Η πολιτική σκέψη είναι ο αναστοχασμός του συλλογικώς αποφασίζειν και τα κριτήριά του .
Αναστοχασμός που γίνεται κατά μόνας ως φιλοσοφικός στοχασμός αλλά που αναζητά την συ-ζήτηση και την κριτική αντανάκλαση για να πιστοποιήσει και να λειτουργήσει οδηγητικά στην Πράξη το εκλεγμένο Κριτήριο που την νομιμοποιεί .
Αυτή η συζήτηση είναι η προϋπόθεση της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που καλούμε Δημοκρατία . Από την κορυφή της σκέψης ή τα βάθη του στοχασμού εμπνεόμενοι συμμετέχουμε στην πολιτική κονίστρα ως πολίτες-πολιτικοί . Η καθημερινότητα των αποφάσεων δεν απαιτεί τους φιλοσόφους βασιλείς αλλά απ' αυτούς κρατάμε την διαδικασία του στοχασμού τού προς απόφασιν τιθέμενου ζητήματος και της δημόσιας κριτικής του .
Έτσι προέκυψε η Δημοκρατία . Η πρώτη η λεγόμενη και άμεση . Έκτοτε με ένα τρόπο αυτοστοχαστικό και αυτοαναφερόμενο τέθηκε και η ίδια σε διερώτηση για να προκύψουν θεωρητικώς αλλά και ιστορικώς μια σειρά από προσδιορισμένες Δημοκρατίες .
Η Δημοκρατία ως διαδικασία έχει ένα στόχο και γι' αυτό είναι και μια μέθοδος .
Πώς είναι όμως δυνατόν η ίδια μέθοδος να οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα ; Έτσι εξηγούνται και οι πολλές μορφές της Δημοκρατίας .
Ο εικοστός αιώνας τέλειωσε με τις ισχυρές χώρες να αναγνωρίζουν την ορθότητα του δημοκρατικού πολιτικού παραδείγματος . Αυτή η διαπίστωση όμως καθόλου δεν έκλεισε και τη συζήτηση για την Δημοκρατία .
Τι είναι αυτό που ενώνει και τι είναι αυτό που χωρίζει τους πολιτικούς στοχαστές στο ζήτημα της Δημοκρατίας ; Είναι δυστυχώς μια εσκεμμένη παρερμηνεία της ως μεθόδου . Η ''πολιτική μεθοδολογία'' (ας την ονομάσουμε έτσι) που μας καλεί στην συνδιαμόρφωση των κριτηρίων που καθοδηγούν τις επιλογές των πράξεών μας είναι η ίδια αθεμελίωτη δηλαδή δεν είναι αντικειμενικά λογική αλλά υποκειμενική και άρα αξιακή
Καταλήγει να παραμένει μια χρήσιμη διαδικασία που ξεδιαλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις αλλά που μόνο η ποσοτικοποίηση είναι ο τελικός κριτής. Είναι η αρχή της πλειοψηφίας .
Είναι η αχίλλειος πτέρνα της .
Ένας άλλος κίνδυνος ο οποίος ελλοχεύει είναι η ευπείθεια αυτής της πλειοψηφίας . Πεδίον δόξης λαμπρό για τους δημαγωγούς .
Είναι ξεκάθαρο σε κάθε καλόπιστο στοχαστή ότι γύρω από την έννοια της Δημοκρατίας γίνεται ένας αγώνας για να συνταυτιστεί το ουσιαστικό με τον επιθετικό του προσδιορισμό . Η ειδοποιός διαφορά είναι το είναι της και η αλήθεια της . Είναι οι Ιδεολογικοί στρατοί που ακολουθούν και που συνωθούνται για να προωθήσουν την δική τους ερμηνεία της Δημοκρατίας . Όμως Δημοκρατία και Ιδεολογία είναι συμβατές ;Η πρώτη μπορεί να ανεχθεί πολλές ενώ η δεύτερη μόνο τον εαυτό της .
Η Δημοκρατία είναι καταδικασμένη να μιλάει και να σκέφτεται ελεύθερα . Αυτή είναι η Δημοκρατία .Δεν είναι όμως η Πολιτική .
Η πολιτική είναι ένας αγώνας για την εξουσία .
Η μικρή μας χώρα γέννησε αυτή την ωραία διαδικασία που οι αιώνες ανέδειξαν σε κορυφαία πολιτική αξία . Στην οποία δεν ευτύχησε να εγκατασταθεί για πολύ αλλά μετανάστευσε για να επαναπατρισθεί υποτίθεται προσφάτως .
Σε ένα τέτοιο δημοκρατικό πλαίσιο θέλουμε να συνεισφέρουμε στοχαζόμενοι τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα που η πολιτική /ο αγώνας για την εξουσία μάς παρουσιάζει και μας αναγκάζει να ελέγξουμε .
Ήδη ένα μεγάλο θέμα που τίθεται στη χώρα μας ονομάζεται ''κρίση του πολιτικού συστήματος'' . Ένα δεύτερο που είναι διαχρονικό είναι η σχέση της πραγματικής δημοκρατίας με την στρεβλωτική κατά ορισμένους έννοια του έθνους αλλά και της πατρίδας
Η Δημοκρατία ως μέθοδος -διαδικασία δεν έχει όρια αλλά ούτε πατρίδα .Μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός εθνικοπατριωτισμός ; Το έθνος είναι πολιτισμική έννοια ή πολιτική -εξουσιαστική ; Αν σκοπός τελικός της πολιτικής είναι η εξουσία αυτή είναι εξουσία η οποία αποφασίζει και επιλέγει πράξεις οι οποίες είναι εθνοταυτοτικές παραδοσιακές επαναλαμβανόμενες ή και ανοιχτές ; και δεκτικές ; και δημιουργικές ;
Θα προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε θέσεις και να διακρίνουμε προθέσεις αλλά ποτέ να επιβάλλουμε κάτι ακόμα κι αν θα μπορούσαμε . Και θα απαιτήσουμε τον διάλογο με όσους θέλουν να συ-ζητήσουν κι όχι να εκτονωθούν .
Αναστοχασμός που γίνεται κατά μόνας ως φιλοσοφικός στοχασμός αλλά που αναζητά την συ-ζήτηση και την κριτική αντανάκλαση για να πιστοποιήσει και να λειτουργήσει οδηγητικά στην Πράξη το εκλεγμένο Κριτήριο που την νομιμοποιεί .
Αυτή η συζήτηση είναι η προϋπόθεση της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που καλούμε Δημοκρατία . Από την κορυφή της σκέψης ή τα βάθη του στοχασμού εμπνεόμενοι συμμετέχουμε στην πολιτική κονίστρα ως πολίτες-πολιτικοί . Η καθημερινότητα των αποφάσεων δεν απαιτεί τους φιλοσόφους βασιλείς αλλά απ' αυτούς κρατάμε την διαδικασία του στοχασμού τού προς απόφασιν τιθέμενου ζητήματος και της δημόσιας κριτικής του .
Έτσι προέκυψε η Δημοκρατία . Η πρώτη η λεγόμενη και άμεση . Έκτοτε με ένα τρόπο αυτοστοχαστικό και αυτοαναφερόμενο τέθηκε και η ίδια σε διερώτηση για να προκύψουν θεωρητικώς αλλά και ιστορικώς μια σειρά από προσδιορισμένες Δημοκρατίες .
Η Δημοκρατία ως διαδικασία έχει ένα στόχο και γι' αυτό είναι και μια μέθοδος .
Πώς είναι όμως δυνατόν η ίδια μέθοδος να οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα ; Έτσι εξηγούνται και οι πολλές μορφές της Δημοκρατίας .
Ο εικοστός αιώνας τέλειωσε με τις ισχυρές χώρες να αναγνωρίζουν την ορθότητα του δημοκρατικού πολιτικού παραδείγματος . Αυτή η διαπίστωση όμως καθόλου δεν έκλεισε και τη συζήτηση για την Δημοκρατία .
Τι είναι αυτό που ενώνει και τι είναι αυτό που χωρίζει τους πολιτικούς στοχαστές στο ζήτημα της Δημοκρατίας ; Είναι δυστυχώς μια εσκεμμένη παρερμηνεία της ως μεθόδου . Η ''πολιτική μεθοδολογία'' (ας την ονομάσουμε έτσι) που μας καλεί στην συνδιαμόρφωση των κριτηρίων που καθοδηγούν τις επιλογές των πράξεών μας είναι η ίδια αθεμελίωτη δηλαδή δεν είναι αντικειμενικά λογική αλλά υποκειμενική και άρα αξιακή
Καταλήγει να παραμένει μια χρήσιμη διαδικασία που ξεδιαλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις αλλά που μόνο η ποσοτικοποίηση είναι ο τελικός κριτής. Είναι η αρχή της πλειοψηφίας .
Είναι η αχίλλειος πτέρνα της .
Ένας άλλος κίνδυνος ο οποίος ελλοχεύει είναι η ευπείθεια αυτής της πλειοψηφίας . Πεδίον δόξης λαμπρό για τους δημαγωγούς .
Είναι ξεκάθαρο σε κάθε καλόπιστο στοχαστή ότι γύρω από την έννοια της Δημοκρατίας γίνεται ένας αγώνας για να συνταυτιστεί το ουσιαστικό με τον επιθετικό του προσδιορισμό . Η ειδοποιός διαφορά είναι το είναι της και η αλήθεια της . Είναι οι Ιδεολογικοί στρατοί που ακολουθούν και που συνωθούνται για να προωθήσουν την δική τους ερμηνεία της Δημοκρατίας . Όμως Δημοκρατία και Ιδεολογία είναι συμβατές ;Η πρώτη μπορεί να ανεχθεί πολλές ενώ η δεύτερη μόνο τον εαυτό της .
Η Δημοκρατία είναι καταδικασμένη να μιλάει και να σκέφτεται ελεύθερα . Αυτή είναι η Δημοκρατία .Δεν είναι όμως η Πολιτική .
Η πολιτική είναι ένας αγώνας για την εξουσία .
Η μικρή μας χώρα γέννησε αυτή την ωραία διαδικασία που οι αιώνες ανέδειξαν σε κορυφαία πολιτική αξία . Στην οποία δεν ευτύχησε να εγκατασταθεί για πολύ αλλά μετανάστευσε για να επαναπατρισθεί υποτίθεται προσφάτως .
Σε ένα τέτοιο δημοκρατικό πλαίσιο θέλουμε να συνεισφέρουμε στοχαζόμενοι τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα που η πολιτική /ο αγώνας για την εξουσία μάς παρουσιάζει και μας αναγκάζει να ελέγξουμε .
Ήδη ένα μεγάλο θέμα που τίθεται στη χώρα μας ονομάζεται ''κρίση του πολιτικού συστήματος'' . Ένα δεύτερο που είναι διαχρονικό είναι η σχέση της πραγματικής δημοκρατίας με την στρεβλωτική κατά ορισμένους έννοια του έθνους αλλά και της πατρίδας
Η Δημοκρατία ως μέθοδος -διαδικασία δεν έχει όρια αλλά ούτε πατρίδα .Μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός εθνικοπατριωτισμός ; Το έθνος είναι πολιτισμική έννοια ή πολιτική -εξουσιαστική ; Αν σκοπός τελικός της πολιτικής είναι η εξουσία αυτή είναι εξουσία η οποία αποφασίζει και επιλέγει πράξεις οι οποίες είναι εθνοταυτοτικές παραδοσιακές επαναλαμβανόμενες ή και ανοιχτές ; και δεκτικές ; και δημιουργικές ;
Θα προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε θέσεις και να διακρίνουμε προθέσεις αλλά ποτέ να επιβάλλουμε κάτι ακόμα κι αν θα μπορούσαμε . Και θα απαιτήσουμε τον διάλογο με όσους θέλουν να συ-ζητήσουν κι όχι να εκτονωθούν .
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
