοκιμή (ιστορικό δοκίμιο) καταγραφής και πιστοποίησης πραγματικών γεγονότων και η ερμηνεία τους.

Η σημαντική λέξη εδώ είναι η λέξη "ερμηνεία". Τι και ποιος ερμηνεύει αποτελούν την αξιοπιστία και το κύρος της αφήγησης.

Δύο μεθοδολογικά προαπαιτούμενα συνιστούν την ιστορική αφήγηση.

α) Η αλήθεια των γεγονότων, αυθεντικότητα (ερευνητικό μέρος) και

β) η ερμηνεία τους ως προς τα αίτια/αίτιους,υπαίτιους κλπ., και ως προς τις συνέπειές τους.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο στόχων καθορίζει ευθύνες και χαρίζει δάφνες. Και το κυριότερο απ'όλα, δημιουργεί κάποια εμπειρική "γνώση" περί των παρόμοιων γεγονότων και άρα γίνεται μελλοντικά μέσο προειδοποίησης και ένα είδος σοφίας.

Τα γεγονότα που συναποτελούν το γενικώς ονομαζόμενο γεγονός "Επανάσταση του 1821" είναι πολλά και η επιμέρους αμφισβήτησή τους επηρεάζει την τελική ερμηνεία τους.

Αμφισβητούνται σε μια ήπια εκδοχή αναθεωρητικής ανάγνωσης του '21 από το "κρυφό σχολειό", την ημερομηνία της έναρξής της, την εθνοτική της σύνθεση, τον πατριωτικό χαρακτήρα των μαχών των αγωνιστών, τον εθνικό της στόχο έως την θρησκευτική συνείδηση του εξεγερμένου λαού. Και που οδηγούμαστε; Ότι οι εξεγερμένοι δεν είχαν εθνική συνείδηση αλλά προσχηματική και καιροσκοπική, ότι η εκκλησία δεν συμμετείχε για λόγους ιδιοτελείς αλλά απλώς εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα όταν δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ότι υπήρχε μεσαιωνική κοινωνική οργάνωση αντίθετη στο κράτος δυτικού τύπου και άρα η επανάσταση ήταν μια εξέγερση καταπιεσμένων ραγιάδων κοινωνική την οποία οι δυτικοαναθρεμμένοι κατάφεραν να μετατρέψουν σε εθνικοπολιτιστική (αρχαιοελληνικό ιδεώδες).

Το ζωτικό σημείο όλης αυτής της προσπάθειας και ουσιαστικό επιχείρημα βρίσκεται στην έννοια της συνείδησης. Άρα οι ερμηνείες των γεγονότων δεν βασίζονται στα αντικειμενικά γεγονότα (π.χ. το πόσα κρυφά σχολειά υπήρχαν, αναλόγως των ιδεοληψιών αυξομειώνονται. Οι μεν τα ανεβάζουν σε εκατοντάδες οι δε τα μειώνουν σε δυο το πολύ τρία!). Τα γεγονότα οδηγούν σε φτηνό ορθολογισμό. Αν κάποιος μιλούσε αρβανίτικα δεν ήταν Έλληνας και δεν είχε ελληνική συνείδηση! Αν κάποιος είχε σπουδάσει στην Εσπερία και μιλούσε για Πλάτων και Αριστοτέλη ήταν "παπαγαλάκι" των δυτικών πανεπιστημιακών δασκάλων! και άλλα τέτοια.

Όμως είναι εξ υπαρχής δεδομένο πως οι εξεγέρσεις αυτού του τύπου αποτελούν διεργασία ψυχολογική και όχι αντικειμενική όπως στη φυσική. Ο προηγούμενος αιώνας είδε τον κοινωνιολογισμό και τον ψυχολογισμό να κυριαρχούν στις ερμηνείες όλων των γεγονότων. Εδώ είναι η κατεξοχήν θέση του. Ναι η Επανάσταση του 1821 είναι συνειδησιακή προεργασία και ωρίμαση μιας πολύχρονης προσπάθειας. Πώς μπορούμε να αποδείξουμε τι είχαν στο μυαλό τους όλοι οι αγωνιστές; Μόνο από τις εξωτερικές εκδηλώσεις των λόγων και των έργων τους. Με τρόπο μπιχαβιοριστικό (behaviorism) λοιπόν καλείται ο ερμηνευτής/εμπειρογνώμων της ιστορίας να συμπεράνει με ακρίβεια ποια ήταν η ιδεολογική πεποίθηση των εξεγερμένων. Λες και οι εσωτερικές αντιθέσεις σε μια τέτοια προσπάθεια απαγορεύονται βιολογικά.

Το νόημα μιας τέτοιας αντιπαράθεσης μεταξύ αναθεωρητικών και επίσημων απολογητών του '21 θα ήταν ένας ωφέλιμος στόχος αν δεν υποκρύπτονταν ιδεολογικές σκοπιμότητες. Η κοσμοπολίτικη εκδοχή των καπιταλιστών και η ταξική των αριστερών διεθνιστών ταυτίζονται στην αποδόμηση (αναθεώρηση) της νεότερης ελληνικής ιστορίας για λόγους επικράτησης μιας δικής τους φιλοσοφίας της παιδείας αγαθών προθέσεων (γιατί όχι) αλλά όμως δυστυχώς δογματίζοντας.

Η άλλη ερμηνεία η μετριοπαθής τόσα χρόνια μετά, αυτή που υποστηρίζουμε είναι ξεκάθαρα εθνικοαπελευθερωτική. Ναι το ελληνικό έθνος συνειδητά μέσω των ηγετών του εξεγέρθηκε για την εθνική του αυτονομία και για να ευτυχήσει στο μέλλον με τις δικές του δυνάμεις υλικές και πνευματικές. Το έθνος αυτό προϋπήρχε και είχε ακμάσει τόσο πολύ που οι σημερινοί του απόγονοι δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Αυτή η σύγκριση και η ταπείνωση που προκαλεί δεν πρέπει να οδηγεί σε σύγχυση και αίσθημα ντροπής ήτοι σε εθνική αυτοκτονία.

Η αλήθεια είναι πως αποτύχαμε έως σήμερα να γίνουμε το παράδειγμα προς μίμηση της ανθρωπότητας, αυτό είναι ζήτημα παιδείας, ήθους όπως υποστηρίζουμε εμείς ή ζήτημα βιολογίας όπως υποστηρίζουν οι δυτικοί;

Οι σημερινές δυσκολίες και ταπεινώσεις δεν εξαφανίζουν την υπερηφάνεια για την παράτολμη εξέγερση των Ελλήνων του 1821. Την εμπνέουν.

Υ.Γ. Το ποιος μας απελευθέρωσε τελικά (οι Δυτικοί) σημαίνει πως (δεν;) έγινε Επανάσταση και πως ήμασταν ανάξιοι (πάλι βιολογικά κατώτεροι των αρχαίων); Από την πρώτη στιγμή που οι ταπεινοί (υποτιμητικός χαρακτηρισμός του Σ.Τρικούπη) της Φιλικής Εταιρείας συνέλαβαν την Ιδέα είχαν υπόψη τους μια ξένη δύναμη. Έκαναν λάθος στην κατεύθυνση του ορίζοντα, κοίταζαν την Ανατολή και ήρθε η Δύση. Γιατί άραγε; για ταξικούς λόγους; για χριστιανικούς; (οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι όλοι τους Τέκτονες αντικληρικαλιστές;)

Το ελληνικό πρόβλημα είναι ζήτημα ηθικής κατεύθυνσης, τα μεγάλα επιτεύγματα θ'ακολουθήσουν και δεν χρειάζεται ν'αλλάξουμε υπηκοότητα για να μας δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο.

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του πια, ο Μίκης Θεοδωράκης συνεχίζει να παρεμβαίνει στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς! Ένας άνθρωπος κατεξοχήν πολιτικό ον, ακολουθώντας την αρχαιοελληνική αθηναϊκή προσταγή ελευθερίας μέσα από την συμμετοχή στα κοινά δεν μπορεί όσο το επιτρέπει ο νους του να μην έχει πολιτικό λόγο.

Περιέργως αυτό ενοχλεί και εμμέσως αμφισβητείται η διανοητική του ισορροπία.

Αφού όπως δείξαμε η συμμετοχή στα κοινά είναι σημάδι πολιτικής υγείας, θα προσθέσουμε πως ο πολιτικός λόγος ενός ανθρώπου με την ιστορία του Μίκη σίγουρα έχει άλλο βάρος στην επιρροή της κοινής γνώμης. Αυτά είναι αυτονόητα και η ανάγκη υπενθύμισής τους μαρτυρά μιαν αγορά των ιδεών χαμηλής προσδοκίας.

Σημασία στην πολιτική επιχειρηματολογία δεν έχει "ποιος το λέει", αλλά το "τι λέει". Βεβαίως τα πρόσωπα έχουν την σημασία τους αλλά όχι όταν πρόκειται για ζητήματα ιδεολογικής φύσεως. Τότε όλοι μπορούν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να συνεισφέρουν στην πολιτική ρύθμιση της κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πρωτίστως προσωπική ιστορία πολιτικών αγώνων αλλά και μια ιδεολογική πυξίδα. Αυτή η πλευρά του είναι άνισα γνωστή στο ευρύ κοινό. Οι αγώνες του μέσα από τις τάξεις του κομμουνιστικού κόμματος επισκίασαν την προσωπική του ιδεολογία που δεν είναι ο ορθόδοξος μαρξισμός και που ποτέ δεν ήταν. Έτσι καθίσταται δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αλλά και να παραδεχτεί πως ο Μίκης Θεοδωράκης ακολουθούσε πάντοτε ένα δικό του δρόμο που συνέπιπτε αλλά δεν ταυτιζόταν απόλυτα με τις διάφορες επίσημες γραμμές και ντιρεκτίβες των αριστερών οργανώσεων.

Ο Μίκης Θεοδωράκης όσο κι αν κατηγορήθηκε για τις τοποθετήσεις του αλλά και για τις "συμμαχίες" του ήταν πάντοτε πιστός στον δικό του αγωνιστικό προσανατολισμό. Και το ζήτημα που επανέρχεται όταν πρόκειται να κρίνει κάποιος την ιδεολογική ταυτότητα του Μίκης Θεοδωράκης είναι αν η δράση του ταιριάζει με το πορτραίτο που ο καθένας έχει στο μυαλό του για τον Μίκη.

Αυτή η πλάνη ακολουθεί τον Μίκη και κυρίως επειδή ποτέ δεν φρόντισε να την ξεδιαλύνει ο ίδιος όσο έπρεπε.

Σχηματικά λοιπόν θα προσδιορίσουμε την ιδεολογική ταυτότητα του Μίκη έτσι όπως αυτή αφήνεται να πλανάται μέσα από τις πράξεις του και τα λόγια του(γραπτά και προφορικά, στο πλαίσιο εξομολογήσεων ή καταθέσεων κλπ.).

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι υπέρ του ελληνικού λαού. Λαός είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο υφίσταται την εξουσία. Όλες οι προσπάθειες των κοινωνιστών πρέπει να έχουν ως στόχο την απαλλαγή του λαού από την τυραννία των εξουσιαστών. Η ελευθερία και η δικαιοσύνη είναι τα αιτούμενα των αγώνων της γνήσιας Αριστεράς. Η ιστορία των λαών είναι συντελεστικό στοιχείο αυτοσυνειδητοποίησης και σύλληψης της έννοιας της ελευθερίας και της δικαιοσύνης από τον λαό αυτό. Άρα ο λαϊκός αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία (ταξική και εθνική) δεν μπορεί να μην εμπεριέχει πολιτισμικά γνωρίσματα της παράδοσης του λαού αυτού. Ελληνικός λαός σημαίνει ελληνικός τρόπος ελεύθερης (ακηδεμόνευτης, αχειραγώγητης, αυτόνομης) και δίκαιης συνύπαρξης των πολιτών μιας κοινωνίας. Η ελευθερία στην πολυσημία της παραπλανά τους καλοθελητές οι οποίοι τη συστέλλουν και διαστέλλουν κατά το δοκούν.

Αυτή είναι η αρχή της πολιτικής πράξης του Μίκης Θεοδωράκης. Ο λαός είναι πάντοτε πολιτισμικά προσδιορισμένος και η θραύση αυτού του πολιτισμικού δεσμού προδίδει τον λαϊκό αγώνα και δεν τον επαυξάνει όπως διατείνονται οι κοσμοπολίτες της παγκοσμιοποίησης. Βεβαίως όλοι οι λαοί είναι αδέλφια. Αλλά η αδελφοσύνη και η ενότητα της ανθρωπότητας δεν μπορεί να επιτυγχάνονται σε βάρος της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας η οποία όπως προαναφέραμε είναι διάσταση της αυτοσυνειδησίας του κάθε λαού εν τη ελευθερία.

Η σημερινή αγωνιστική παρουσία του Μίκη και ο λόγος του ο τόσο έντονα "αντιστασιακός" δεν πρέπει να εξηγείται ως παραλήρημα ή φάρσα. Πιστεύει ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος πως η κρίση είναι καθαρά ταξικής εμπνεύσεως στρατήγημα για να εξοντωθεί ο λαός/Λαός. Χτυπώντας τον ελληνικό λαό η Εξουσία χτυπά τους λαούς εν γένει κι έτσι κατορθώνει την παγκόσμια επικράτησή της.

Δεν θα κρίνουμε το ορθόν της θέσεώς του εδώ αλλά τονίζουμε πως με αυτή του την αγωνιστική θέση ούτε την αριστερά εγκαταλείπει αλλά ούτε το λαό του.