ΑΚΡΑΙΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

Η τελευταία τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος ενός αστυνομικού αλλά με σκοπό την φυσική φθορά του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη θέτει γι'ακόμα μια φορά το ζήτημα των μέσων πολιτικής δράσης.

Το Δημοκρατικό πολίτευμα όσο νοθευμένο κι αν είναι στην εφαρμογή του, στην θεωρία του όμως δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Η βία δεν είναι στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό κανείς δημοκράτης δεν το αμφισβητεί και κατά συνέπεια δεν την ασπάζεται ως πολιτική μέθοδο. Πως γίνεται όμως να υπάρχουν ομάδες που να ευελπιστούν σε πολιτικά οφέλη με την χρήση βίας; Αυτό το ερώτημα πρέπει ν'απαντηθεί απλά και με σαφήνεια. Υπάρχει ηθική παρεξήγηση μέσων και σκοπού.

Η τρομοκρατία στηρίζεται σ'έναν απλούστατο συλλογισμό μανιχαϊστικού τύπου. Το καλό από την μια πλευρά αντιτίθεται στο κακό από την άλλη. Χτυπάμε το κακό με τα ίδια του τα όπλα. Βία στη βία. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού κλπ." είναι η αρχή της τρομοκρατικής νομιμοποίησης. Οι τρομοκράτες αυτοδιορίζονται πρωταθλητές της πολιτικής ηθικής και αυτοεκλέγονται υπερασπιστές του καλού κι αδικημένου λαού. Ο πόλεμος είναι πάντοτε μια ακραία πράξη η οποία πρέπει να αποφεύγεται μας διδάσκει η Ιστορία. Οι φιλοπόλεμοι θα βρίσκουν πάντοτε αφορμές για να κηρύξουν ιερούς πολέμους.

Η ηθικολογία που βρίσκεται στη βάση κάθε τρομοκρατικής νομιμοποίησης (οι κλέφτες, οι εκμεταλλευτές, οι τύραννοι κλπ.) δεν δικαιολογεί την πάγια πρακτική των πολεμικών συγκρούσεων του παρελθόντος. Πρώτα υπάρχει ένα πολιτικό υποκείμενο συνειδητοποιημένο ως τέτοιο και στη συνέχεια ακολουθούν οι πολιτικές διεκδικήσεις οι οποίες φτάνουν σε πόλεμο π.χ. απελευθερωτικό. Η τακτική που ακολουθείται από τους αυτόκλητους υπερασπιστές είναι a posteriori δικαιολόγηση. Το φαινόμενο της χιονοστιβάδας λειτουργεί ελιτίστικα και αυταρχικά.

Αυτοί που επιλέγουν αυτού του είδους πολιτική δράση όταν είναι γνήσιοι ηθικολόγοι τότε πράγματι ανταποκρίνονται στο ιστορικό τους όνομα. Είναι γνήσιοι μηδενιστές.

Υποστηρίζοντας τυφλά και με πάθος που οδηγεί στο έγκλημα τα δίκια του λαού αποκλείει κάθε διάλογο και απολυτοποιεί την δική του πίστη.

Ο ακραίος λαϊκισμός(ο λαός έχει μόνο δικαιώματα) οδηγεί στον μηδενισμό της πολιτικής αφού ο λαός έχει πρωτίστως ένα Μέγα Δικαίωμα: τον Διάλογο και την συναπόφαση. Αυτά τα προσφέρει μόνο το δημοκρατικό πολίτευμα.

Έτσι, όποιος εν ονόματι του λαού αποφασίζει ερήμην του λαού δεν είναι φίλος του λαού αλλά δημαγωγός του και δήμιός του.

ΑΠΟ ΤΟ ''ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ'' ΣΤΟ ''Η ΔΥΣΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ''.

Το οικονομικό σύστημα της Ελλάδος(ο τρόπος παραγωγής πλούτου) είναι ο παρασιτισμός και η ιδεολογική του νομιμοποίηση ο λαϊκισμός.

Παρασιτισμός είναι η αλόγιστη και ανυπολόγιστη ουσιαστικά ποσότητα δανείων δια της οποίας δημιουργείται το ΑΕΠ(ο ετήσιος τζίρος της χώρας). Αυτό είναι ξεκάθαρο και δεν χρειάζεται επεξήγηση. Ο ελληνικός λαός επιτρέπει στην άρχουσα τάξη να δανείζεται απεριόριστα(όσο οι αγορές της το επέτρεπαν και χρεώνοντας τις μελλοντικές γενιές, τα παιδιά του λαού) με την προσδοκία να συμμετέχει μέσω του Δημοσίου στην διανομή των δανεικών!

Τα δάνεια αυτά όμως ο ελληνικός λαός δεν πίστεψε ποτέ πως θα τα επέστρεφε κάποτε, συνηθισμένος στην ευρωπαϊκή ενίσχυση άμα τη είσοδό της στην Ε.Ο.Κ. Και εδώ ο λαϊκισμός έπαιξε το ρόλο του. Η νομιμοποίησή του δηλαδή η ψυχολογική του δικαιολόγηση εδράζεται σε πρωτόγονη συλλογιστική, αν ο όρος δεν είναι οξύμωρο σχήμα. Οι Έλληνες δεν χρωστάνε στους ευρωπαίους αλλά οι ευρωπαίοι χρωστάνε στους Έλληνες. Χρωστάνε τον πολιτισμό τους, τον εξανθρωπισμό τους! Είναι λοιπόν η Ευρώπη η οποία οφείλει στην Ελλάδα. Τα χρήματα που εισπράττει δεν τα δανείζεται αλλά της τα χρωστάνε! Και επειδή μια τέτοια επιχειρηματολογία συνδυάζει το τερπνόν και το ωφέλιμο ο λαός το ενστερνίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η πραγματικότητα όμως είναι προφανώς άλλη και το αδιέξοδο αρχίζει να σκιάζει τον ανέφελο ουρανό της ελληνικής καλοπέρασης. Ο λαϊκισμός είναι ο ψυχολογικός μηχανισμός νομιμοποίησης μιας αδίστακτης Εξουσίας που έδωσε γη και ύδωρ στον λαό με αντάλλαγμα το δικαίωμα στην διανομή του κρατικού χρήματος. Διαμόρφωσε ένα πλήθος λαϊκιστών δύο επιπέδων έντασης, τους φονταμενταλιστές λαϊκιστές οι οποίοι ως προσωπικότητες είναι ακραίοι εγωπαθείς φασιστικού τύπου οι οποίοι πιστεύουν πως οι άλλοι είναι κατώτεροί τους και που προσπαθούν να τους αδικήσουν και να τους στερήσουν νόμιμα δικαιώματα και πλούτη. Η Εξουσία τους χαϊδεύει και τους ''δίνει δίκιο'' αφήνοντάς τους ατιμώρητους κι αυτοί εκτονώνονται με βία και καταστροφικότητα. Και η άλλη κατηγορία λαϊκιστών πιο ήπιοι καταφεύγει στην χυδαιότητα και την σαχλαμάρα ως εκτόνωση.

Αυτό το μείγμα αποτελεί τη βάση του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης το οποίο χρεοκόπησε.

Η ανατροπή του μοντέλου αυτού θα γίνει μόνο όταν ένα μεγάλο τμήμα του λαού ανασυγκροτηθεί και αποτοξινωθεί από τον δηλητηριώδη λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός οργανώνει χαλαρές συνειδήσεις σε όχλο με τυραννικές απαιτήσεις. Ο λαϊκισμός στην εξουσία ισούται με οχλοκρατία.

Στη θέση του λαϊκισμού θα έπρεπε να επανέλθει η έννοια του τίμιου εργαζόμενου ο οποίος νομιμοποιείται να διεκδικεί την αμοιβή της εργασίας του κι όχι οι ψηφοφόροι πελάτες της κρατικής κλεπτοκρατίας.