ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ (η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος στη μεταπολίτευση)


1. Ευρωπαϊκή Ένωση.


Η Ελλάδα όπως και κάθε άλλη χώρα καθορίζει την εξωτερική της πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντά της (τα οποία καθορίζονται από τις εκάστοτε ιδεολογικές κατευθύνσεις του Κράτους). Αυτή η αρχή συμπληρώνεται και από μια δεύτερη εξ ίσου πανταχού παρούσα , εκείνη της γεωγραφικής θέσης της χώρας αλλά και των ορίων της επικράτειας (κράτη με μακρινές κτήσεις).

Η Ελλάδα μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου ήταν σχεδόν απομονωμένη ή σωστότερα, ξεκομμένη από τις χώρες των βορείων συνόρων της ενώ με τη φιλική Ιταλία χωριζόταν δια της παρεμβολής της θάλασσας . Μόνη άμεση ''φιλική'' γειτνίαση απέμενε η Τουρκία .

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος ως προς το βορά ήταν ξεκάθαρη καθότι συντάσσονταν με τους διεθνείς οργανισμούς και συνδέσμους στους οποίους η Ελλάς ανήκε ως μέλος ενός συνασπισμού κρατών που ιδεολογικά προάσπιζαν τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ιδέες .

Η σχέση όμως προς τον ανατολικό γείτονα ήταν σχιζοφρενική. Η Τουρκία ανήκει στον ίδιο συνασπισμό και στην ίδια στρατιωτική συμμαχία. Είναι όμως ταυτόχρονα και το κράτος με το οποίο συνεχώς διαπληκτίζεται και οι σχέσεις διέπονται από καχυποψία, απειλές, ανασφάλεια και συχνά υψηλό βαθμό κινδύνου για πολεμική σύρραξη για λόγους ιστορικούς και πολιτισμικούς. Το τελευταίο τραγικό πολεμικό γεγονός είναι αυτό της Κύπρου που όσες ευθύνες και αν φέρει και η ελληνική πλευρά δεν δικαιολογούν την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.

Οι συσχετισμοί των στρατιωτικών δυνάμεων των δύο χωρών, το διεθνές περιβάλλον, η οικονομική κατάστασή τους απαγορεύουν μια άμεση προσχεδιασμένη σύγκρουση που θα εκφράζει τη βούληση της μιας ή της άλλης πλευράς για πόλεμο ως τρόπο επίλυσης των μεταξύ τους διαφορών .

Έτσι αυτό που μένει για να συντηρεί την αντιπαλότητα είναι οι κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα και οι ασκήσεις ψυχολογικού πολέμου.

Συνειδητοποιώντας αυτό το πλαίσιο η ελληνική εξωτερική πολιτική αποφάσισε να θωρακίσει θεσμικά τη νομική υπόσταση της χώρας μέσα από μια επιπλέον συμφωνία εισόδου της σε ένα συνασπισμό οικονομικό πρωτίστως αλλά σταδιακά και σταθερά πολιτικής φύσεως : την τότε Ε.Ο.Κ. και νυν Ε.Ε.

Και από τότε η ελληνική πλευρά τηρεί μια στάση ψύχραιμης αντίδρασης σε κάθε είδους πολιτικοστρατιωτικές προκλήσεις της Τουρκίας .

Η μεγαλύτερη έκπληξη στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ήρθε με την απόφαση των ελληνικών κυβερνήσεων να υποστηρίξουν ως τον καλύτερο τρόπο συμφιλιώσεως των δύο χωρών την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. όπου οι κοινές αξίες της Ένωσης θα ''ενώσουν'' τις δύο χώρες και θα ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους . Το φάσμα του πολέμου θα είναι τώρα πια ένα κακό όνειρο .

2. Ένας καλός γάμος!


Το ειδύλλιον αυτό το οποίο επλέχθη κατόπιν συνοικεσίου(mariage de raison) έχει σαφώς πλεονεκτήματα. Το κυριότερο, για να περιοριστούμε σε ένα, είναι η απαλλαγή της Ελλάδος από το βραχνά του ''κακού παιδιού'', του σοβινιστικού κατεστημένου των τουρκοφάγων .

Όμως ενέχει εμφανώς ένα κίνδυνο που δεν καλύπτει την στρατηγική της Αθήνας : την άρνηση και το βέτο κάποιων από τους εταίρους οπότε η επιθετικότητα και η παρενοχλητική συμπεριφορά της Τουρκίας δεν εκμηδενίζονται .

Σίγουρα η Αθήνα δεν είναι τόσο αφελής. Δέχτηκε αυτήν την πολιτική γιατί γνωρίζει ότι η Τουρκία στην παρούσα ιστορική στιγμή δεν πληροί τους όρους για πλήρη ένταξη.

Εδώ όμως ερχόμαστε στο κρισιμότερο σημείο της ανάλυσής μας. Αν η Τουρκία καταφέρει να βελτιωθεί σε κάποια από τα κεφάλαια των προς ένταξη διαπραγματεύσεων; τότε η Αθήνα θα πανηγυρίζει πραγματικά ; Θα πρόκειται περί νίκης των ειρηνόφιλων σε βάρος των πολεμοκάπηλων ; Η ελληνική πλευρά παραμένει διχασμένη επ’ αυτού ή τουλάχιστον αυτή την εικόνα αφήνει να φαίνεται. Και έχουμε βάσιμους λόγους για να πιστεύουμε όπως θα δείξουμε, πως η φιλοτουρκική μερίδα είναι αληθώς πεπεισμένη πως αυτή η στρατηγική θα τελεσφορήσει αρκεί να παρεμποδιστούν οι ''τουρκοφάγοι'' και τα γεράκια της συντηρητικής και χωρίς αυτοπεποίθησης μερίδας της ελληνικής κοινής γνώμης.

3. Ελληνική στρατηγική.


Τα σημεία τριβής με την Τουρκία είναι συνοπτικά δύο(τα κορυφαία): Το Κυπριακό και το Αιγαιακό . Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος συνέβαλε όλα αυτά τα χρόνια στην άμβλυνση των θέσεων της χώρας και σε συνδυασμό με απαράδεκτα ανίκανους χειρισμούς ενδυνάμωσε την γείτονα χώρα.

α) Με δική της ευθύνη έκλεισε η ''πληγή'' του Κουρδικού .(Τώρα η Τ. δεν μπορεί να κατηγορηθεί για καταπίεση). β) Με δική της επιμονή ήθελε να κλείσει το Κυπριακό -σχέδιο Ανάν (άρση του βασικού κωλύματος για την ένταξη της Τ. στην Ε.Ε.) γ) Αναγνώριση γκρίζων ζωνών στη Μαδρίτη. δ) Υπαγωγή στη Χάγη με ορατό τον κίνδυνο ενός συνολικού πακέτου. Τα δύο τελευταία σημεία εφόσον η Τ. ενταχθεί θα παύσουν να υφίστανται με τον τρόπο που τα θέτουμε .

Είναι η όλη στρατηγική της Ελλάδος πρόδηλα υπέρ του Ευρωπαϊκού Σωτήρα . Η Ε.Ε. είναι πανάκεια για την Ελλάδα .

4. Συμπέρασμα.


Η γνώμη μας είναι πως η Τουρκία ανέγνωσε σωστά την στρατηγική της Αθήνας και μαζί με άλλους ενδιαφερόμενους εκβιάζει καταστάσεις προσπαθώντας να καταφέρει την Ελλάδα να παρασυρθεί σε σφάλματα που θα επιφέρουν διεθνείς μεσολαβητές .

Η Αθήνα κατά την λαϊκή έκφραση ''τα φόρτωσε στον κόκορα'' ή τα περιμένει όλα από την Ε.Ε.(ο κόκορας). Αγοράζει χρόνο ελπίζοντας ότι το πολυπόθητο ευρωσύνταγμα θα ψηφισθεί κάποτε και τότε τα προβλήματα της Ελλάδος θα είναι προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θα προλάβει όμως ; Ας το ελπίσουμε παρόλο που πιστεύουμε πως καλύτερα να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη δική μας αποφασιστικότητα χωρίς εντούτοις να είμαστε πολεμοχαρείς .

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το πολιτικό σύστημα της Ελληνικής Δημοκρατίας όπως αυτό διαμορφώθηκε από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα δέχεται τα πυρά σχεδόν όλων των πολιτικών παρατηρητών αλλά και πολλών από αυτούς οι οποίοι συνέβαλαν στην διαμόρφωσή του .
Η βασικότερη κατηγορία που του προσάπτουν είναι η ''αντιδημοκρατικότητά'' του .
Το σύστημα που ήρθε να αντικαταστήσει την Δικτατορία κατέληξε να είναι όχι μια στυγνή και απροκάλυπτη τυραννία στρατιωτικού τύπου με όλες τις θηριωδίες που συνεπάγεται αλλά μια συγκαλυμμένη δικτατορία όπου κάποιοι αφανείς αφέντες ''αποφασίζουν και διατάσσουν '' ερήμην της λαϊκής βούλησης .
Η επονομαζόμενη Διαπλοκή ήτοι ένας μικρός κύκλος ισχυρότατων οικονομικών παραγόντων της χώρας μια ομάδα Ολιγαρχών (έτσι ονόμαζε κι ο Καποδίστριας τους κοτζαμπάσηδες) επιβάλλει την οικονομική της κι ενίοτε την πολιτιστική της πολιτική στους δημοκρατικά εκλεγμένους αλλά εξαρτημένους κυβερνήτες .
Το σύστημα συγκλονίζεται από σκάνδαλα κάθε είδους , από συμπεριφορές που μαρτυρούν αχαλίνωτο αμοραλισμό και το Κράτος πνιγμένο στην διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα επισωρεύει τα προβλήματα αντί να τα επιλύει. Είναι ένα σύστημα που χρεοκόπησε και που όμως συνεχίζει να λειτουργεί από κεκτημένη ταχύτητα και για όσο διάστημα θα υπάρχει ''καύσιμη ύλη'' δηλαδή δανεικά χρήματα και ένα ελάχιστο ηθικής ή φόβου στους πολίτες .
Πώς όμως έφθασε ως εδώ ; Γιατί δεν αντιστάθηκε στον ύπουλο τύραννο ; Είναι ερωτήματα που κάθε πολιτικός στοχαστής δεν μπορεί παρά να θέσει στον εαυτό του . Διότι η διάγνωση χωρίς την αιτιολογία δεν μπορεί να συνεισφέρει σε μια προσπάθεια θεραπείας .
Για τους περισσότερους ο αίτιος είναι γνωστός και κυκλοφορεί ελεύθερος. Είναι ο Κομματισμός. Η οργάνωση των κομματικών μηχανισμών με φανατικό σκοπό την κατάκτηση της Εξουσίας . Διότι η εξουσία δεν έχει την ίδια έννοια για όλους . Δεν είναι εξουσία εφαρμογής νομοθεσιών κοινοβουλευτικά νομιμοποιημένων υπέρ του Δημοσίου Συμφέροντος δηλαδή όλων Αλλά ούτε και μερίδας του πληθυσμού το οποίο υπερψήφισε το πρόγραμμα αυτού του κόμματος Σημαίνει αρπαγή του κρατικού πλούτου με νομιμοποιημένες μεθοδεύσεις υπέρ των προνομιούχων της κομματικής οργάνωσης . Αλλά και πάλι δεν αρκεί για να δεχθούμε αυτή την διολίσθηση σε ένα τόσο κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα λατινοαμερικανικής εμπνεύσεως και πρακτικής .Πώς δέχθηκαν οι αγωνιστές δημοκράτες μια τόσο αισχρή κλοπή κρατικών πόρων και μια τέτοια άνιση κατανομή του πλούτου ;
Εδώ δυστυχώς πρέπει να καταδειχθεί μια μεγάλη αλήθεια όσο κι αν την αρνούνται οι διαμορφωτές της περίφημης κοινής γνώμης .
Το πολιτικό σύστημα της περιόδου της μεταπολιτεύσεως δημιουργήθηκε από τους εκπροσώπους του δημοκρατικού λαού υπέρ του λαού και κατά της αποτελεσματικότητας της ίδιας της δημοκρατίας δηλαδή μακροπρόθεσμα εναντίον του λαού δια της ανοχής και σήμερα της συνενοχής του λαού .
Ο ελληνικός λαός παραπλανήθηκε από τους δημαγωγούς οι οποίοι ταύτισαν την δημοκρατική αποκατάσταση με την λαϊκή εξουσία ή όπως το έλεγαν πιο γλαφυρά '' λαϊκή κυριαρχία ο λαός στην εξουσία''!
Πώς όμως θα ήταν αυτό δυνατόν εφόσον κανένα σύγχρονο δυστυχώς πολίτευμα δεν έχει πραγματοποιήσει ποτέ την ιδανική δημοκρατία ή τουλάχιστον αυτή που για περίπου διακόσια χρόνια υπήρξε ένα κατόρθωμα μοναδικό της αρχαίας Αθήνας ; Μεγάλη πλάνη .
Όμως δεν αρκούσε το θεσμικό περιεχόμενο της δημοκρατικής διακυβέρνησης για να πειστεί ο λαός . Λαϊκή κυριαρχία σήμαινε στο θολωμένο μυαλό της μάζας κρατική κυριαρχία στο κρατικό ταμείο . Και ο μόνος τρόπος για μερίδιο από το κρατικό χρήμα ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο και η ισόβια μισθοδοσία . Και για τους Ολιγάρχες η κατ' αποκλειστικότητα μονιμότητα ανάληψης εκτέλεσης των Δημοσίων Έργων . Όπως τον καιρό των βασιλιάδων και των ''αποκλειστικών προμηθευτών του Βασιλικού Οίκου" .
Αυτή η προπαγάνδα υπέρ του κρατισμού και της αγιότητας του λαού ονομάζεται λαϊκισμός και αποτελεί το ιδεολογικό λογισμικό του προγράμματος της μεταπολιτεύσεως .

Ο ελληνικός λαός μεθυσμένος για ελευθερία και δικαιοσύνη αλλά περισσότερο απ' όλα για αγοραστική δύναμη και δυνατότητα υπερκατανάλωσης οικονομικών αγαθών δέχθηκε να χάσει αυτό που ήθελε να κερδίσει : την δημοκρατία ήτοι την συμμετοχή του στις πολιτικές αποφάσεις που προδιαγράφουν το παρόν και το μέλλον του . Αναρωτιέται κανείς εάν ο ελληνικός λαός προτιμά την Δημοκρατία ή την λεγόμενη Φωτισμένη Δεσποτεία . Το τέλμα μέσα στο οποίο βρίσκεται η χώρα είναι ψυχολογική επιλογή των ψηφοφόρων . Δεν εναντιωνόμαστε από ελιτισμό στον λαό αλλά ο λαός απαρνιέται την Δημοκρατία για πολλά (όντως έτσι φαντάζεται) αργύρια . Λατρεύει την πελατειακή σχέση και ονειρεύεται ένα πατερναλιστικό σύστημα με εγγυημένη ασφάλεια , παιχνίδι και ανεμελιά . Ποιος θα το χρηματοδοτήσει όμως ;

Το πολιτικό σύστημα έχει κακοφορμίσει και οι πολίτες το διαπιστώνουν και δυσφορούν .Οι ένοχοι αναζητούνται και είναι οι πολιτικοί . Διότι είναι απατεώνες και κλέφτες κλπ. Η ευθύνη του λαού δεν υπάρχει ;
Είναι ευθύνη των πολιτών να στοχαστούν το επόμενο πολιτικό σύστημα εφόσον αυτό καταρρέει . Ποια θα είναι η θέση των πολιτών σε αυτό ; ποιος ο ιδεολογικός προσανατολισμός ; θα κυριαρχεί το πανηγύρι του καταναλωτισμού με δανεικά ; ποιος είναι ο αξιοπρεπής τρόπος ζωής εν κοινωνία ;
Αλλά τα ερωτήματα αυτά αποτελούν ατομικό προβληματισμό κατ' αρχάς και στη συνέχεια πρόταση για διάλογο στην αγορά της Δημοκρατίας .