Άλλο λαϊκισμός και άλλο αλήθεια.
Το Μνημόνιο των τροϊκανών όπως όλοι γνωρίζουν αποτελεί τον
όρο “εκ των ων ουκ άνευ” της χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους: Μειώσεις μισθών,
συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων, στρατιωτικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις και
άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αποτελούν υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης.
Εδώ και λίγες όμως ημέρες παίζεται ένα παιχνίδι
διαπραγμάτευσης μεταξύ της Τρόικας και της ελληνικής κυβερνητικής Τρόικας σε βάρος των φτωχών
ανθρώπων της Ελλάδας και με αισχρό κομματικό και ταξικό διαχωρισμό και
όφελος.
Η ελληνική Τρόικα παλεύει με νύχια και με δόντια να
προστατεύσει τους έχοντες και κατέχοντες ρίχνοντας όλο το βάρος του λογαριασμού στους απλούς πολίτες.
Οι πλούσιοι έχοντας φοροδιαφύγει συστηματικά, έβγαλαν τα κλεμμένα στους φορολογικούς
παραδείσους και εκ του ασφαλούς παρατηρούν τα τεκταινόμενα. Αλλά υπάρχουν ακόμα
πλούσιοι οι οποίοι παλεύουν για τα κεκτημένα τους: Τα κλειστά επαγγέλματα
και οι ΔΕΚΟ των συνδικαλιστών αποτελούν το πιο συντηρητικό και αντιδραστικό
κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εμποδίζουν τον ανταγωνισμό, διατηρούν την
ανεργία και τον τιμάριθμο στα ύψη και φοροδιαφεύγουν καταθέτοντας φορολογική
δήλωση στα όρια της φτώχειας.
Η ελληνική Τρόικα αναζητά φόρμουλα να πείσει, αν όχι να διαφθείρει,
την διεθνή Τρόικα για να διασωθεί το σάπιο κομματικό κράτος.
Οι πολιτικές κόντρες στο εσωτερικό της κυβέρνησης έχουν
αιτία και σκοπό την προστασία των πλουσίων και την ασυλία τους. Τα μέτρα που
θα παρθούν θα τα πληρώσουν τα φτωχότερα στρώματα και γι'αυτό απαιτείται επιμήκυνση.
Αυτή χρειάζεται για να καλυφθούν τα ελλείμματα (αφού οι πλούσιοι της Ελλάδας “δεν πληρώνουν, δεν
πληρώνουν”) κι επειδή είναι ρεαλιστικά αδύνατον να πληρώσουν κολοσσιαία
ποσά στο προβλεπόμενο διάστημα οι φτωχοί Έλληνες πολίτες.
Εδώ πρόκειται για ανθελληνική και αντιλαϊκή συνεργασία της
διπλής Τρόικας. Νέα διαπλοκή σε βάρος των άπορων. Και το πολιτικό σύστημα ΟΛΟΚΛΗΡΟ συμφωνεί με την απάτη. Όλα τα
κόμματα πιέζουν την αλλαγή ή την κατάργηση του Μνημονίου μειώνοντας την θέληση
της κυβέρνησης για δίκαια μέτρα και “δικαιώνοντας” την επιμήκυνση στη συνείδηση
του αγχωμένου πολίτη.
Η επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής στους όρους του
Μνημονίου υπέρ της πλουτοκρατίας και σε βάρος του λαού αποτελεί την μεγαλύτερη ατιμία
στις δύσκολες αυτές στιγμές της χώρας.
Δημοψήφισμα τώρα με ζήτημα: Ποιος θα πληρώσει το
χρέος; κι όχι πότε θα ξεπληρώσουν οι φτωχοί.
