ΝΤΙΜΠΕΪΤ : ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΙΑ

Πολύς λόγος γίνεται γύρω από το περίφημο ντιμπέιτ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου.

Αφού όμως οι επικοινωνιακές ανάγκες το απαιτούν σύμφωνα με την άποψη των επιτελείων τότε θα πρέπει να σημαίνει πως η σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από την τηλεοπτική αυτή τηλεμαχία.

Και προφανώς έτσι είναι. Όμως, πώς τα κατάφεραν τα κόμματα να αυτοεξευτελιστούν ακόμα και μέσα από μια διαδικασία που υποτίθεται υπάρχει για να τους αναβαθμίσει στα μάτια της κοινής γνώμης;

Είναι ξεκάθαρο πως η αρχή της πολυφωνίας καθιστά τον τηλεοπτικό διάλογο αδύνατο όταν τα κόμματα ξεπερνούν σε αριθμό τα τρία. Ας φανταστούμε μια Βουλή οκτακομματική με δικαίωμα συμμετοχής επί ίσοις όροις στο ντιμπέιτ και για τους οχτώ! και φανταστείτε και άλλους οχτώ δημοσιογράφους. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό είναι πια φανερό σε όλους τους συμμετέχοντες. Όμως τα συμφέροντα όλων δεν ταυτίζονται και γι' αυτό παρουσιάζεται αυτή η θλιβερή εικόνα δήθεν δημοκρατικού διαλόγου με ισοτιμία, ισηγορία κλπ.

Μοιάζει ένα τέτοιο σύνολο με χορωδία που ετοιμάζεται για συναυλία όπου όμως ο καθένας θα άδει ως ολιγόλεπτος σολίστας και που όλοι μαζί στην πραγματικότητα θα συμ-φωνούν σ' ένα διάλογο κωφών.

Οι τηλεμαχίες με όρους επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας παρόλη την ξύλινη γλώσσα των επαγγελματιών της πολιτικής έχουν αποτέλεσμα διότι προκαλούν τον θεατή-ακροατή να συγκρίνει τους αντιπάλους ταυτόχρονα για την πολιτική τους στα ίδια προβλήματα της χώρας(άρα οι ερωτήσεις κι αν ακόμα δεν τίθενται με την ίδια σειρά στοχεύουν τα ίδια προβλήματα αφού προφανώς μιλάμε για την ίδια χώρα) και να ενημερωθεί συνοπτικά και σε αντιπαραβολή για το πρόγραμμα, τις λύσεις και την βαρύτητά τους.

Κι επιπλέον το κοινό μπορεί να εκτιμήσει και την ηγετική φυσιογνωμία του μελλοντικού Αρχηγού της χώρας, την ευστροφία του, την ειλικρίνειά του, την διπλωματικότητά του, την ευγένειά του, την ψυχραιμία του και εν γένη την επικοινωνιακή του ικανότητα να εμπνέει κύρος κι εμπιστοσύνη και έτσι να πεισθεί ότι είναι άξιος να αναλάβει την κορυφαία κυβερνητική θέση.

Έχουμε τέτοια ευκαιρία μέσα από τους παράλληλους μονολόγους; Όχι, διότι προκαλείται σύγχυση και κόπωση. Όχι, διότι σπάει ο απαραίτητος ειρμός.

Εξάλλου, οι σκληρές ερωτήσεις δεν είναι παρά στα όρια της προσβολής των ερωτηθέντων και δυστυχώς αντιπολιτευτικές σε επίπεδο προσώπων κι όχι στο επίπεδο της προγραμματικής τους ανακολουθίας ή αντίφασης.

Η τηλεμαχία είναι χρήσιμη για τους παραπάνω λόγους και κυρίως όταν αυτή είναι εφικτή με όρους καθαρά τεχνικούς. Η δυνατότητα αυτή των τηλεμαχιών που πραγματοποιείται από τη στιγμή που όλα τα νοικοκυριά κυριαρχούνται από την τηλοψία καθιερώθηκε προ πολλών ετών σε χώρες με προεδρικό σύστημα ή χώρες με συνασπισμό κομμάτων πράγμα που διευκολύνει την ''μονομαχία''.(Ας θυμηθούμε τι έγινε στον συνασπισμό του Συνασπισμού με τις συνιστώσες του και την δικέφαλη αντιπροσώπευσή του).

Επειδή η εικόνα που δίνει κάθε μέρα το πολιτικό σύστημα μοιάζει με αλαλούμ και με συνωστισμό ατομικών συμφερόντων ο τηλεθεατής ας απαξιώσει την καρικατούρα αυτή για να στείλει ένα μήνυμα και προς αυτή την κατεύθυνση. Κλείστε την t.v.

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα σημαίνει στην ελληνική ερμηνεία της ρήσης αυτής ότι η προσφυγή στις κάλπες θα άρει το αδιέξοδο.

Ποιο είναι όμως το αδιέξοδο που μόνο η εντολή του λαού μπορεί να άρει; Είναι το διαρκές πρόβλημα της μεταπολιτεύσεως: Η αύξηση του ατομικού εισοδήματος.

Δυστυχώς το πρόβλημα της ανάπτυξης δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί τη χώρα ακόμα και μετά την είσοδό της στην τότε Ε.Ο.Κ. και την ενίσχυση των πόρων της με ευρωπαϊκά κεφάλαια. Το μοντέλο ανάπτυξης που σταδιακά θα μείωνε την αγροτική παραγωγή της χώρας για να την αντικαταστήσει με την αύξηση του τομέα των υπηρεσιών κατέληξε στην απελπιστική διόγκωση των δημοσίων υπηρεσιών.

Το μοντέλο του αντιπαραγωγικού κράτους με τους υπεράριθμους υπαλλήλους χαμηλής απόδοσης εξυπηρέτησε τον κομματισμό που αποδείχθηκε συνεχιστής του παραδοσιακού πελατειακού και παρασιτικού οικονομικού μοντέλου της χώρας και απέφυγε την προσαρμογή στο ευρωπαϊκό μοντέλο κρατικής λειτουργίας με εξορθολογισμένο Δημόσιο και ελεγχόμενες δαπάνες.

Όμως η μεγαλύτερη αστοχία των πολιτικών επιλογών των κυβερνήσεων της μεταπολιτεύσεως υπήρξε στον ψυχολογικό τομέα των πολιτών στους οποίους καλλιέργησε μια νοοτροπία ακραίου και φανατικού κρατισμού. Η νοοτροπία αυτή εμπεδώθηκε από την σύμφωνη προπαγάνδα και των δυο μεγάλων παρατάξεων και ρίζωσε σε τέτοιο βαθμό που οι πολίτες να ταυτίζουν το κράτος με ένα μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα!

Εκατομμύρια πολιτών διεκδικούν μια θέση στο Δημόσιο χωρίς δευτερόλεπτο προβληματισμού περί των πόρων του κράτους.

Σήμερα πια είμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που πιστοποιεί την αρχή του τέλους ενός μοντέλου που είχε βέβαια ημερομηνία λήξεως αλλά που ουδείς ήθελε να το δει και να το αντιμετωπίσει.

Ζούμε την αρχή του τέλους της μεταπολιτεύσεως η οποία έχει σαπίσει αλλά όχι εντελώς.

Η ελληνική οικογένεια σχημάτισε ένα όνειρο επιτυχημένης ζωής που συνοψίζεται σχηματικά σε α) διορισμό στο Δημόσιο, β) όχημα μεγάλου κυβισμού-τζιπ κλπ, γ) μεζονέτα, δ) εισαγωγή στο πανεπιστήμιο των παιδιών και ε) μεγάλο εφάπαξ.

Αυτό το όνειρο είναι αρραγές σαν γρανίτης και αδιαπραγμάτευτο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων αυτό έχει στο μυαλό της όταν προσέρχεται στην κάλπη. Δεν υπάρχει διαφωνία στο λαό και αυτό το γνωρίζουν οι κομματικές ηγεσίες. Κανείς δεν τόλμησε να θέσει υπό αμφισβήτηση με άμεσο και συστηματικό τρόπο αυτό το κοινωνικό δόγμα.

Ποιος ευθύνεται για τούτο τον δογματισμό; Ο ένοχος δεν είναι ένας. Ευθύνες φέρουν οι κομματικές ηγεσίες και ο λαϊκισμός τους που χάιδεψε τα όνειρα του λαού για κρατικοδίαιτη ευμάρεια αλλά και ο ίδιος ο λαός που παραιτήθηκε από την αναζήτηση κάθε άλλου μοντέλου ανάπτυξης έστω και μεικτού και προτίμησε την σιγουριά της χαλαρής εργασίας στο Δημόσιο.

Ποτέ δεν λειτούργησε η σοσιαλδημοκρατία όπως σε άλλες χώρες αλλά ο φιλανθρωπικός σοσιαλισμός που βασιζόταν στον δανεισμό.

Η σημερινή κατάσταση των δημοσίων οικονομικών με το υπέρογκο και διαρκώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, η κραυγαλέα ανισορροπία στο εμπορικό ισοζύγιο και τα άλλα μεγέθη της οικονομίας πιστοποιούν το μαθηματικό τέλος της μεταπολίτευσης.

Ένα Δημόσιο που είναι αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό αφού για να μπορέσει να αποδώσει θα χρειάζονταν μάνατζερ με υψηλό κίνητρο-μπόνους και υπαλλήλους με υψηλό βαθμό υπευθυνότητας-κίνδυνο απολύσεως.

Η κατάσταση αυτή εξηγεί και την κατάσταση στον άλλο τομέα της διακυβέρνησης. Την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Αφιονισμένοι ψηφοφόροι από την προοπτική ευόδωσης του ''ελληνικού ονείρου'' με το οποίο και γαλουχούνται κατ' οίκον αλλά και δημοσίως, δεν υπολογίζουν κανένα εθνικό κόστος σε κανένα μέτωπο. Ούτε το Κυπριακό ούτε το Αιγαιακό ούτε το Σκοπιανό είναι ικανά να αναχαιτίσουν την επιθυμία τους να ολοκληρώσουν το στόχο τους. Όταν το εθνικό συμφέρον συγκρούεται με το οικονομικό ατομικό συμφέρον του ελληνικού ονείρου τότε κρίμα για το εθνικό ζήτημα!

Πώς μπορεί κάποιος να τους αποδείξει πως το εθνικό συμφέρον προέχει και προϋποτίθεται του ατομικού συμφέροντος; αφού η απόδειξη είναι αποστεριόρι και κατόπιν εορτής τότε δηλαδή που είναι αργά για κάθε επανόρθωση.

Είναι επιτακτικότατο να αναθεωρήσουμε το οικονομικό μας μοντέλο και την εθνική μας νοοτροπία. Η πρόβλεψή μας είναι πως δεν θα αναθεωρήσουμε την στρατηγική μας κι αυτό για λόγους πραγματιστικούς. Για όσο διάστημα θα μπορούμε να δανειζόμαστε δεν αλλάζουμε .

Και οι δανειστές δανείζουν όταν έχουν εγγυήσεις και υψηλά επιτόκια. Κι αυτό συμβαίνει ακόμα ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που το μοντέλο της μεταπολίτευσης τρίζει. Ο αναπόφευκτος περιορισμός των προσλήψεων και των δημοσίων δαπανών είναι όρος ''εκ των ων ουκ άνευ'' για την συνέχιση των εγγυήσεων.